წითელი

დღეს პირველი პაემანი მქონდა. ან იქნებ, პირველი მას შემდეგ, რაც შენგან, წავედი.

ბროლი (სრულიად)

მე არ ვიცი, როგორ უნდა შემზიზღდეს ადამიანი რომელიც ერთ დროს მიყვარდა. იმას რომ თვალად სინათლე ჩაუქვრებოდა მეც ერთიანად ვქრებოდი.

მე,ბედნიერი და უბედური

ერთმანეთს თავაზიანად და უცხოდ გავუღიმებთ, თითქოს ის ტკივილი და მოგონებები,რაც ერთმანეთს დავუტოვეთ საკმაოდ ღრმად დავმარხეთ, მაგრამ მაინც ვერ დავივიწყეთ. გავიხსენებთ თუ როგორი პატარები, გულუბრყვილოები და სულელები ვიყავით. მე ყურში შენი ხმა უცხოდ

არასწორი ოცნებები

ჩემი ცოლი ლამაზი ქალია. დიდი უძირო და სევდიანი, მწვანე თვალებით. როცა თვალებში ვუყურებ სხვას ვეღარაფერს ვამჩნევ. ჩემი ცოლი დღესაც ისეთივე აღფრთოვანებას იწვევს ჩემში, როგორსაც მაშინ, როცა ის პირველად დავინახე. მაგრამ დღეს მის თვალებს სულ უფრო

დე, მაპატიე…

ბოდიში, რომ დარდი გასწავლე და დღე ჩემზე ფიქრით იწყება და ღამე, როცა მშვიდად უნდა გეძინოს ჩემზე დარდში ათენებ, რადგან არ ვგავარ შენს სხვა შვილებს და ეს ცალკე ტკივილია შენთვის.

მავნე ჩვევები

ჩვენ სიგარეტსაც ვეწეოდით ისე ლამაზად, რომ მავნე ჩვევა, სულ არ ერქვა იმ წუთას ამას და აივანზე მუდამ გვედგა ქაღალდის ჭიქა, ყვავილებს შორის დამალული საფერფლის ნაცვლად...

Human Sadness

5°- ია..წვიმის წვეთების ხმა ისმის გარედან, თითქოს ერთმანეთს ასწრებენ სახურავზე დაცემას.სამსახურში მაგვიანდება და საჩქაროდ ვდგები საწოლიდან. მაინც და მაინც ამდროს მიჭირს ყურსასმენების პოვნა როდესაც მაგვიანდება და უხასიათოდ ვარ. როგორც იქნა

რაც არავის ახსოვს

ყველაფერი კარგი სხვისთვისაა. მზეც, წვიმაც, სიმშვიდეც. ნათელი კუთხე მუდამ სხვას ხვდება, სხვას უმღერის წვიმა, ქარიც სხვის ფარდებს ეთამაშება.

კალმის აჯანყება

„იცოდი, რომ ასე მოხდებოდა?“ — იკითხა მარგომ. იგომ უპასუხა: „ვიცი, რომ ყველაფერი, რასაც იწყებ, თავისას ითხოვს. წერას სურს სიჩუმე. ხსნას — ტყვეობა. თავისუფლებას კი მსხვერპლი.“ „ჩაი აქ ყოველთვის თბილია,“ — გაიფიქრა იგომ. „ის ისევეა დაკავშირებული

რაღაც ნაცნობი

.....ეს შეხება არ იყო ვნებითი. არც სულ ახლოს და არც შორს — არამედ ისე, თითქოს სადღაც იმ შუაში, სადაც სიჩუმეს ადამიანი ენდობა.....