თავი პირველი

-ფელიცია შენი მშობლების საქმე ახლიდან უნდა გამოვიძიოთ ამიტომ მოგვიწევს ბუენოსაირესში დაბრუნება-ბიძაიამ ეს მითხრა თუ არა თვალები შუბლზე ამივიდა, იქ უკვე 10 წელია არ ვყოფილვარ, ეს ქალაქი...
ყველაფერი მანდ დაიწყო და არ მინდა მანდ დასულდეს.
-და ბიძია მე რომ აქ დავრჩე? მე აქ მეგორები მყავს, იქ კი არავის ვიც...
-ზეინი, ზეინი აღარ გახსოვს?-შემაწყვეტინა.
ზეინის გახსენებაზე სახეზე ღიმილი მომგვარა, ადამიანი რომელთანაც გავიზარდე,
-ბიძია ის შეიძლება იქ აღარც ცხვორბს, არ გვინდა რა-უკვე ხვეწნას ვიწყებდი, მაგრამ ვიცოდი რომ არაფერი გამომივიდოდა.
-ფელიცია,უბრალოდ შედნი შენს ოთახში და ბარგი ჩაალაგე-შევუბღვირე, მაგრამ მაინც დავემორჩილე,
ოთახში შესვლისას დიდი ჩანთა გამოვიღე და ჩემი ტანსაცმლის და კოსტუმების ჩალაგება დავიწყე. ყველაფერი საშინელება იქ მოხა, მაგრამ მაინც ძალიან მიყვარს ბუენოს-აირესი. ეს ხომ თავისუფლების ქალაქია.
პორველად იქ დავიწყე ცეკვის სწავლა, ცეკვსა დედა მასწავლიდა, ჩემი მეწყვილე კი ზეინი იყო.ცეკვის დროს არ უნდა იფიქრო, უბრალოდ უნდა იგრძნო. როგორ მახსოვს ჩვენი ცეკვები, სულ პატარები ვიყავით ასე 5 წლისები პირველად რომ სცენაზე გავედით, გასვლამდე კი ერთმანეთს ვაწყნარებდით, გამოსვლა შესანიშნავი იყო და ბევრი კარგი შეფასება მივიღეთ, მახსოვს როგორ გვიხაროდა.
დეედამ მაშინ ტკბილეულით დაგვასაჩუქრა ყველაზე ძალიან კი ეს გაგვიხარდა.
დედა და მამა 10 წლის წინ გაიტაცეს... სასაცილოა არა?? ბიძაჩემი დეტექტივია და აპირებს საქმის ახლიდან გახსნას, ასე იძახის რაღაც ახალი გამოჩნდაო... რამდენიმე წლის წინ საქმე დახურეს და გამოაცხადეს რომ ისინი მკვდრები იყვნენ, მაგრამ მათი გვამები არ უპოვიათ... მე ყველაფერს შევეჩვიე, თავიდან გამიჭირდა მათ გარეშე, მაგრამ ძლიერი ვარ.

**********************

როცა ჩვენ ძველ სახლში დავბრუნით, ყველაფერი ახლიდან გამახსენდა ამიტომ სახლში შესვლისთანავე უკან გამოვბრუნდი და ნაცნობ ქუჩებში დავიწყე სიარული, ყველა კაფესთან,
ყველა სახლის შესახვევთან წყვილები ტანგოს მთელი გრძნობით ცეკვავდნენ, როცა რესტორან “Tango“-ს მივუახლოვდი, წარმოვიდგინე დედა და მამა როგორ ცეკვავდნენ, თვალზე ცრემლი მომადგა მაგრამ მალევე მოვიშორე და ისევ გავაგრძელე გზა…
აქ ხალხი ცდილობს გამორჩეული იყოს, ამას კი სხვადასხვანაირად გამოხატავენ, ზოგი ჩაცმულობით და ზოგი ქცევით...
რატომღაც მზერა ახალგაზრდა წყვილზე შევაჩერე. ეს არ ყოფილა ტანგო, ისინი უბრალოდ ცეკვავდნენ, ტანგო კი მთელი გულით უნდა იცეკვო, ეს ხომ გრძნობის ცეკვაა, ისინი კი უბრალოდ მოძრაობდნენ. თითქოს ბიჭი მისით არ იყო დაინტერესებული, მათ ყურებაზე მეცინებოდა, მუსიკის დამთავრებისას ბიჭმა მას ხელი უშვა და კაფეში დაბრნდა, გოგონა კი მას გაეკიდა. მე კი ხმამაღლა დავიწყე სიცილი, რამაც მათი ყურედღებს მიიქცია და მე დამიწყეს ყურება, გზას კისკისით გავუყევი და იქევ წალაქის დათვალიერება დავიწყე.

***************
-ფელიცია?-გაოცებულმა იკითხა ბატონმა ტომასმა, თავი გაღიმებულმა დავუქნიე, ის კი ფეხზე წამოდგა და მომეხვია, ის ყოველთვის თბილად მექცეოდა, ძალიან ვუყვარდი
-როგორი გაზრდილი ხარ-გაბრწყინებული სახით მიყურებდა-იმედი მაქვს ცეკვა კიდევ გახსოვს-თავი დავუქნიე
-ჯოზეფ შეგიძლია სახლში დაბრუნდე ფელიციას მე მივხედავ-ბიძიამ თავი დაუქნია და გავიდა.
-როგორ მოგეწონა ლონდონი?
-კარგი ქალაქია-მხრები ავიჩეჩე
-როგორც მივხვდი ტანგოს ცეკვა კიდევ გინდა
-ამის სურვილი ყოველთვის მქონდა და ახლაც მაქვს. მიყვარს ეს ცეკვა-გავიცინე
-კარგი ახლა წამომყევი და ბავშვებს გაგაცნობ-თავი დავუქნიე და გავყევი. დიდ დარბაზში შემიყვანა სადაც ჩემი ტოლი გოგო-ბიჭები იყვნენ.
-ბავშვებო ყურადღებას ვითხოვ-ყველამ მას მიაბყრო ყურედღება,
ბავშვებში ის უგრძნობი წყვილი ამოვიცანი, ბიჭს ახლოდან დავაკვირდი, მას ქერა თმა და ზღვისფერი მომაჯადოვებელი თვალები ქონდა, ტანზე კი უამრავი ტატუ, ასე რომ ვთქვათ საყვარელი ცუდი ბიჭის შეხედულება დატოვა. როცა მას მოვაშორე თვალები დავინახე ზეინიც, რომელიც სულ შეცვლილიყო, მაგრამ მის თველებს ათასში გამოვარჩევ.
-გაიცნანით ახალი… დაკარგული-შეასწორა და თან სიცილი დაიწყო-დაკარგული მოსწავლე ფელიცია კოლტერი -გავიღიმე და წინ გამოვედი.
ზეინის რეაქციაზე გამეცინა, თვალები გაუფართოვდა ჩემს დანახვისას. ახლა ზუსტად ვიცი იმას ფიქრობს მეჩვენება ან მომესმაო
-მოიცა ფელიცია კოლტერი ხომ ლონდონში გადავიდა საცხოვრებლად 10 წლის წინ
-ზეინ დავბრუნდი-გავიცინე... ცოტახანი თვალებში მიყურებდა შემდეგ კი ჩემსკენ წამოვიდა და მომეხვია.
-შენ დაბრუნდი
-ხოომ ასე იყო საჭირო-გავიცინე და მოვშორდი
-სულ არ შეცვლილხარ ისევ ისეთი ბავშური გამომეტყველება გავქს-გაიცინა-იმედი მაქვს ჭკუა მაინც გაგეზარდა-ხეელი მხარში ჩავარტყი.
-ჰა ჰა ჰა-გავიცინე და დავეჭყანე
-კარგით ერთმანეთი გარეთ მოიკითხეთ, ახლა კი ფელიციას მინდა აჩვენოთ რა შეგიძლიათ-გაიცინა და ბავშვებს სცენა დაუთმო, მეც გავედი სცენიდან და გამათბობელს მივყუდე რომელიც სასტიკად გაყინული იყო, აბა აპრილში ვინ ჩაგირთავდა გათბობას.
-ნაილ და ბაბი გთხოვთ- სცენა დაუთმო წყვილს, მალევე გამოიკვეთნენ უგრძნობი წყვილი. მე კი მაშინვე სიცილი ამიტყდა, ყველამ მე შემომხედა ნაილმა და ბაბიმ კი შემომიბღვირეს. მე კი სიცილი შევწყვიტე, მაგრამ დიდი ძალდატანების შემდეგ
მუსიკა დაიწყო, მათ კი ისევ უგრძნობი ცეკვა შემოგვთავაზეს, ორივე მოქნილი იყო, მაგრამ ნაილი ბაბის საშვალებას არ აძლევდა რომ მინობოდა მას, უბრალოდ ორივე თავისთვის ცეკვავდა რაღაცას, რასაც ნამდვილად არ ერქვა ტანგო.
-არა არა ესე არ გამოვა-ტომასმა მუსიკა გამორთო, მათ კი „ცეკვა“ შწყვიტეს.
-ნაილ ეცეკვე მას და ნუ ცეკვავ შენთვის, ეს წყვილის ცეკვაა და არა ერთისთვის, ამიტომ უნდა იგრძნოთ ერთმანეთი-ორივემ თავი დაუქნიეს და ბავშვებთან დაბრუნდნენ
-შემდეგი ვინ იქნება-ხელს არავინ იწევდა თითქოს არ უნდოდათ შერცხვენილიყვნენ
-მე მინდა- ხელი ავიწიე და ცენტრში გავედი, ბატონმა ტომასმა ჩემთვის პარტნიორის ძებნდა დაიწყო
-ბატონო ტომას იქნებ თქვენ მეცეკვით?-ბავშვება ამის გაგონებაზე ტაში დაკვრა დაიწყეს. ბატონმა ტომასმა უცნაურად შემომხედა თითქოს ამას ჩემთან არ მოელოდა. მომღიმარი სახით ვუყურებდი და ველოდებოდი როდის მიიღედა ჩემს გამოწვევას.
-არ მითხრა რომ კეტებით ცეკვას აპირებ-გაიცინა ბატონმა ტომასმა, მე კი თავი დავუქნიე
-დამელოდე- ერთერთი თარო გამოხსა საიდანაც ყუთი ამოიღო, მალევე მივხვდი რომ საცეკვაო ფეხსაცმელი იყო. მეც გამოვართვი და ფეხზე მოვირგე, წითელ ფერში იყო. მოკლე შორტები მეცვა, ეს კი ცეკვაში ხელს არ შემიშლიდა. ჟაკეტი გავიხადე, შეიგნიდან უბრალოდ შავი მაიკა მეცვა. ადგილი დავიკავე ბატონ ტომიასის წინ, მან ხელები აიკაპიწა, და ხელი მოიმარჯვა, მეც მის ხელს დავეყრდენი,.
მუსიკა ჩაირთო თუ არა მაშინვე მიმიზიდსა მისკენ. ცეკვის დროს დიდი თავისუფლებას ვგრძნობდი, მთელი გრძნობით ვცეკვავდი, სულ ბატონ ტომასს ვუყურებდი თვალებში, უბრალოდ ცეკვის დროს საჭიროა ნდობა, უნდა მიენდო შენს პარტნიორს, რომელიც თვითონ მიგიყვანს დასასრულისკენ.
ნელა გადამაწვინა მის ხელზე ბატონა ტომასმა, რა დროსაც მუსიკა გამოირთო ტაშის ხმა გაისმა, ყველა აღტაცებული მიყურებდა, უნდა ვაღიარო რომ მართლაც შესანიშნავი ცეკვა გამოვიდა. ამას ქვია ცეკვა.
-ვოჰო, ფორმაში ხართ ბატონო ტომას-გაიცინა ნაილმა
-რასაც ფელიციაზე ვერ ვიტყვით-ბაბიმ ცინიზმის ნიღაბი აიკრა,
-ხომ რას ვიზამთ- გავუღიმე და თვალი ჩვუკარი. მან კი გაბრაზებული სახით შემომხედა და ნაილს ხელით დაეყრდნო მხარზე, ნაილმა კი ის მოიშორა და მხოლოდ მაშინ შევამჩნიე ნაილის თვალები. რომელიც მაკვირდებოდა.
-მშვენიერი იყო-გამიღიმა ბატონმა ტომასმა და ხელზე ნაზად მეამბორა, მე კი თავი დავუკარი.
-მოდით ახლა სხვებს დავუთმოთ სცენა-გაიცინა ბატონმა ტომასმა და ისევ სარკესთან მდგარ სავარძელში ჩაჯდა,
-და ვინ იქნება შემდეგი?-ზეინა ხელი ასწია
-ვოლა, ვნახოთ უფრო მოქნილი ხარ თუ ისევ ისეთი მუდო-გავიცინე და ენა გამოვუყავი
***********

დარბაზი დავტოვე და ღამის ბუენოს აირესში დავიწყე სიარული, ხალხის უფრო დიდი რაოდენობა იყო გამოსული, ყველა აქეთ იქით დადიოდა...
ყველას განსხვავაებულათ ეცვა. ზოგი კლუბისთვის იყო მზად, ზოგი კი ტანგოს საცეკვაოდ,რატომღაც ისევ რესტორანი „Tango” -სკენ წავედი,
დარბაზში ბევრი ნაცნობი შევამჩნიე, ჩემი მშობლების ნაცნობები და მეგობრებიც, რომლებსაც არც კი ვახსოვარ ალბათ, ბართან მივედი და იქ დავჯექი
-ამ ლუდი თუ შეიძლება-მიმტანმა მალევე დამიდო ლუდი მაგიდაზე, მე კი ნელნელა დავიწყე მისი დალებვა, სცენაზე გამომსვლელ ხალხს ვუყურებდი, ზოგი სიმღერით იჩენდა თავს, ზოგი ცეკვით, ზოგი კი მისი სასწაული იუმორით.
-პატარა ბავშვებისთვი არ შეიძლება ლუდი-ჩემს გვერდით ზედმეტად ბოხი ხმა გაისმა, მისკენ მივიხედე რაც პირველი შევამჩნიე მისი უამრავი ტატუ იყო
-ხომ მე გამონაკლისი ვყოფილვარ- გავუღიმე და ისევ სცენისკენ გავიედე სადაც ისევ იუმორისტულ ნომერს აჩვენებდნენ, მაგრამ რატომღაც წინა გამომსვლელესებზე უფრო მეცინებოდა ვიდრე ამ გამომსვლელზე,
-ჰმ, გიწვევ-წინ გადამეფარა და ხელი გამომიწოდა