ლურჯი თვალები

ხიდის მოაჯირზე ვცადე აძრომა, ფეხი დამიცდა, კიდევ ვცადე, თავს ძლივს ვიმაგრებდი. სასიკვდილოდ განწირული, მოაჯირს ვებღაუჭებიდი, რომ არ გადავვარდნილიყავი. საოცარია არეულ გონებას სხეული ინსტიქტურად ეწინააღმდეგებოდა, ჩემი ქვეცნობიერი გადარჩენას ცდილობდა.

ცეკვა წვიმაში

ისინი დღემდე ცეკვავენ... ცეკვავენ წვიმაში, დაუსრულებლად...

ინდიგო

საოცარი თვალები აქვს. ასეთი თვალები მხოლოდ ანგელოზებს შეიძლება ჰქონდეთ. ამ თვალებიდან სინათლე სულში მეღვრება. მაგრამ მე არ მიყურებს ინდიგო , სადღაც ჩემს მიღმა იყურება

სოციუმი და ბედნიერება

მეშინია, მეშინია ვიყო ბედნიერი. ვფიქრობ, რომ დეპრესია არ არის ჩემი არჩევანი. არც მაქვს იმის საბაბი, რომ ამგვარად დანაღვლიანებული ვიყო. ერთი შეხედვით უდარდელი ცხოვრება მაქვს. მაშინ, როდესაც მართლა ბედნიერი ვარ, როდესაც ხმამაღლა ვიცინი, ვხუმრობ და

ხმამაღლა ფიქრი

ხმამაღლა ფიქრს ჰგავს აქ წერა.თითქოს საკუთარ თავს ელაპარაკები და თუ სხვებსაც მოუნდებათ რომ გისმინონ,დაე იყოს ასე.საოცრად ლაღი აზრები მომდის გონებაში.ვერ დავიკვეხნი მაღალფარდოვანი და ყურისთვის საამო სიტყვების ფრქვევით(ზოგს პირიქით უჟმური ვგონივარ და

თავშესაფარი

_მოგკლავენ და გეტყვიან, ცოცხალი რატომ აღარ ხარო! ხელს დაგავლებენ და სანახევროდ ცოცხალს ფეხზე წამოგაგდებენ, წასვლის დრო არ მოსულაო, მჭირდებიო! მე ყოველთვისო....მე მუდამო ..რაც არ უნდა მოხდესო....

სულის"ეული"

- ისუნთქე! - ყურებში გულის გაბმული გუგუნი და დამაყრუებელი შხუილი მესმის. - ისუნთქე! - ფილტვები ისე მტკივდება, თითქოს ათასობით ძვალი გამჩროდა შიგ. - ისუნთქე! - გავრბივარ, რაც ძალა და ღონე შემომრჩა. ხელ-ფეხი ძლივს მემორჩილება.

ლოცვა

ჩემი ყოფა ზოგჯერ ისე ყარს, რომ მეც ვკარგავ ხოლმე რწმენას. მეც ვერ ვხედავ ხოლმე საშველს, მაგრამ ეტყობა, მაინც იმდენად მჯერა შენი, ღამით რომ ვტირი, დილით უკვე რაღაც სასწაული ხდება.

გაზაფხული

ეს ერთი შეხედვა საუკუნოთ გაიწელა და დრო რომ გაგრძელდა გოგომ იგრძნო როგორ დაშორდა თავის ნაწილს

ნოეს მია

ვერ იტანდა ნათია პარასკევს, მორიგეობა უწევდა ...ერთი სული ქონდა როდის დაასრულებდა მაგისტრატურას, რომ აღარ დასჭირვებოდა დამატებითი მორიგეობები.. ექიმობა ნათიას მამის ოცნება იყო, დიდი ხანი ვერ ჯერდებოდნენ ამ საკითხზე, მაგრამ ბოლოს მამამ აჯობა )).