მე,ბედნიერი და უბედური

ერთმანეთს თავაზიანად და უცხოდ გავუღიმებთ, თითქოს ის ტკივილი და მოგონებები,რაც ერთმანეთს დავუტოვეთ საკმაოდ ღრმად დავმარხეთ, მაგრამ მაინც ვერ დავივიწყეთ. გავიხსენებთ თუ როგორი პატარები, გულუბრყვილოები და სულელები ვიყავით. მე ყურში შენი ხმა უცხოდ

ზარი წარსულსა და მომავალს შორის(სრულად)

-რას ნიშნავს არაუშავს? ერთხელ მაიცნ წარმოგიდგენია რა დამემართა როცა გავიღვიძე? როცა გამომწერეს და შენ არსად იყავი? -არა! -ასე ძალიან გძულვარ? -ასე ძალიან მიყვარდი.

მე და შენ

მე და შენ ჩემო ყორანო გვქონდა ლამაზი ზღაპარი და სახლიც გვქონდა ყორანო, დარდიც, ამ სახლის სადარი....

და როდესაც...

და როდესაც მთის ხეობას , ბობოქრობდა რიონი კაკლის ჩრდილში უდიერად , ლექსებს წერდა გალაკტიონი

ბნელ და შავ ცაზე უეცრად გამოჩენილი თეთრი და უცნობი ლამპიონები - თავი

უჰ! რაკეტების ხმა ყურების ბარაბანებს მიგლეჯს. ნეტავ, ვიცოდე როდესმე შეწყდება ის! იმედები დიდიხანი გადამეწურა. როგორი კარგია, როდესაც ციდან საშინელი რაკეტები , ყურების ბარაბანებ არ გიგლეჯს და არ კანკალებ, რომ სიცოცლეს დაკარგავ.

სამყარო და მისი სიმძიმე

სამყარო თითქოს უსასრულო სივრცეა, სადაც ყველაფერს თავისი ადგილი აქვს – ვარსკვლავები ანათებენ, ქარი ქრის, სიცოცხლე იბადება და კვდება. მაგრამ ამ სიმდიდრეში ხშირად იმალება სიცარიელე, რომელიც დაუნდობლად გვესხმება თავს.

და ქრება ქალი

და ქრება ქალი... ქრება უკვალოდ მივიწყებულ დღეებთან ერთად როს უკანასკნელ საყვარელსაც კუბო მიითვლის... და სასაფლაოს შფოთიანი წყეულ სიმშვიდით ქალის ლეგენდაც უსულგულოდ ცისკენ მიილტვის.

რუხი და ვარდისფერი

უიმედობით და ბრაზით სავსემ გადავრაზე ყველა კარი და აპათიის ზღვაში გადავეშვი. არაფერს და არავის ველი. ზამთრის ამ ცივ და უფერულ დღეს, ალბათ მალე სხვა ცივი და უფერული დღეების ჯაჭვს რომ შეუერთდება და აღარასდროს გამახსენდება, მე შენ გაგიცანი.

ტარკვინი და საზოგადოება

ეს კონკრეტული ტექსტი დაწერილი მაქვს 15 წლის ასაკში,ძან ბევრს ვფიქრობდი ტექსტში ასახულ პრობლემებზე დაკავშირებით,სამწუხაროდ ეს პრობლემა დღესაც აქტიურია.

კვლავ და ისევ

ზღვის ღელვა ქვიშის ხმაური ჩემს გულში კვლავ აურზაური, შავი ზღვა თეთრი აფრები ღამის კოშმრად კვლავ მელანდები.