ვერ გავექეცი ლანდებს

კვლავ ბევრს ვეწევი ფილტვებს ვიხეთქავ არ მედარდება ხვალ რა იქნება

ის რაღა..რასაც სახელი ვერ მოვუგონე

პატარა ადამიანის პატარა ნაწილი დიდი აუდიტორიის წინაშე იცით რაზე მინდა საუბარი? არა ეს მეც არვიცი მინდა რომ ვისაუბრო გავაღო კარი ჩემსა და საზოგადოებას შორის და უბრალოდდ გავიგო რამდენად ჰგავს ჩემი ცხოვრება სხვა ყოველდღიურობას.. თითქოს ბედნიერება

ვერ დამამხეს

მწარედ დამჭრეს და მე გამცეს. მაგრად მირტყეს, ვერ შემიტყვეს. მათ სილა გამაწნეს, თუმცა ვერ დამაგდეს. მათ მე მომკლეს და ვერ მომსპეს. ფულში გამცვალეს, კვლავ ვერ დამცალეს. წერილი მომწერეს, მაგრამ ვერ მომცელეს. მათ მე გამასწრეს, ხმა ვერ გამანდეს. სახე

ვერ დამემალები (თავი 3)

ლილემაც ვერ შეიკავა ცრემლები, ამდენ ემოციას ერთად ვეღარ გაუძლო და სასწრაფოდ თავის ოთახში აირბინა. საწოლზე წამოწვა და დემეს სიტყვებზე დაიწყო ფიქრი. ნუთუ ბიჭი მის გრძნობებზე ასე სასტიკად თამაშობდა? ვეღარ დაიძინა, თუმცა რა დააძინებდა....

ვერ დამემალები (თავი 2)

ბიჭმა ხელები ლილეს წელზე მოათავსა და ტანის მსუბუქი რხევით აყვნენ მუსიკის ჰანგებს. გოგონას დემეს დაჟინებული მზერა აბნევდა, მის გახშირებულ სუნთქვას კი სახესთან ძალიან ახლოს გრძნობდა. დროის შეგრძნება ორივეს დაეკარგა.

ვერ დამემალები (თავი 1)

ნოემბრის თვისთვის შეუფერებელი, მზიანი დღე იდგა თბილისში. ამინდმა თავისებურად იმოქმედა ლილე არაბულზე და მისდა გასაოცრად, 15 წუთით ადრე შეაბიჯა უნივერსიტეტში. მისთვის დღის მშვენიერი დასაწყისისთვის ამინდი სრულიად საკმარისი იყო,

წვიმაც ვერ უძლებს სიყვარულს ამდენს...

წვიმაც ვერ უძლებს ტკივილებს ამდენს თითქოს და დარდი ცას ცრემლებს ადენს სიყვარულიც რომ სასწაულს ახდენს ვერ გაექცევი ვერასდროს ლანდებს...

მთებშია თავისუფლება (1) ვერ გამექცევი!

ხშირად მიფიქრია გათხოვებაზე,წარმოვიდგენდი როგორ მეცვა თეთრი ლამაზი კაბა,როგორ შეეხებოდა ფატა ჩემს მხრებს და როგორ მივაბიჯებდი ნელი ნაბიჯებით ეკლესიაში იმ იმედით,რომ გათხოვების შემდეგ ოჯახი მეყოლებოდა,ოჯახი,რომელსაც ვეყვარებოდი

უშენობას ვერ ვეჩვევი...

2018 წლის 27 დეკემბერი. დღე სიცივისა...დღე განშორებისა... ტკივილისა....დანაკლისისა....უსუსურობისა....

უშენოდ გატარებულ დროს ვერ ავიტან !

შემომერია გულზე პულსის მაღალი ფონი, შენი მოკლული შვილებიდან ერთერთს რომ ვგავარ. ჩემი სხეულის მასას უკვე მეასედ ვწონი და ტრაგედიის საფლავზე მდგარი ურყევი ქვა ვარ.