მწერლის რუტინა

დილა იწყება არეული სახით,ამღვერეული ემიციებით, ჩამოგლეჯილი იმედებით და გაცვეთილი გეგმებით, ეს ქაოსი ირგვლივ ყველაფერს ფარავს..ირგვლივ ტრიალებს და ყველაფერს ითრევს.ყველაფერს მართმევს რაც კი ძვირფასი გამაჩნია..საბოლოდ კი

რის გარეშეც ყველაფერი აზრს კარგავს

ორ კვირაში უკვე სამყაროს ვხედავდი შენს თვალებში, სადაც დატოტვილ ხეთა მსგავსად მოსჩანდა ჩვენი მომავალი.. მომავალი, რომლის წაკითხვასაც დიდ ხანს ვცდილობდი, ვცდილობდი და დღითიდღე საკუთარ თავში უცნობ მხარეებს ვპოულობდი.

ალა

-ის ლოთი კაცი ძალადობს ცოლზე.შიგნით ბავშვიცაა და ისიც საფრთხეშია.თვალწინ წარმომიდგა ცისფერთვალება გოგონა,რომელიც შეშფოთებული,ნაღვლიანი თვალებით გაჰყურებდა ქუჩას და ხალხს.-ოჰ...არა.პოლიცია გამოიძახეთ,სასწრაფოდ.

სად ვარ!?

ქარს მოაქვს, ქარს მოაქვს სისუსტე და უძლურება, რომელიც თითქოს კანზე მეხება და ჩემში ისადგურებს, ბრძოლას აზრი ეკარგება, სისუსტე მეფდება და მიპყრობს, უაზრო ფიქრებით მამძიმებს, უაზრო აზრიანი ფიქრებით, ხანდახან თეთრ კედლებს სიმშვიდე მოაქვთ,

ძლიერ სიხარულს ძლიერი მწუხარებაც მოსდევს

ასე ხდება ხოლმე... ძლიერ სიხარულს ძლიერი მწუხარებაც მოსდევს.. შემდეგ კი ძლიერ მწუხარებას ძლიერი სიხარულიც... -მესმის ! მესმის ! მაგრამ სადამდე ! -გული კიდეებს ასკდება. -არ ვიცი ! -გონება ეჭვობს..

დაბრუნებისას?!

ახლა რომ ისევ 2011 იყოს,ამ გათელილ გზებს აქეთ,სიცოცხლისკენ შემოვაბრუნებდი.. სადამდე მივუშვი თავი?

სიზმრები შენზე,მარადიულად!

თვალებს ვხუჭავ. ყველაფერი ბრუნავს ჩემს გარშემო. მეღიმება. ვიძინებ. შენ გხედავ, მიღიმი და შემდეგ... სიბნელე.

ღამის პირველზე

ღამის პირველი საათზე ისევ ჩვეულ ამპულაში ჩვეულ პოზაში, კალმით ხელში ვიწყებ ჩემი დრამის ფურცელზე გადატანას,არ ვიცი რატომ ჩამისახლდა შექსპირი სულში რატომ მაჩეჩებს ამ დრამატულ გმირებს, მექჩება და მის ტრაგიზმში მძირავს, მის გმირებში ვხედავ საკუთარ თავს,

ზმანება

გარშემო უამრავი ადამიანი მოძრაობს, თითქოს თითოეულ მათგანს რაღაც ზემოქმედების შედეგად ჩემ გონებაში შემოღწევა შეუძლია, გათიშულს მეხვევიან გარსს და სუნთქვის საშუალებას არ მაძლევენ, ლამაზი მაკიაჟით და ბრენდული ტანსაცმლით აღჭურვილ ზომბებს ჰგავან, უნაკლო

არარსებული რაობა (ნაწილი 1)

ადრე სიკვდილზე სერიოზულად არასოდეს მიფიქრია, თუმცა ბოლო დროს ამის მიზეზი საკმარისზე მეტი იყო, მაგრამ მაშინაც კი როდესაც ასეთი აზრები თავში მომდიოდა ვერ წარმოვიდგენდი, რომ ყველაფერი ზუსტად ასე მოხდებოდა. თვალებში ვუყურებდი, ის კი ვერ მამჩნევდა,