წავიდა...

-წავიდა! არ დამიტოვა არც ერთი სიტყვა,არც სანუგეშო,არც მოსაგონებელი. -წავიდა უბრალოდ. დამრჩა მხოლოდ ტკივილი და მოგონებები მასზე.მეწვის ყველა უჯრედი.

ერთხელ სოხუმში...

-ჩტო ბუდეშ დელატ? სიცილს რომ მოვრჩი სერიოზულდება და კითხვას მისვამს.-არ მინდა აქაურობა დავტოვო.-სმატრი! ხელს მკიდებს და ფანჯარასთან მივყავარ -ეს... ეს... წარმოუდგენელია...-ეტა ჯე სოხუმ, მაია ლუბიმაია.

ეჰ..... ეგეც უკვე დაგვიწყებია

ეჰ.... ეგეც უკვე დაგვიწყებია სიკვდილამდე ერთად ვიქნებითო და არასდროს მომწყინდება შენთანო შენ კი უკვე მოგბეზრებივარ კიდევ ერთი სულიგაქ სიგარეტი ჩაიწვას და ვთქვა ნახვამდის კარს დამიკეტავ განა არ ვიცი რომ კართანვე ჩაიკეცები და ტირილს დაიწყებ ვერც

გარდაცვალება გულისა

ჩემი ანთებული თვალები,რომელითაც მხოლოდ შენ გიყურებ არაფერს ამბობს? ნუთუ არ გაინტერესებს,როგორ ძლიერ მიყვარხარ.იქნებ გავრისკოთ და ვუთხრათ ერთმანეთს.ნეტავ ზუსტად ვიცოდე,რომ გძულვარ.ნეტავ ღმერთო.მაშინ ვეცდებოდი,რომ დამევიწყებინე.მაგრამ ამდენი წელი ხომ

ვერ გაპატიე

იცი?ვერ გაპატიე!გეფიცები ვცდილობდი მაგრამ ვერ!ვცდილობდი და ვხვდებოდი რომ ყოველი წარუმატებელი დასასრულის შემდეგ ნელნელა მზიზღდებოდი,მე კი არმინდოდა იმის შეზიზღება ვინც ოდესღაც აღუწერლად

ძვირფასო ტედ

პ.ს. ვიცი, ამ წერილის წაკითხვის შემდეგ ძებნას არ დამიწყებ, უფრო მეტი, ეცდები რაც შეიძლება მალე დამივიწყო, ამის გაფიქრება სიმშვიდეს მგვრის. მაგრამ დარწმუნებული ვარ, დროდადრო, მაინც შეგახსენებს თავს ჩემზე მოგონებები და გულის არეში ტკივილს იგრძნობ...

დაუკმაყოფილებელი არსებობა

წვიმიან ქვაფენილს მიყვები და ცდილობ, არაფერზე იფიქრო, თუმცა განცდები მაინც ერთად იყრის თავს და სამკუთხედად შეკრული ქარბორბალასავით აწყდება ჯერ გონებას, შემდეგ კი - გულს.. რამდენიმე ნაბიჯში, ქუჩის კიდესთან ძალიან ნაცნობ და თანაც უკვე მივიწყებულ

იქნებ წაიკითხო

თან სასაცილო ისაა,რომ ბოლომდე ვერ ვიდგენ შენს სახეს გოონებაში. ვიცი შენი ღიმილი და შენი გამოხედვა,მაგრამ თვალებამდე ვერ მოდის შენი გონება. იქნებ შავი ან ცისფერი თვალები გაქვს?ფერს რა მნიშვნელობა აქვს. ზუსტად ვიცი,რომ შევხედავ მათში ჩავიძირები.

სიჩუმის ზღვარი

თვალებში ჩამდგარი სინათლე გაუფერმკრთალდა და სინათლის ნაცვლად სიცივემ მოიცვა მისი დიდრონი გუგები. მერე ფოდნოსი ძირს დაახეთქა და თვალცრემლიანი გარეთ გავარდა. არ გამოუვიდა. დიდი სურვილის მიუხედავად არ გამოუვიდა. -ჩაიცვი. მესმის გარედან. -მივდივართ.

გაქუცული ჯინსი

ოცდაათს არ გადავცილებივარ მაგრამ ამის მიუხედავად თვალების ირგვლივ უკვე შევნიშნე ნაოჭები, თუმცა ამას არ გავუღიზიანებივარ, მხოლოდ გამეღიმა როცა პიველად შევამჩნიე და საკუთარ თავს ხმამაღლა ვკითხე..-უკვე?