ბუნება და ვაჟკაცი

ჰეი, ბუნებავ შაჰბერე სული მდინარე მოდენის კამკამ მარადა ამაო სოფლად დვრიტვდნენ ბიჭები ფიქრთ გასართველად წარვედ მარადა!

მე და კორონა

ერთი სოფლელი ადამიანი ვიყავი აქამდე, არც კორონა არსებობდა და არც ამდენი სადარდებელი მქონდა, როგორც ახლა. ვცხოვრობდი ერთ პატარა სოფელში დედასთან, მამასთან და ჩემს ძმასთან ერთად, სკოლაში ერთად დავდიოდით მეგობრები და მეზობლები,

წარმატებისა და წარუმატებლობის საფუძვლები

წარმოგიდგენიათ ისეთი ცხოვრება ირგვლივ,რომ მხოლოდ სიწმინდეა.გარშემომყოფებს სულიერად გრძნობ ისინიც სულით და ხორცით გიცნობენ და ურთიერთობა მყარია ეს არის დიდი მიღწევა ამ რთულ და გაუგებარ ცხოვრებაში.მჯერავს,რომ ურთიერთიბა მაშინ არის ძლიერი როცა ნდობა

ჩვენ და საზამთრო (სრულად)

-რას აკეთებდი ეს დღეები?-ვკითხე და სებეს თავზე მივეფერე. -ბიჭებთან ერთად ვერთობოდი.-ჩაახველა. სინამდვილეში ძალიან კარგად ვიცოდი რასაც აკეთებდა ეს დღეები და ვისთან ერთადაც. Წამით არაფერი მითქვამს, მერე გავხედე, დაძაბული იჯდა და სწრაფად მართავდა

სევდა და ოპტიმიზმი

ყველა თავის ისტორიას ქმნის და ამ ყველა ისტორიას თავისი ავტორი და სახელი აქვს. ეს ისტორიები ერთმანეთისგან განსხვავებულია, ზოგი გაუსაძლისი ტკივილით და მწუხარებით სავსეა

{რიონი, ფროიდი და სიგარეტი}

ჩვენნაირ ადამიანებთან ურთიერთობა "სექსია". საჭირო, მაგრამ არა აუცილებელი, მის გარეშე იმდენ ხანს გაძლებ რამდენ ხანსაც საჭირო იქნება და თუ ვერ გაძლებ "მასტუ'რბაციით'ანუ "სარკესთან ლაპარაკით" დაკავდები.

ჩაი და სიყვარული...

-დიდი მადლობა, გავთბი-გამიღიმე ისე, როგორც არავის შეეძლო გაეღიმა. გიბრწყინავდა თვალები ისე, რომ სიკაშკაშით, მზესაც კი აჭარბებდა. მე შენი თვალების სიღრმეში ვიძირებოდი და ვიკარგებოდი...

მე შენ და ცხოვრება (თავი 17)

კომპიუტერიდან ავდექი, მეორე კარი შევაღე,ჩემი ტყავის ტანსაცმელი ჩავიცვი,თავზე ჩაფხუტი ჩამოვიცვი, მოტიციკლი დავქოქე და წავედი იმ მისამართზე ,რომელიც მათეუსმა მომწერა.მცხეთაში იყო უზარმაზარი, სამ სართულიანი სახლი.სიგნალიზაცია გამოვრთე და სახლში

თოვდა და თბილისს ებურა თალხი -2-

სასახლეს სადაც იმ ღამეს პირველად შევიდნენ ძმები დადიანები მაღალი ჭერი, ზედ დაკიდული მოოქროვილი ჭაღებითა და შუშის ვიტრინებზე დაფენილი ბარხატის ფარდები ამშვენებდა. ფართო მისაღების ცენტრში თავისი აბსოლიტური მომხიბლაობით ამაყად იდგა სასახლის პრინცესა -

მე შენ და ცხოვრება (თავი 16)

ჩემო სიყვარულო,ჩემო ცხოვრების აზრო,როგორ დამეტანჯე ჩემო ანგელოზო,რომ იცოდე როგორ მიყვარხარ,რომ იცოდე რა ჯოჯოხეთი იყო შენს გარეშე ჩემი ცხოვრება,ალბათ არ შემიძულებდი.