დრო ღიმილისათვის

რომ ვიცოდე, რომ დღეს უკანასკნელად გხედავ მძინარეს მაგრად ჩაგიკრავდი გულში და შევევედრებოდი უფალს, რომ შენი სულის დამცველად მოვევლინე. რომ ვიცოდე, რომ უკანასკნელად გხედავ როგორ გადიხარ სახლიდან, მოგეხვეოდი,

ბეგი მამალაძე.

ვერ კი არა არ ცვლილი,მილიონჯერ განცდილი დაცდილი,ტკივილით გარდაცვლილი ღიმილით ვარ აცრილი თქვენზე. და არ მიხედავთ,გაიხედავთ,დაიკიდებთ ფეხზე. და რა მიყიდე? აღარ ჰკითხავ დედას

ტკივილი გაძლიერებს დასასრული

ყუთი რომელიც კართან დამხვდა აშკარად ლევანის გამოგზავნილი იყო, რადგან შიგნით შხამიანი გველი დევს თუარვცდები შავი მამბა ქვია. ვცდილობ როგორმე ფრთხილად გავიდე ოთახიდან, ბოლოს უკვე ფეხს ვუჩქარებ და სირბილით შევდივარ ოთახში კარს ვკეტავ და სამაშველოში

with(out) you (II თავი)

ბარში როგორც ყოველ საღამოს, ახლაც შეინიშნებოდა ხალხმრავლობა. ლინდა ბარის დახლთან იჯდა და თვალებს მუთმენლად აცეცებდა აქეთ-იქეთ. ბევრჯერ დახედა საათს, კიდევ უფრო მეტჯერ შეისწორა დეკოლტე, სარკეშიც ბევრჯერ ჩაიხედა და როდესაც საბოლოოდ თავისი სამიზნეც

იყალთოელი ბიჭები ,,ვენახში,, (ნაწილი 13)

გულადუღებული მიუყვებოდა ნიკო ორღობეს. ეს რა უქნეს, იმ ციდა-მტკაველა თაღლითებმა განთქმულ ფებბურთელსა და თავმომწონე ბიჭს? როგორ დაქანჩეს. გაქსუებული კამეჩივით დაიჭირეს და დააბეს! საოცარია, თვითონ ის სანდროს გასატყეპად შევიდა ბაღში, სანდრო, როგორც

Chaos.

სიმარტოვის გრძნობა მაქვს. ამდენი ადამიანია ჩემს გარშემო და ერთიც არ არის ისეთი ვინც გამიგებს,ჭკუას არ დამარიგებს და მიწაზე არ დამანარცხებს... ჯერ არ მახსოვს ისეთი დღე, მე რომ ბედნიერი ვიყო და ვინმემ არ გამიფუჭოს ხასიათი... მწამლავენ... ყველანაირად

ის მწარედ ტიროდა

სასეირნოდ გასვლა იმ დღეს შეუძლებელი იყო. მართალია, დილით ერთი საათი დავეხეტებოდი ქუჩებში, მაგრამ ნასადილევს ზამთრის ცივმა ჰაერმა დაჰბერა, ცას შავი ღრუბლები გადაეკრა და ისეთი წვიმა წამოვიდა, რომ მისი სუსხი სხეულშიც კი ატანდა და სისხლს აშრობდა. ასეთ

სარკის მეორე მხარეს

კადრები შენელდა , წამი საუკუნედ იქცა. უცებ ყველაფერი გაჩერდა , თუმცა არა ! მე გავჩერდი.. ჩემი გული გაჩერდა. სადღაც გავიჭედე..სადღაც .. უსასრულობაში. ვერაფერს ვგრძნობდი , ვერაფერს ვხედავდი, ირგვლივ მხოლოდ წყვდიადი და სიცარიელე იყო. მინდოდა მეყვირა

ამორძალი

რომ შეგხედე, ვერ ვიპოვნე შენში ნაკლი, დღეს პირველად მგონია რომ შეგვქმნა ღმერთმა, რომ გძერწავდა, ალბად იყო ძალზედ ლაღი, ფანტაზია ამოუშრე მას შენ ერთმა,

ბავშვობის ტრამვა.

მე ხატია ვარ და რვა ან ცხრა წლის ვიქნებოდი როდესაც ჩემს ცხოვრებაში ყველაფერი შეიცვალა. მანამდე უდარდელი ბავშვობა მქონდა. როგორც ყველა ბავშვი დავრბოდი, დავხტოდი, ვხალისობდი და ყველაფრით ვტკბებოდი. ჩვეულებრივ, არაფრისგან გამორჩეულ ოჯახში ვიზრდებოდი.