სამი მთვარე

ხოდა ქარები რას დამაკლებენ? აფრააშვებულ გადაღლილ ხომალდს? მე ტკივილების ოკეანეში თავი ქალღმერთი მგონია როცა.

ქაღალდის ჭიქა (თავი ხუთი)

ნეტა რამდენის მოყოლა მოასწრო? ან რამდენს გაიხსენებ შენ? მაინც რატომ? რატომ იყრით თავს ერთად? რა უნდა გააკეთოთ და რას არ აკეთებთ? _ მანქანას მოუარა და საჭესთან დაჯდა._ მგონი დროა, ყველა დავუბრუნდეთ ათვლის წერტილს. გადადება აღარ შეიძლება.... თქვა და

სადგური N6 (თავი ოთხი)

_ცივი და ბნელი აისია!_ მინავლული ცეცხლის პირას ვისხედით. კვლავ ქარი ქროდა, თუმცა არც ისეთი ძლიერი, რომ ტყის იდუმალი სიღრმიდან იმ არსების დაჟინებული სათხოვარი მოეტანა ჩემამდ

03:12

სინათლით სავსე, ნათელი დღეა, სულში იების ქარიშხალია... არ მენატრები.... არ მენატრები... მე მხოლოდ შენთან მინდა ძალიან.....

გარღვეული საზღვრები (სრულად)

ინსტინქტურად ვცდილობ თვალების გახელას. ლოდივით მძიმე რაღაც მექაჩება ქუთუთოებზე და ისევ ძილისკენ მივყავარ. ძილი მიბრუნდება, ვითიშები. ხომ გაგიგიათ სიზმრები მხოლოდ 6 წამს გრძელდებაო. ჩემი სიზმარი ალბათ, 0,5 წამს გაგრძელდა.

ვარსკვლავო

ახლა აღარც მთვარეა აღარც შენ ხარ არქტურუს

დე, მაპატიე…

ბოდიში, რომ დარდი გასწავლე და დღე ჩემზე ფიქრით იწყება და ღამე, როცა მშვიდად უნდა გეძინოს ჩემზე დარდში ათენებ, რადგან არ ვგავარ შენს სხვა შვილებს და ეს ცალკე ტკივილია შენთვის.

არ ილაპარაკო თავი 1

ჩხვლეტა ვიგრძენი და ამ მომენტში ჩემ გვერდით უკუნი სიბნელის აჩრდილი ჩამოწვა. ეს ფიქრი მალევე განვდევნე, თუმცა კვლავ მას ვუცქერდი. მის ღიმილს მეგობრული არ ეთქმოდა. პირიქით, იყო მასში რაღაც ავის მომასწავებელი.

ტყუილებს მიღმა (ნაწილი 9)

-აი რატომ მიყვარს აქ ჩამოსვლა, სხვაგან არსად მინახავს ასეთი ცა. ხელს თვალი გააყოლა ვივიენმა და მიხვდა კაცი რატომაც იყო ასეთი აღტაცებული, მის თვალწინ მთელი გალაქტიკა ისე გადაშლილიყო, გეგონებოდა ხელით მიწვდებოდი ვარსკვლავებს

Haunting Adeline თავი 5

თაიგული ვტაცე ხელი, სახლში შევვარდი, კარი დავჯახუნე და ჩავკეტე. ვარდების შუაგულში, ფრთხილად ჩასმული, შავი ბარათია. ოქროსფერი კალმითაა დაწერილი.მკლავებ აკანკალებული ვიღებ ბარათს. ვხსნი. “პატარა თაგუნავ, მალე გნახავ.”