ძვირფასო ტედ

ძვირფასო ტედ, სათვალავი ამერია უკვე, იმდენჯერ მოგწერე დასამშვიდობებელი წერილი. დავწერ, გადავიკითხავ, შემდეგ ფურცელს ვკუჭავ და უმოწყალოდ ვისვრი ნაგვის ყუთში. მინდოდა შენთვის მეთქვა, რომ ძალიან მიყვარხარ.. სიცოცხლესავით მიყვარხარ, მაგრამ არ შემიძლია

თოჯინა

სუნთქავ, სუნთქავ და არ იცი რისთვის გჭირდება ჰაერი... ზოგადად იცი, რომ ეს სიცოცხლისათვისაა საჭრრო, მაგრამ არ იცი კონკრეტულად შენ რისთვის გჭირდება, რომ ისუნთქო.

Never give up!

რასაც მოინდომებ ყველაფერს მიაღწევ! მთავარია გულით მოინდომო. ყველას უნდა დაუმტკიცო,რომ შეგიძლია. არ უნდა დანებდე უბრძოლველად! მიზნის მისაღწევად ყველაფეი უნდა გააკეთო,საკუთარ მომავალზე და ოცნებებზე თავადვე უნდა იზრუნო. აუხდენელი,რომ არაფერი დაგრჩეს!

ნამდვილი ღიმილიც მოვა

დადგება დრო და ნამდვილ ღიმილს ისწავლი, როცა ლოყები დაუფიქრებლად გააფრენს ტუჩებს ყურების მიმართულებით, როცა აღარ იფიქრებ რამდენი კბილის გამოჩენა მოგიხდება მეტად და უბრალოდ ბედნიერებისგან გაიღიმებ.

თეთრი

ჰომ ლამაზია თეთრი ფერი, წმინდაა თეთრი ფერი, ნათელია თეთრი ფერი. თოვლიც ხომ თეთრია, მაგრამ რა დამავიწყებს იმ თეთრ ნაკვალევს თოვლზე, რომელმაც ასე შემცვალა. რა დამავიწყებს იმ გრძნობას, რაც მაშინ ვიგრძენი... ის წავიდა. წავიდა და წაიღო ჩემი ნაწილი,

სიგარეტის ნამწვავი

სავსე მაქვს ფილტვები. მოწამლული, ჩახუთულია ყველაფერი. გამოკეტილია დარაბები და საფერფლეშიც კიდევ აგდია სიგარეტის ნამწვავი. ფანჯრის რაფაზე უსულოდაა დაცემული შავი პეპელა. თასმაც ისევ კიდია ჭაღზე და ისეც ირწევა აქეთ-იქით. თავი მაქვს მიყრდნობილი რბილ

ღალატი(სრულად)

მახსოვს,შუა დეკემბერში,სულ რომ ფარატინა მაიკით ყოფილიყო,აბუზულს რომ დამინახავდა,გაიძრობდა,მომახურავდა,კისერს გამომიწევდა. –მოდი,ცხვირი წაგყინვა,გაითბეო–ო და მეც,დაბარებულივით,წამში მოვხვევდი კისერზე ხელებს და თბილს კისერში ჩავრგადი მოყინულ სახეს.

უბრალოდ...

ეს ბოლო დღეები ვატყუებდი თავს.ვატყუებდი,რომ კარგად ვარ და არაფერი მიჭირს.მშობლებს და მეგობრებს ვუყვარვარ და ჩემი ესმით.და..და.და კიდევ ის,რომ.. თვალები ცრემლებით მევსება.ეკრანს ვერ ვუყურებ.მაპატიეთ,ვეღარ ვწერ...ჩემი ერთადერთი დანაშაული ისაა,რომ აქ

სირცხვილით დამწვარი

ყოველთვის მიკვირს როცა ქართველობაზე ის ადამიანები აცხადებენ პრეტენზიას და ნამდვილ პიროვნებებად მოაქვთ თავი ვინც სამშობლოსა თუ მოყვასის სიყვარულს სუფრაზე დალეულ სადღეგრძელოში ხედავს,როცა სამშობლოსთვის მხოლოდ სადღეგრძელოს სხვამ

ლურჯი გიტარა

-გამიჩერეთ. - ვიძახი გახარებული. ავტობუსიდან ჩამოვდივარ და იმ ქუჩისკენ მივრბივარ, სადაც ის მუსიკოსი დავტოვე. იმედით ვარ სავსე რომ ის ისევ იქ არის და მიცდის, თითქმის უკვე მივედი, უკვე იმ ადგილას ვარ ,მაგრამ ქუჩა უკვე ცარიელია. არაფერი აღარაა