უბედური მე თავი პირველი.

გამარჯობა მე ვარ ანასტასია ჭუმბაძე ვცხოვრობ თბილისში ბერი გაბრიელ სალოსის ქუჩაზე. ვარ 17წლის და შესაბამისად ვსწავლობ სკოლაში. მყავს 2 საუკეთესო მეგობარი მარი გიორგობიანი და ელენე კობახიძე. გიკვირთ თუ არა სამივე ერთ ბინაში ვცხოვრობთ. თითქმის ერთი

პირველი და უკანასკნელი პაემანი (სრულად)

-რა ლამაზი დღეაა.... რა ნათელი მზეა... იმიტომ, რომ დღეს ჩემი გოგოს დაბადების დღეაა... ჩემო სიყვარულო, ჩემო ულამაზესო, ჩემო პატარავ, ჩემო ბედნიერებავ, გილოცავ დაბადების დღეს, მრავალს დაესწარი ჩემთან ერთად. ყველაფერს საუკეთესოს გისურვებ.

შავ-თეთრი გრძნობები (ნაწილი პირველი)

ოთახში, სადაც ავის მომასწავლებელი სიჩუმე ჩამომდგარიყო, კუთხეში მდგარ კრესლოში მჯდარი, შავებში ჩაცმული მამაკაცის ღრმა სუნთქვა ისმოდა. ისე ელოდა ვიღაცის მოსვლას, როგორც ჩასაფრებული აფთარი, რომელიც მსხვერპლს უდარაჯებს, რათა თავს დაესხას.კარები გაიხსნა

გამორჩეული (ნაწილი პირველი)

- ალბათ ტიპური ძილისგუდა- ღიმილით უპასუხა ირაკლიმ ძმაკაცს ისე რომ ტელეფონიდან თავი არ ამოუყვია - შენ რომ ვინმეს ძილზე რამეს იტყვი, გაიცინა დავითმა, ისე რა ბედი გაქვს , სადაც არ უნდა წახვიდე ყველგან საინტერესო გოგოები გახვევია, აბა ჩემთან ახალგაზრდა

სტაჟიორი პირველი თავი

და ლაშა ვინ არის? აქამდე არ გიხსენებია ჩემთან? -სულ ტყუილად იცინი ეგრე, ჩემი სტაჟიორია, ეგეც რომ არ იყოს ჩემზე ოთხი წლით პატარაა, 21 წლის არის, ასე რომ უნდა გაგაწბილო.

ხელები (თავი პირველი)

ბიჭი წინ მიდიოდა. სახე არ უჩანდა. თეთრი მაიკა და შავი შორტი ეცვა. თავზე კეპი ეფარა და უკან არ იხედებოდა. ვეძახდი, თუმცა ერთხელაც არ მოუხედავს ჩემკენ. მერე უცებ ნელ-ნელა შემოტრიალდა.

უსასრულობასაც აქვს დასასრული (თავი პირველი)

იმის თქმა შემიძლია რომ სიყვარული აუცილებლად დასრულდება, ზოგადად ყველაფერი სრულდება ამ ქვეყანაზე უსასრულობა არ არსებობს. რაც არ უნდა პესიმისტურად ჟღერდეს ღმერთს უსასრულო არაფერი

ჩვენ "არავინ " ვართ (პირველი ძარცვა) სრულად

ნიკოლასი გიჟივით უყურებს როგორ აფეთქებენ სპეცრაზმელები მუზეუმის კარებს და მზადყოფნაში დგებიან მაგრამ ამ დროს ხალხი მუზეუმიდან გიჟივიდ გამორბის, ყველას ქუდი ახურავს ამიტომ ვერ ხვდება და ხდება. შემდეგ მეორე მონიტორს უყურებს რომელდინადაც შორიდან ჩანს

თეთრი პლანეტა [ნაწილი პირველი]

მზის ყვითელი სხივები ეფინებოდა საწოლზე გათეთრებულ სხეულს. ფანჯარა ირეკლავდა სხივებს, თეთრი სხეულის მკვეთრი გამოსახულება აღბეჭდილიყო მინებზე. კედლის და საწოლის ფერი გამხდარიყო მისი სახე. თვალის გარსი ჩაშავებული ჰქონდა, ნახშირივით იყო, შავი ფუნჯით

ჩვენ "არავინ ვართ" (პირველი ძარცვა) ნაწილი 5

ყოველი მცდელობა გაექცე მარტოობის შეგრძნებას განწრილურია დამარცხებისთვის, ეს აზრი თავად სიცოცხლის არსის საწინააღმდეგოა. ის კი არაა საჭირო, რომ მარტოობას გაექცე, არამდეს ის, რომ გააცნობიერო შენი მარტობა. ეს ისეთი მშვენიერი გამოცდილებაა, აცნობიერებდე