შენი სულის მელოდია (პირველი თავი)

კიბეებზე "მოხდენილად" ვეშვები და პირდაპირი მნიშვნელობით ვიღაცას ვეკიდები კისერზე. ის ვიღაცა სწრაფად მიჭერს და შეკავების მიზნით ხელებს წელზე მხვევს. წამწამები ერთმანეთზე მაქვს შეწებებული შიშისგან და გულაჩქარებული მთელი ძალით ვეკრობი იმ ვიღაცას.

გრძელი, წითელი ძაფები (პირველი კარი) სრულად

"- ისევ დამჭირდი... - საქმეც მაგაშია... შენ მე ისევ დაგჭირდი, ედი.- ძნელად წარმოსათქმელი სიტყვები საბოლოოდ ამოილუღლუღა, მათიმ და მზის სხივებთან ერთად დასავლეთისკენ გაქრა."

...და მზე ამოვიდა (პირველი თავი)

და აი ჩვეულებრივი დღე გათენდა, მაგრამ ჩემს გულში მაშინ არ თენდებოდა. ადგომა არ მინდოდა. წვიმდა. ციოდა. იმის იმედით, რომ ჯერ ჩემი ადგომის დრო არ იქნებოდა, საწოლთან მდგარ ტუმბოდან, ჩემი ტელეფონი ავიღე და საათს დავხედე. ათი საათი იყო. ავდექი და

არც პირველი, არც უკანასკნელი (XV თავი)

უეცრად მისი ხელები ვიგრძენი სხეულის ირგვლივ, ძალიან სწრაფად მომეხვია უკნიდან და ჰაერში ამიტაცა, ამ სივიწროვეშიც კი! არ ვიცი საიდან გამოჩნდა, როგორ მომაგნო ან როგორ მოაღწია ჩემამდე - ჩემსავით სასოწარკვეთილმა ირბინა თუ მისთვის ჩვეული სიმშვიდით ეძებდა

იისფერი განთიადი-თავი პირველი

...ყველა ადამიანს, განსაკუთრებით კი ჩვენ, თინეიჯერებს ფეტიშებით სავსე გვაქვს ყოფა... ეძღვნება ჩემს ნ-ს,გოგონას, რომელსაც იისფერი ძლიერ უყვარდა...

არც პირველი, არც უკანასკნელი (XIV თავი)

უკვე სალაროსთან ვიდექით და ჩვენს რიგს ველოდებოდით, როცა უეცრად მხარზე ვიღაც შემეხო: - არ გირჩევდით მაგის შეძენას. - დააყოლა. მოულოდნელობისგან შევხდტი. - ღმერთო ჩემო, - შემცბარმა გავხედე: - როგორ შემაშინეთ!

არც პირველი, არც უკანასკნელი (XIII თავი)

ვინმეს შეყვარება რომ შემეძლოს, დარწმუნებული ვარ, სწორედ შენ შემიყვარდებოდი, თებეა. - ჩამჩურჩულა, როცა სიმღერა დასრულდა და მანქანაში სრულმა სიჩუმემ დაისადგურა. წამოვიწიე და თვალებში ჩავხედე. მომეჩვენა (ან იქნებ არც მომჩვენებია), რომ სიმართლეს

არც პირველი, არც უკანასკნელი (XII თავი)

-შანსი არ არის... - ჩავილაპარაკე. „ფარები“ და ძრავა ჩამქვრალი ჰქონდა. ლამპიონიდან მოშორებით იდგა, ნაკლებ შესამჩნევი რომ ყოფილიყო. მართლაც, შეუძლებელი იყო, მაგრამ უნდა დავრწმუნებულიყავი, რომ შევცდი; რომ ავტომობილი ამერია. დაუფიქრებლად გავაღე

არც პირველი, არც უკანასკნელი (XI თავი)

საპირფარეშოს ნიჟარის წინ სრულიად მარტო აღმოვჩნდი. ბოკალის ნატეხები იქვე დავდე და ხელი გავითავისუფლე. ტკივილის შეგრძნება დამიბრუნდა. ცივი წყალი მოვუშვი და ნაკადს შევუშვირე ჭრილობები. ბავშვობაში, როცა ცუდ სიზმარს ვნახავდი, დედაჩემი მეუუბნებოდა, წადი

არც პირველი, არც უკანასკნელი (X თავი)

„რატომ გეშინია ასე ჩემი?“ - თავად ისრეალის კი არა, მასთან მარტო დარჩენის მეშინოდა. იმის მეშინოდა, რომ შეიძლებოდა ეკოცნა ჩემთვის, მე კი წარმოდგენაც არ მექნებოდა, როგორ უნდა მოვქცეულიყავი. ავყოლოდი კოცნაში? მაშინ, მეტს მოითხოვდა. მასთან დაწოლას კი ვერ