არც პირველი, არც უკანასკნელი (X თავი)

„ამოდი ჩემთან, ვერანდიდან ისეთი ხედია, ნახვად მართლა ღირს.“ „მადლობა დაპატიჟებისთვის, მაგრამ არ მგონია კარგი აზრი.“„რატომ?“„ნორმალურად არ გიცნობ.“„და ხომ გამიცნობ?“ „მაინც.“„რატომ გეშინია ასე ჩემი?“

დაგისაკუთრე ანგელოზო(თავი5)

ალბათ დაახლოებით ერთ საათში შევბრუნდი ოთახში, ტკბილად მძინარე სესილის გვერდით მივუწექი და მთელი ძალიან ჩავიკარი გულში ციცქნა არსება...ვიცი ახლა რომ ეღვიძოს წივილს ატეხავდა, მაგრამ არ შემიძლია დღეს

სანატრელი თავისუფლება (თავი 6)

სვანეთში სულ ციოდა, შავი ღრუბელი ჰქონდა ცას გადაკრული და სუსხიანი ქარი ჰქროდა. თუმცა დღეს ნათელს მოეცვა იქაურობა, ღრუბლებს შორის მზის სხივები გამოკითხვა და შეძლებისდაგვარად ამბობდა მის ტანქვეშ გაშლილ სვანეთს.

იქნებ და ნეტავ...

მე ჩემო თავო,არ ვიცი ცურვა, ვერ გადავსერავ მოლურჯო ტალღებს, მხოლოდ ფიქრებით გემის ბოცმანი, ჩავუშვებ ღუზას და ბინოკლს გავშლი...

... რომ არ უნდა გიყვარდეს (7 თავი)

სხვა გამოსავალი არ დამიტოვა. ისე გააკეთა, რომ კოცნის უფლება ჩემგან მოიპოვა. გაპროტესტების უფლებაც წამართვა. გავბრაზდი მინდოდა სახეში გამერტყა, მეკბინა, დამეკაწრა, მაგრამ მერე უარესი მოხდებოდა. ლოყა მივუწიე და თვალები

ქურდის სანთელი

ევედრებიდა ღმერთს ქურდი ბიჭი სანთელს უნთებდა ღვთისმშობლის ხატებს შეყვარებულზე ფიქრობდა იგი ცხარე ცრემლები უწვავდა თვალებს იწვოდა სანთელი ნელა თითქოს სიყვარულს ეკიდა ცეცხლი ყველა ერთ სანთელს

არც პირველი, არც უკანასკნელი (IX თავი)

ეს მოგონებები - რაც უნდა ყოფილიყო - ფანტაზიის ნაყოფი თუ რეალობის პრიზმა - ჩემი ცხოვრების მშვენიერ და ამაღელვებელ ნაწიკალებად იქცა, ამიტომ ღირდა ჩემი ვერშემდგარი ურთიერთობების მუზეუმში მათი მოთავსება, შესაძლოა, არა ყველაზე გამოსაჩენ და საპატიო

ჩემი გონების 100 % (სრულად)

მენატრება... მთელ სხეულში ერთი სიტყვა კუნჭულკუნჭულ იბუდებს და,იქ ცხოვრებას იწყებს.. გაუსაძლისობისგან, შეუგუებლობისგან, არსებობას დროების ვივიწყებ...

მოვა უკეთესი დღეები...

დღეს შეიძლება ხალისი დაკარგული გქონდეს,გული გტკიოდეს,უფრო მეტიც ცრემლებად იღვრებოდე,რაღაც გწყინდეს ან არ მოგწონდეს.თუნდაც სუნთქვა გიჭირდეს, ყოველი ამოსუნთქვა ჩასუნთქვის კონტროლი არ შეგეძლოს

სიყვარული

აღაც მიზიდავდა ანდამატივით და მაფრთხობდა ნადირივით. ჯერ ვერც ვხვდებოდი, ვერც ვიაზრებდი... ქარიანი ამინდები იყო, მე კი სულე მეხუთებოდა, სუნთქვას მიკრავდა მონატრება, ეჭვიანობა, სიბრაზე... უკვე მერამდენედ,