შეაგროვე მოგონებები {სრულად}

უკან აედევნა, თვითონაც არ იცოდა რატომ, ან საერთოდ რატომ ელაპარაკებოდა. -სოფელში! მარშუტკას უნდა მივუსწრო. -მე წაგიყვან გინდა? -ზურგზე შემომისვავ? -უცებ გაჩერდა და წინ ჩამოუდგა. -მოდი. -სერიოზულად? -თვალები დაამრგვალა.

თვალი არ მომაშორო.! (სრულად)

მის წინ ორი ანგელოზი იყო ქალი რომელიც თურმე მთელი ცხოვრება უყვარს და ასე გაგრძელდება მთელი დარჩენილი სიცოცხლე და ახლად დაადებული ვაჟი.! რომლის ყოველი ამოსუნთქვა უბედნიერეს კაცად აქცევდა, მათ გამო! მხოლოდ ამ წამების გამო ღირდა მთელი მისი სიცოცხლე.!

ვიწრო სხეულები (სრულად)

სინამდვილეა ადამიანისთვის სინათლე.. სინამდვილე და სიმართლე გადაარჩენს დაზარალებულ სულს. სულს, რომელსაც შენი სხეულის დამონება შეუძლია. ასეა.. სხვის კანში ვერ შეძვრები.. სხვას ისე ვერ გადაეფარები, თითქოს ეს შენი ვალი იყოს. რომც გიჟდებოდე, შენს მთელ

მშვიდობით (სრულად)

შენ ვერასდროს წარმოიდგენ რას ვგრძნობ; როცა შენ გხვდები. თავდაპირველად სრული ეიფორია, თითქოს მოსაწევი პირველად გავსინჯე და ყველანაირად ვცდილობ შექმნილი მდგომარეობით «ჩავკაიფდე».მე ვსვამ ბოლო წვეთამდე შენს მიერ შემოთავაბულ კოცნებს

პატიოსანი ნაბიჭვარი (სრულად)

- მხოლოდ ერთის თქმა შემიძლია, ზოგადად ცუდი ადამიანი ვარ, მაგრამ აი როცა კარგი ვარ, ეშმაკმა დალახვროს ისეთი კარგი ვარ. - სიცილი ხითხითში გადაიტანა. - ახლა რაღა იქნება? - ზღვას მივაპყარი თვალები. - ერთადერთი ის ვიცი, რომ პატიოსანი აღარ დაუხრის არავის

ღალატო! (სრულად)

ეს ნაწარმოები ეძღვნება ყველა იმ დამიანს რომელიც ასეა გამეტებული ტკივილისთვის. ყველა ქალს რომელსაც ერთი გოჟი ბედნიერებისთვის უამრავი რამის გაწირვა უწევს. მინდა იცოდეთ რომ მიუხედავად ტკივილისა ყოველთვის უნდა ეძებოთ მარცვალი ბედნიერება ისე ცხოვრებას

ბროლის თოჯინები (ნაწილი II სრულად) 18+

ოცდამეერთე საუკუნის ახალი სუბკულტურა... მოულოდნელად გამოჩენილი „ემო“ გოგონა თავდაყირა აყენებს პერსონაჟების ცხოვრებას. მიიღებს, თუ არა მას ქართული საზოგადოება? როგორი რეაქციებით შეხვდებიან?..

შანსი /სრულად/ +18

ყველაფერი ჰქონდა, იმაზე გაცილებით მეტი ვიდრე ერთ ადამიანს უნდა ჰქონოდა მაგრამ ეს არ იყო საკმარისი, მისთვის არ იყო საკმარისი, სულში გაჩაღებულ სიცარიელეს აღარაფერი უვსებდა, სოციუმის სიძულვილი მის ძვლებს ერთიანად მოსდებოდა, უნდოდა თუ არ უნდოდა ისიც ამ

ნაფანტი სითბო (სრულად)

ჩემგან წაიყვანა.ახლაც მახსოვს, სასამართლოს დარბაზიდან გამოსულს ერთადერთი სურვილი მკლავდა. პირი მიშრებოდა, ისე მინდოდა ყველა მშობელთან სათითაოდ ჩამომევლო და გამეფრთხილებინა, რომ არც თუ ისე ხელშეუხებელი ყოფილა მშობლის უფლება–მოვალეობანი.

ყველაფერი თავიდან (სრულად)

ოცნებებში იმის წარმოდგენა, რომ ჩემთან ხარ ბევრად მარტივია ვიდრე რეალურ ცხოვრებაში. გაექცე რეალობას ეს მარტივია თუმცა არა სამუდამო, ოდესღაც ოცნებები მოგბეზრდება და რეალური ცხოვრებისთვის თვალის გასწორება ძნელი იქნება. არასდროს