A story in a rainy village

-გრძნობთ? -რას, ზოი?-გაღიმებული, სველი და დანაოჭებული სახიდან მომზირალმა მოხუცმა, ისე ჰკითხა, თითქოს არ იცოდა რა უნდა ეგრძნო. -იმას, რომ ხელახლა დაიბადეთ, თინა ბებო!

წასვლა

ტექსტი არის მოკლე ისტორია უკვდავ სიყვარულზე, მისგან დატოვებულ ტკივილებზე და დაბრუნებაზე.

მარტოობის შიში

ალბათ, მიტოვებაზე რთული, მიტოვების გადაწყვეტილების მიღებაა. იმის გაცნობიერება, რომ რაღაც მორჩა. დამთავრდა. კი არ დამთავრდა, შენ ამთავრებ და მხოლოდ შენსას კი არა, იმ ადამიანის ცხოვრებასაც ცვლი, აქამდე მუდამ გვერდით რომ გედგა.

სევდა რომელიც გაბედნიერებს

სულ და ყოველთვის მეგონა, რომ ძლიერი ადამიანი ვიყავი,თუმცა ყველაზე ძლიერ ადამიანსაც კი სჭირდება ვიღაც,ვინმე ისეთი ვის ძალასაც იგრძნობს ,ვინმე ისეთი ვის გვერდითაც შეეძლება იყოს სუსტი.

ჩაი ასკილით

სოფლის სახლში მარტო ვიყავი. დასვენების მოწყობა მინდოდა. ხმაურისგან და სამსახურისგან შორს. კარებზე კაკუნია. ალბათ ჩემი მეზობელი მარეხია, რომელიც დილით ჩემი სახლის ეზოსთან შემხვდა და ასკილის ჩაის დაყენებას შემპირდა.

მტრედებიანი ბინა

წუთის წინ ტელეფონი გავთიშე. სიბრალულმა ჭყინტი ყველივით გამწურა. შემეცოდა. ერთი, ორი, სამი, მივდივარ... მივედი. რას ხედავს ამას ჩემი თვალები?! ქალი მკვდარივით წევს დაბეტონებულ გზაზე და ხელში კარგამოზრდილი ხორცის ნაჭერი უჭირავს, ასე შორი ხედვითაც

ქაოსის კატები (სრულად)

Ნეფრიტის წიგნები მოჩანს კუნძულებიდან, დამაბრმავებელი ზურმუხტის ზღვებიდან. Აკვამარინის ფერში ჩაფლული პოსეიდონი გაჰყურებს უკიდეგანო ზღვას და ოკეანეებს, განაგებს მარჯნის რიფების სამყაროში ჩაძირულ ქვეყნებს,

"არეულობა"

ხანდახან შენს ფოტოებს ვუყურებ. ვხედავ, თუ როგორ გაიზარდე და მინდა იმ სახის ნაკვთები გავიხსენო, მე რომ მიყვარდა. მინდა დავიმახსოვრო.

სიყვარული

ნელი ნაბიჯით ვუახლოვდები ფანჯარას,მეშინია, იმედგაცრუების მეშინია,იმ შეგრძნების მეშინია, იქ რომ არ დამხვდე. თუმცა შეხვედრის ყველაზე მეტად მეშინია,შეხედვის მეშინია, იმ ტკივილის მეშინია რასაც შენს თვალებში ჩამდგარი სევდა მომანიჭებს.

ნაბიჯი წინ.

ცხოვრების რაღაც ეტაპზე გააცნობიერებ რომ მარტო უკეთხარ.კონცენტრირებული საკუთარ თავსა და შენს მიზნებზე რომელზეც ფიქრი დაიწყე...ხშირად ადამიანები გვაბრკოლებენ, რომ განვვითარდეთ,თითქოსს უხილავ ჯაჭვით გვაბამენ და არ გვიშვებენ.