თეთრი პლუმერია ( თავი 5 ) დასასრული

ამიტომ გაჩუქა დედამ სიყვარულის ხე. შენ მათსავით საუცხოო სურნელი გაქვს .. ორნი იდგენ ხელიხელ ჩაკიდებულები თეთრად აყვავებული პლუმერიის ყვავილების წინ. მხოლოდ ორნი. გოგონას თავი მაღალი ბიჭის მხარზე ედო და ბედნიერი შეყურებდა ხეებს . უკვე ერთი მთლიანი

თეთრი პლუმერია (თავი 4)

გადაღლილი გადაწვა საწოლზე ლევანი და ცოლს გახედა. სოფონე მუდამ უსიტყვოდ უგებდა ლევანს.. წყალი არ გაუვიდოდა მისი გრძნობა ურყევი იყო ლევანის მიმართ, მაგრამ კაცი არასოდეს ყოფილა ერთგული სოფონესი... ზურგზე აუცურა მოქნილი თიტები და მხრებზე კისერთან

თეთრი პლუმერია (თავი 3)

ენ მე მაიძულეე - სიცილით დაუტია ლექომ და გოგონას ზემოდან მოექცა. გაგაფრთხილე რომ მხეცს აღვიძებდი ჩემში, და შენ დამცინე. მერე შენ მითხარი ლომი ვიყავი თუ ვეფხვი... ცხელი ტუჩები შეახო ყელზე და მაისურის ქვეში ფრთხილად სწრაფად შეუცურა ხელები, წამის

თეთრი პლუმერია (თავი 2)

ასეთი მძიმე ტვირთი რატომ დამაკისრე დედა, ძლივს ამოილუღლუღა და ბურთივით შეკრული ნერვები და ტკივილი ყელში გაეჩხირა ..რა გინდოდა დედა, რას მერჩოდი.. ჯერ იმედი მომეცი, ახლა ეს იმედიც წამერთვა.. გუშინ ისე მიხაროდა რომ ვიპოვიდი ჩემს დას კულონით მაინც,

თეთრი პლუმერია (თავი 1)

ადრიანი გაზაფხული იდგა...ქურთუკის ქუდი თავზე ჰქონდა წამოფარებული,ჯიბეებში ჩაეყო ხელები და მობუზული მიუყვებოდა ტროტუარს ბარბაცით.. გამვლელი რომ გაგეჩერებინათ და გეკითხათ,მისი მდგომარეობის შესახებ ზოგი სიმთვრალეს ზოგი კი სიცივეს დააბრალებდა. არადა

გრძნობების სახლი...(თავი 15)დ ა ს ა ს რ უ ლ ი..

მე შენთან მოვედი მამა...–უკანასკნელ სიტყვას მთელი სევდა და ტკივილი ამოაყოლა ნიტამ და ცრემლებს გასაქანი მისცა, სტკიოდა მამის გარეშე გატარებული თხუთმეტი წელიწადი, სტკიოდა რომაქამდეარ იცოდა მისი არსებობის შესახებ... სტკიოდა რომ განგებამ ასე დასაჯა და

გრძნობების სახლი...(თავი 14)

საბანი ნელა გადასწია და ზურგიდან აეკრო სყვარელ კაცს, თითქოს მანაც იგრძნო ანას სიახლოვე და აქამდე წელში მოხრილი გასწორდა, სახეზე სიამოვნების ღიმილმა ერთიანად დაჰკრა, თვალები არ გაუხელია ისე გადაუჩურჩულა მიყვარხარო. და ძილს თავი ვერ წაართვა... ნების

გრძნობების სახლი...(თავი 13)

მეგობრებით გადატენილ პაწაწინა სამზარეულოს მოვავლე თვალი, გულშ სითბო ჩამეღვარა.. სული ამევსო ბედნიერებით. მუხლებზე დაჩოქილი დათო ისე თბიად ეფერებოდა ნიტას ისიც პატარა თითებს უსვამდა სახეზე.... ვგრძნობდი რომ ეს იყო ნმდვილი ბედნიერება.. რომ ამაზე

გრძნობების სახლი...(თავი 12)

არა , დედა არა. საშნელი ღამე მქონდა. საშინელი ცოტაა იმ ტკივილის გმოსახატავად რაც მტკივა.. ვერ წარმოიდგენ, ხელებში ჩამაკვდა, არადა როგორ ვეცადე რომ გადმერჩინა... ათი წლის იყო.... ჩემმა სიტყვებმა რომ მისი შვილი ვერ გადარჩა დედამისიც მოკლა, ცოცხლად

გრძნობების სახლი...(თავი 11)

დაძაბულობა თანდათან მემატებოდა...დათოს და მამისამისის კამათს ამაოდ ვუსმენდი და ნაძალადევად ვიღიმოდი.... თინად სიმშვიდე რატომღაც მაკრთობდა, მაოცებდა.. მხოლოდ საჭიროების შემთხვევაში ამბობდა რაიმეს და ისიც საოცარი სითბოთი გაჟღენთილს.. მივხვდი რომ მისი