როცა ჩემთან ხარ

ზღვაზე ფარფატებს თოლია, ნაპირს აწყდება ტალღები, როცა ჩემთან ხარ ვიწყები, როცა შორსა ხარ ვმთავრდები...

მარადიული მონატრება ხარ მისი ნეკნის (დასასრული)

ძალიან გთხოვთ ყველამ დალუქეთ ფანჯრები, ყველას სიმშვიდისთვის ასე სჯობს..-ხმამაღლა ჯერ ქართულად შემდეგ ინგლისურად გამოვაცხადე.. მეც ვეხმარებოდი დალუქვაში, უცებ მკვეთრი მოძრაობბა გააკეთა თვითმფრინავმა და იმ მხარეს დაიწყო ვარდნა რომელ ძრავზეც ცეცხლი იყო

შენ ხარ...

შენ ხარ გაზაფხული, მარტის არევა და აპრილს ჩამოჭრილი სამი ნასესხები.სანამ არ გამოჩნდი ზღვაც კი არ ღელავდა,ქარსაც არ მიჰქონდა ჩემი ნაწერები.სითბო აგვისტოსგან ჩუმათ მოგიპარავს,მაისს ჩააქსოვე თმაში გვირილები.

მარადიული მონატრება ხარ მისი ნეკნის. (თავი 9)

ვკოცნიდით ერთმანეთს და უფრო დიდ მონატრებას ვგრძნობდი.ერთიანად ამოხეთქა დაგროვვებულმა ვნებამ და დამშვიდებას არ აპირებდა.ნელ-ნელა მოვწყვდი მმის ტუჩებს. -ბოდიში-დარცხვენილმა ჩუმად ჩავილაპარაკე და გზა გავარძელე..ხელი მკლავში მტაცა და მიმაბრუნა.ჩუმად

მარადიული მონატრება ხარ მისი ნეკნის. (თავი 8)

ფიქრებიდან გამოვერკვიე და მაგიდა ბოდიშის მოხდით სასწრაფოდ დავტოვე, მივრბოდი და აწყლიანებული თვალებით უფრო მიჭირდა გზის გაკვალვა. უკნიდან ის სანატრელი მომყვებოდა, ის საოცნებო.. ღმერთო დამეხმარე მასთან მინდა. მიყვარს იმდენად მიყვარს რომ სულ მავიწყდება

მარადიულო მონატრება ხარ მისი ნეკნის. (თავი 7)

გამითიშა, ავნერვიულდი "ჩვენი" სახლის გაგონებაზე.დიდი ხნის წინ შევიძინეთ, დიდი გაჭირვებით მოვახერხეთ ყიდვა, მაგრამ სანამ რემონტს დავიწყებდით მანამდე წავიდა ის ამერიკაში, ამიტომ დარჩა მარტო კედლები,

გულის ტკივილი ხარ

შეგრძნება იმაზე მეტად არის მძაფრი, ვიდრე მგონია, ან ვიდრე ამის შეგრძნებაა შესაძლებელი . სადღაც ვარ უაზროდ გაჭედილი და ვერ ვექანები. ოდნავ მაინც რომ გადავდგა ნაბიჯი , ყველაფერი დაიფშვნება , მილიმეტრებად, უჯრედებად,

მარადიული მონატრება ხარ მისი ნეკნის. (თავი 6)

დიდ ორ სართულიან სახლს მივუახლოვდი, შორიდან ვუყურებდი დედა როგორ უვლიდა ბაღს, მამა იქვე სავარძელში იჯდა და ხან დედას შეავლებდა თვალს მომღიმარი ხან ისევ თავის ლეპტოპს სერიოზული სახით დააკვირდებოდა.დედას თამო ჰქვია, თავის ასაკთან შედარებით მშვენივრად

მარადიული მონატრება ხარ მისი ნეკნის. (თავი 5)

-აბა?- გაკვირვებული მიყურებდა.. ვიცოდი ეხლა ისეთ რაღაცას გავაკეთებდი რასაც ხვალ ვინანებდი, მაგრამ იმდენად იყო გაჟღენთილი ჩემი ფილტვები მისი სურნელით, იმდენად ღრმად იყო ვნება შემოჭრილი ჩემში, ამდენი ხანი მის გარეშე ვძლებდი, ახლა კი წინ მიდგას და თავს

მარადიული მონატრება ხარ მისი ნეკნის.(თავი 4)

ზლაზვნით წამოვდექი, თვალი ვერ მოვხუჭე და საწოლშიც ვერ ვისვენებდი. სამმუშაო მაგიდას მივუჯექი და ჩემი წითელი დღიური ამოვიღე, როცა ცუდად ვგრძნობდი თავს, როცა დუმილი მკლავდა და სიჩუმე ბოლოს მიღებდა,წერა და ხატვა მშველოდა. გადავშალა, სანამ სუფთა