სიკვდილის საჩუქარი (სრულად)

-დედას სულ სტკივა ელლა, ყოველ ახალ დღეს,ახლებურად.. დედის ტკივილი არ ნელდება და არ იცვლება. არც ხუნდება და, არც ცივდება. შვილმკვდარი დედის გულის ცემა ზუსტად იქ ჩერდება,სადაც დაკარგულის და, იქამდე არ ძგერს, სანამ ისიც მიწად არ იქცევა..

ცოდვის ქალაქი (სრულად)

ტყვიას შაითანი ასხამს და სახედაღრეცილი აწერს მასზე დამპალ სახელებს.. საჩვენო ლულა ჯერკიდევ მაშინ გამოჩარხა,ამ დამპალი ცხოვრების ფერხულში რო ჩავებით. წყნარად,მხართეძოზე წამოწოლილი მხოლოდ იმას ელოდება ჩვენგან,როდის შევუხვევთ ცოდვით სავსე ქალაქის ერთ

სხვისი შვილი(სრულად)

-როცა მარტო დარჩები და ამ ყველაფერზე დაფიქრდები, როცა შენი უღირსი ქმარი ციხიდან გამოვა და მომდევნო ქალზე იხმარს ძალას, როცა კიდევ მიხვალ მორიგდან და დაუჩოქებ ვედრებით, როცა მორიგ ქალს, მორიგ დედას დამარხავ ცოცხლად და ამას გაიაზრებ, გთხოვ,მომძებნე და

საფარი (სრულად)

ცხოვრებამ შენ ჯერ არ მოგცა იმის საშუალება,მთლიანად დაინახო რა ადამიანია ანდრო ყიფიანი.. როცა ამას შეხედავ, მხოლოდ მაშინ მიხვდები,ამწამს რას ვგულისხმობ.. ანდრო ცხოვრებისთვისაა გაჩენილი. უბრალოდ,ჯერ არ მიეცა საშუალება, ფრთები მთელ სიგრძეზე გაეშალა..

გესმის? (სრულად)

-მეძახდი ონო?!-არცერთი იოგი არ მემორჩილებოდა.. ირისებში გამოვქარგე ყველა ტკივილი.. -მეგონა ვერასდროს გაგაგონებდი,ანო..-ისე ამოიყვირა ცისთვალა სფეროებმა, გული ნაწილებად დამეყო.. კანი კანზე მივუწებე.. გულის ფერები გადავუსხი..

პულსი (სრულად)

-მზად ხარ არაორდინალურ,ცოტა ბიპოლარულს,ცოტა დეპრესიულ,ცოტა შიზოფრენიკ პაციენტს გაუმკლავდე ტიტე ექიმო?! -ღიმილით მივწერე დიდი ხნის შემდეგ პასუხი.. მერე რა,თუ ყველა ბნელ მხარეს მალავს ხოლმე ადამიანი და ეტაპობრივად ავლენს ურთიერთობაში?!

უკანასკნელი მზე (სრულად)

-თქვენ ხართ ვარსკვლავი მარიამ! ყველა ცისა და მიწის.. დღისა და ღამის.. ორი რწმენის ერთი სიდიადე და, მთავარი ძალა..

იმერული ოდა (სრულად)

-არიქა,გოგია,ადექი,გათენდა!-ექვსი ძლივს იყო შესრულებული,ზაფხულის გამთენიისხანს თავშალწაკრული მაყვალა რომ დაადგა თავს 75 წელს მიტანებულ მეუღლეს. სულ თეთრად გაათენა ღამე და კრულვას ატანადა ყოველ ამოსუნთქვას ქმრისას,ნერვებმოშლილი,რა აძინებსო.

ბნელი მხარე (სრულად)

მახსოვს,იმ ერთ დღეს ემამ მითხრა,გათქმის შემდეგ,ჯერ რომას დაკარგავ,როგორც მეგობარს და შემდეგ,საკუთარ თავს,როცა ვერ აპატიებ მომხდარსო.. ვიცოდი, განა ჩემთვის მოულოდნელი იქნებოდა მომავალი?! მაგრამ,ჩემი გასავლელი გზის ერთ პროცენტსაც კი ვერ დავემთხვიე

ორი შობა (სრულად)

ოთახი მთლიანად ცალკე იყო.. მოწყვეტილი ყველანაირი ავეჯისა და ცხოვრებისთვის საჭირო მინიმუმისგან.. ფეჩთან მდგარი გამხმარი, ცხოვრებისგან გამოწურული ახალგაზრდა ქალი მადლიერებით შეცქეროდა დედას გაწვდილ ძღვენს და ჩემ ნაქონ აკვანში გამოკრულ,შეღვიძებულ