სიცრუის სადგური (18+) 15

არეული აზრები აქეთ-იქით მიმოფანტულიყვნენ სოფის გონებაში. ახლა საჭირო იყო, თითოეულთან მისულიყო, კარგად შეეთვალიერებინა და მხოლოდ ისინი წამოეკრიბა, რომლებიც იმ გზის შუქს აპოვნინებდნენ, რომელსაც ადამიანები მთელი ცხოვრება ეძებენ.

ნისლისფერი (ნაწილი პირველი სრულად)

წვიმდა, წვიმდა და წვიმდა ვერ იტანდა წვიმას მარტო იმიტომ არა რომ თავიდანვე საშინელ და ცუდ ხასიათზე გაყემებს აამდენ იმიტო რომ ამ ამინს საკუთარ ხასიანთს და ბოლო დროინდელ მდგომარეოობასა და ხასიათს ამსგავსებდა და ამასთან აკავშირებდა. აგიჟემდა ის

ბრძოლა {9}

- ნეტავ გრძნობდე იმას რასაც ახლა ვგრძნობ... როგორი მტანჯველი და თან როგორი სასიამოვნოა. - წინ ჩამოშლილი თმა ნელა გადაუწია ყურს უკან, ლოყაზე მიეფერა, მერე შუბლზე აკოცა

ხელი არ გამიშვა გთხოვ

როცა ვიღაც ან რაღაც არ არის ჩვენს გვერდით ამას ძალიან განვიცდით და ეს ჩვენზე ცუდად მოქმედებს, ნეგატიურად აისახება საკუთარ მე ზე და მომავალზე. საშინელი შეგრძნება კი ის არის, როცა ის ნელ-ნელა გტოვებს ნელა

აისბერგი (5,6 თავი)

ეგ გამართლება არაა,ყველა მასე ამბობს ყველას ჰგონია რომ პროფესიონალია,მაგრამ ნებისმიერ წამს შეიძლება გიმტყუნოს გონებამ,ფეხმა,ხელმა,თავად მანქანა შეიძლება გამოვიდეს მწყობრიდან,ყველაზე ხშირ შემთხვევაში კი ვინმე

ჩემი საყვარელი მტერი ანუ ეშმაკი ატარებს ბალენსიაგას (6)

წითური ეშმაკი ყველაზე დამღუპველ ქალღმერთს დამსგავსებოდა. მარჯიელა მართლა ქალღმერთი იყო, რომლის მახეშიც, დაუფიქრებლად გაებმეოდა ნებისმიერი მოკვდავი და უსიტყვოდ გადაეშვებოდა აღსასრულის ტალღებში. ეს აღსასრული მომაკვდინებელად ნეტარებისმომგვრელი იყო.

სიყვარულმა იცის (9 თავი)

- ძმაო რაღაც უნდა გკითხო და არ მომატყუო გთხოვ _ მაშინვე გვერდით მიუჯდა ნინი- გისმენ _ ტელეფონიდან თავი არც აუწევია ისე უპასუხა- შენ და თიკო ერთმანეთს ხომ ხვდებით?ლევანმა წამით მოაშორა ტელეფონის ეკრანს

უსაქმურობა

მთაზე ვარ უსაქმურადაა,ყორნებს ვუთვლიდი ბუმბულსა,გავიხედ-გამოვიხედე მზე მიჭყიტინებს თვალებში,ხიდან ფოთლები ცვივა,შემოდგომა სრულდება,თან მოჰყვება მკრთალი ნიავი მაღალი კლდიდან მჩქეფარე მდინარე ჩანჩქერიანი.

ელენა {სრულად}

ბევრს უნაწილებდა საკუთარ გრძნობებს, ადამიანებს ,რომლებიც ერეკლესთან იყვნენ დაკავშირებული და რომლებიც ქმნიდნენ ელენას ყოველდღიურობას. უყურებდა იოანეს ბედნიერ, წარმატებულ, მშვიდ ცხოვრებას საყვარელ ქალთან და შვილებთან ერთად ... ბოლოს ელენა მაინც

და სად წავიდა

და სად წავიდა ცხოვრების ფერი?! სად დაიკარგა უძილო ღამე?! თურმე გამხდარა ყველა პირფერი და მე ბალიში შენ დამინამე.და სად წავიდა ამ ხალხის ანძა?!სად დაიკარგა ის უხმო ხმები?! თურმე საშინელს ყველამ მიბაძა, სიკეთემ სიკვდილს მისცა სიტყვები. და სად წავიდა