ჩემი ამბავი (თავი პირველი)

უბრალო სამუშაო დღე გათენდა, ზანტად ავდექი ფეხზე და მზადებას შევუდექი, სამუშაო ადგილამდე დაახლოებით ერთი საათი მჭირდება ხოლმე რომ მივიდე, 10 -15 წუთი ავტობუს 30 წუთი მეტროს და 10-15 წუთიც ფეხით ავლას კიბეებისას, რომელიც ჩემს დანიშნულების ადგილს

Different. (თავი პირველი) +18

-მოიცა თქვენ რა რბოლაში მონაწილეობთ?-ვკითხე მათ. მაგრამ ეს არ გამკვირვებია. მეც ხომ იგივეს ვაკეთებ. ორივეს ყურადრება მე მივიქციე. -ხშირად-მოკლედ მომიჭრა ლიამმა. მაინც არ მესმის როგორ ვერ ვნახე ისინი ერთხელ მაინც. -ძალიან კარგია. მეც -ვუთხარი მათ და

თეორია პირველი სიყვარულის არ/ვერ დავიწყების შესახებ

იცით, როგორ იყო? მთელი სხეული სასტიკად ჰქონდა დაჭრილი და დასერილიი. შემხმარი სისხლის სქელი ფენა მიხმობოდა მხრებზე. საშინელი სანახავი იყო. შეიძლება გეფიქრათ, რომ დასჯილი ანგელოზი იყო, რომელმაც საკუთარ ვალდებულებას გადააბიჯა და ღვთის რისხვა

პირველი სიყვარული-უკვდავი გრძნობა თუ უკვდავი მოგონება? (სრულად)

საკმაო ხნის შემდეგ ერთი ადამიანით მოვიხიბლე და რაღაც-რაღაცები შეიცვალა,შეიცვალა ჩემი ფიქრის საგანი.საკუთარ თავს გამოვუტყვდი,რომ წინა გრძნობები დასრულდა და ახლლა სხვა მიყვარდა...ამისდა მიუხედავად,მაინც ვგრძნობდი ზემოთდასახელებული პიროვნებისადმი

დაბრუნებული თილისმა (პირველი თავი, მეორე ნაწილი)

ჩაფიქრდასავით და წამიერი დუმილის შემდეგ მხიარულად წამოროშა - ალპებში გინდა? ვერ მივხვდი ნაროტიკულ საშუალებას მთავაზობდა, სექსს თუ უცნაური იუმორი ჰქონდა.

დაბრუნებული თილისმა (პირველი თავი)

-დიდი იმედი მაქვს ვინმე სასმელზე დაგვპატიჟებს. აღარც მახსოვს ბოლოს ვინ დამალევინა. - ამოიოხრა ეკამ და ,,კეპკა“ გაისწორა. - ჩოლკები ნორმალურად მაქვს? - მკითხა, მაგრამ სანამ პასუხს გავცემდი მეორე ეკა აჰყვა საუბარში. -ძალიან ,,გაჟმოტებულია“ ხალხი.

სხივი გარდატყდა (პირველი თავი)

ჰოპ. გარდატყდა... რა?! სხივი გარდატყდა. მახვილი თუ ბლაგვი კუთხით?! ეგ არ ვიცი, მაგრამ , მთავარია ,რომ გარდატყდა და გამაღიმა, გულწრფელი გულჩათხრობილობაში არ გადასული ღიმილითისევ ლაკონურად დავწერ მკითხველო, რა ვქნა , სიტყვა შემომეძარცვება ხოლმე ,თან

კაროლინა. (თავი პირველი)

სულს შინაგანად მიღრღნიდა და ახლაც არ მეშვება ის, რომ ამ ყველაფრის მიმართ უცხო ვარ...ბუნებაში ყველა არსებამ იცის თავისი ადგილი, ყველამ უწყის თავისი გზა, უყვართ ის და ბედნიერებიც არიან..ყველა ამ არსებას თავისი დანიშნულება აქვს და ყოველმა

ნინას (ნაწილი პირველი)

2013 წელი იყო, სკოლის ბოლო წლები და გამოცდებისთვის მზადება, მათემატიკაზე დავდიოდი ორი კორპუსის იქით, ნინო გოგელაშვილთან, ყოველთვის მიყვარდა იქ ასვლა, ძალიან თბილი და მშვიდი გარემო იყო, ისე არ გამომიშვებდა პირჯვარი რომ არ

გზა სამოთხისკენ (თავი პირველი)

-მიყურებთ? დიახ ,მე ლიზა ვარ, ოთიკო ანდრიაძის შვილი,ის ახლა თქვენს წინ მამაჩემის გაციებული გვამი დევს და თქვენ სინანულით, ყალბი