ვარდისფერი სათვალე (5 თავი)

დილით ერთ დასკვნამდე მივედი. არასოდეს აღარ უნდა ვიტირო! უფროსწორად ხშირად არ უნდა ვიტირო (რაც მახასიათებს). და მართლაც, გუშინ ღამით არ მიტირია. არც დღეს არ ვიტირებ და არც ხვალ. გაიღიმე დღეს იტირე ხვალ (წაიკითხე ეს ყოველდღე) თუ ხშირად ვიტირებ, ისეთ

ვარდისფერი სათვალე (4 თავი)

ჰეი, გამარჯობა. იმდენი რამ მოხდა... სამი დღე გავიდა. უკვე 16 წლის და სამი დღის ვარ. სამჯერ უფრო მეტად მომწონს და სამჯერ გაიზარდა ჩემი სისულელეების სია. მთავარი მოხდა! მოვწონვარ...ქუჩაში მივდიოდი და შემთხვევით შევხვდი. არა არც მთლად შემთხვევით.

ვარდისფერი სათვალე (3 თავი)

ორშაბათი... უჰ, ისევ ეს სკოლა... საშინელებაა. არ შეიძლება იმის მაგივრად, რომ ორი დღე ვისვენებთ და ხუთი დღე ვსწავლობთ, ორი დღე ვისწავლოთ და ხუთი დღე დავისვენოთ... დადამ! მორიგი სისულელე. დამღლელი გაკვეთილები დასრულდა და სახლში წავედი. დღეს თავისუფალი

ვარდისფერი სათვალე (2 თავი)

აინშტაინი ამბობდა : „ორი რამ არის უსასრულო: ეს სამყარო და სისულელე“-ო. ეს სამყარო არ ვიცი, მაგრამ ჩემი სისულელეები რომ უსაზღვროა არაერთხელ დავრწმუნდი. მაგალითად დღეს: დილა, 8 საათი. ჯანდაბა! კვირას ყოველთვის რვაზე მეღვიძება. ჩემ მიკიმაუსებიან ზედას

ვარდისფერი სათვალე

რა ჩემი ბრალია თუ ნორმალურად სიარული დღემდე ვერ ვისწავლე... დავეცი. არა, სულით კი არ დავეცი, სხეულით. სკოლის დერეფანში, გაკვეთილების შემდეგ ახალფეხადგმული ლეკვივით ვიყავი ცივ ბეტონზე „წამოწოლილი“. ვცდილობდი რამდენიმე ათეული დამცინავი გამომეტყველება