მე ჩემთვის, შენ — შენთვის.

უღრუბლო ცაზე მეხის გავარდნასავით იყო შენი ჩემს ცხოვრებაში გამოჩენა. კითხვაზე, თუ რა ვიყავი შენამდე და რა ვარ ახლა პასუხი უმარტივესია. შენამდე მე მხიარული, სიცოცხლით სავსე და კეთილი ვიყავი, შენს შემდეგ — უგულო, ცივი და ჩაკეტილი.

მე შენამდე ( დასასრული )

დღეს 2019 წლის 14 სექტემბერია.და მე ამ ისტორიის წერა დავიწყე.***ნიკას სიტყვებმა,რომელიც ერთდროულად დიდი სიყვარულით და ჩემდამი დიდი ზიზღით იყო სავსე.მიმახვედრა,რომ ამ ცხოვრებაში ჩემი ადგილი არიყო.რადგან ჩემი არსებობით

მე შენამდე (ნაწილი მეთორმეტე)

იმ ღამით თვალი არ მომიხუჭავს.უბრალოდ ვიწექი და ღრმად ვსუნთქავდი.გონება რამოდენიმე საათით გავთიშე და ყველაფერზე ფიქრი შევწყვიტე.უკვე ვიცოდი გიორგისთვის რა უნდა მეთქვა.ახლა მთავარი ის იყო,რა პასუხს მივიღებდი მისგან.

11 ციტატა მე-20 საუკუნის სასიყვარულო წერილებიდან

არსებობს სიყვარულის რამდენიმე სახე. ერთი ეგოისტურია, ხარბი, ყველაფრის მომცველი და ის გრძნობებს საკუთარი მნიშვნელობის ხაზგასმელად იყენებს. ეს მახინჯი და ავადმყოფი ფორმაა. მეორე კი შენში არსებულ ყველა სიკეთეს წინ წევს: ეს არის სიყვარული

მე შენამდე (ნაწილი მეთერთმეტე)

გონებაარეული სასწრაფოდ ნიკას სახლში შევვარდი,სადაც ერთი ამბავი დამხვდა.მისაღებში მისი და იდგა და ტიროდა იქვე ახლოს მარი ტრიალებდა და ხელებაკანკალებული ვიღაცასთან დარეკვას ცდილობდა.მათთან ერთად ოთახში ნიკას მშობლები

მე შენამდე ( ნაწილი მეათე )

მე ყოველთვის ვფიქრობდი,რომ ჩემს საქციელებს აუცილებლად რეაქცია მოჰყვებოდა.ვფიქრობდი,რომ დადგებოდა ის დღეც,როცა ყველაფერი გაირკვეოდა.ამის შესახებ ძალიან,ძალიან ბევრს ვფიქრობდი.მაგრამ,ყველაზე სასაცილო იცით რა არის? არ ვიცოდი

ყოვლისშემძლე გოგონები (მე-7 თავი)

-ისე, შენი ხმა ჯერ არ გამიგია, მგონი- სიჩუმე დაარღვია ლინიმ, ჩაიდანი მაგიდაზე დადგა და ნიკს გვერდით მიუსკუპდა-ვინ ხარ? დაბნეულმა ბიჭმა კომპიუტერი დახურა, დამნაშავესავით გადადო გვერდით

მე შენამდე ( ნაწილი მეცხრე )

უეცრად საშინელი ტკივილი ვიგრძენი რომელმაც მთელს სხეულში გაიარა და რამოდენიმე წამით გაგრძელდა,მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია.ცოტა ხანში დათო სასუსნავებით და ლუდებით ჩვენთან დაბრუნდა და ჩემთან საუბარი წამოიწყო. -ნიკა თუ 3 ლელოს დადებს,შეურიგდები?

მე შენამდე ( ნაწილი მერვე )

გიორგიმ უკანმოუხეავად დატოვა ადგილი.მე კი გაქვავებული ვიჯექი და მიმავალს უაზროდ შევცქეროდი.მაშინ მივხვდი,რომ ჩემმა ცხოვრებამ აზრი დაკარგა.რა ბანალური სიტყვებია არა?მაგრამ ასე იყო.არვიცოდი რისთვის ვცხოვრობდი,ან ახლა რისთვის ან ვისთვის გავაგრძელებდი

მე შენამდე (ნაწილი მეშვიდე)

თავიდან წერის პროცესი თითქოსდა მემარტივებოდა. ადვილად გადმოვცემდი იმ გრძნობებს,იმ ემოციებს,ვიხსენებდი ხან ბედნიერი,ხან ნაღვლიანი სახით.ახლა კი,როცა ისტორიის ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი ნაწილის წერა უნდა დავიწყო,თითქოს თითები აღარ მემორჩილება,გული