უკანასკნელი წერილი შენ "ათენავ" - შეხვედრამდე

დრო მჭირდება დ რ ო ო.ყველაფერს სჭირდება დრო. გიპოვნი,აუცილებლად მოგაკითხავ,აუცილებლად ! როგორც გითხარი : საკუთარი თავი უნდა განვკურნო სიყვარულო- ჩვენი სიყვარულისთვის.ამისთვის კი ყველა წელს დავთმობ.ყველას !!! იმ მარადიული წამის მოსაპოვებლად,რომელიც

არ იყავი

სად იყავი მე რომ მეშინოდა? სად იყავი მე რომ მას ვკარგავდი? სად იყავი მე რომ სული ცაში გავუშვი?

ათენას...

მანამდე ჩვეულებისთანახმად... - მზაად ხარ ძვირფასო ? უსასრულო სიყვარულის გზაზე,ყოველგვარი შიშისა და კრთობის გარეშე გამომყვე ?-ათენნავ... სიყვარულო, გამომყვებიი დაუსრულებელი ბრუნვის,სითბოსა და სიხარულის გზაზე ? იხეტიალებ ჩემთან,უკან

ჩიტები (სრულად)

ასოციაციები, რომლებიც გემთან დაკავშირებით მიჩნდება, ყოველთვის მიკარგავდა ხოლმე მოსვენებას. ვფიქრობ აღელვებულ ზღვაზე, მის თავს ზემოთ ჩამოქცეულ ცაზე, შტორმზე და ქარიშხალზე, უსასრულო რწევასა და ტორტმანზე, წყლის მლაშე გემოზე, ზღვის დაუსაზღვრელობაზე,

წერილი ათენას

ჯანდაბა-ჯანდაბა ჯანდაბ ა ! რა დაგემართა.მაინც რაა ? თუ კი რომელიმე „სამომავლოდ გასაციებელი“ პლანეტის ორბიტაზე ნებით თუ უნებლიეთ ბრუნავ... მისმინე ! მ ი ს მ ი ნ ე !!! შეწყვიტე !

(Mi/E)Rror

არც დღე იყო, არც ღამე. სქელ, სევდისფერ ნისლს შეესუდრა ირგვლივ ყველაფერი, მატერიალურიც და არამატერიალურიც.. თუმცა გარშემო არაფერი იყო დამამძიმებელი, მაინც ისე ვგრძნობდი თავს, თითქოს სხეულის თითოეულ სანტიმეტრზე მილიონობით ცოდვა მაწვებოდა.

საძულველი ზამთარი (სრულად)

აი, ჩამოთოვა. თეთრად მოვიდა დედამიწაზე სიკვდილის მძიმე საფარი. მამაჩემსაც ზუსტად ასე კეთილშობილურად, თბილი საბანივით ეხურა თოვლის დიდი გროვა და მაშინაც მხოლოდ მე ვღრიალებდი. იმიტომ, რომ გული მიგრძნობდა, კარგი არაფერი უნდა მომხდარიყო ჩემს თავს.

ათვლის სხეული (სრულად)

ახალი წლის წინა დღეებში უმუშევარი დავრჩი. წარმოიდგინეთ, ნაგავი, რომლის მოშორება დედაჩემს ისე უნდა, როგორც მორწმუნე ცოდვილს - მონანიება. შეიძლება ამ ნაგავზე უარესიც ვყოფილიყავი, მაგრამ მაშინ, უმუშევრობის პირველ დღეებში, ამაზე ფიქრი არ შემეძლო და არც

ნოემბრის ასული

არც ახლა მყავს პეპლები, მაგრამ მაინც ჯიუტი ბავშვივით თითქოს რაღაცამ მომიარა ვზივარ ახლა და გწერ, რომ ჩემთან ამინდები აირია, გარეთ კი არა ჩემ შიგნით ამინდებზე გეუბნები, გამოდარება აღარ მაღირსა და სათქმელი სიტყვებიც ისე სწრაფად გაიტაცა, ჩემთვის

ფანჯრებს უკან დაიმალე

ერთხელ როცა საკუთარ თავსა და ფიქრებში ჩაიკეტე, როცა ხორბლისფერი კანი გაგეცვითა, ყველა დაივიწყე, არავისთვის გითქვამს ძალა რომ აღარ გაქვს, რომ აღარ შეგიძლია თვალების დახუჭვა და ხელების გაშლა, აღარ გამოგდის იმის წარმოდგენა თითქოს მიფრინავ, ვეღარ