უფერული [სრულად]

რა მალე გადიოდა წუთები. არადა, მის გვერდით რომ ვიყავი, იწელებოდა ყველა წამი. თითქოს, დროც გვაცდიდა, რომ უფრო დიდ ხანს ვყოფილიყავით ერთმანეთთან. და რა?! გაქრა ესეც. წამი გარბოდა წუთში, წუთი - საათში.

წვიმა ეშმაკთან [სრულად]

- წვიმის მელოდიას უსმინე, ელინ. ამბავს გიყვება, მის ტკივილს, მის წუხილს. იქნებ რა უჭირს, რატომ დააგვიანა, გაიგე კარგად. - ხმადაბლა, ჩუმად მითხრა.

სოფია იუპიტერზე [სრულად]

სოფია იუპიტერზე დაიბადა. იქ, სადაც სიცოცხლე არ სუფევდა, მაგრამ მისებური ჟანგბადით აცოცხლებდა. გალაქტიკაში მზის ადგილს თვითონ იკავებდა და ყვითელი სიელვარე დაჰკრავდა გაფითრებულ კანს.

ტყის შვილი [სრულად]

ზოგი ადამიანი როგორ გავს ზამთარს, სულში ცივა სულ, თითქოს, მაგრამ მაინც იღიმის. ჰგონია, რომ ვერავინ დაინახავს მის ზამთარს და კარგად მალავს, მაგრამ თვალები ჰყიდის ადამიანს, მხოლოდ თვალები.

ახლადდაბადებული მკვდარი [სრულად]

- ერთი. - თვლა დაიწყო. - მგონია, რომ ეს ნაკაწრები შენც გტკივა, ღმერთო. ისევე როგორც მე, შენს შექმნილ არსებას. პატარა ნაკაწრიდან არც ისე ბევრი სისხლი წამოსულა, ლოყაზეც არ გაუკვალავს გზა, ზედ შეახმა თითქოს.

1095 [სრულად]

- გიჟები არ კვდებიან სულიერად! სარკე ერთადერთი ხსნაა ადამიანურობისგან! ბოლოს, დაცარიელდა პალატა. ერთადერთი წარწერა დარჩა, ლურჯი - თეთრ კედელზე.

უდასაწყისო [სრულად]

- ეს შენ დახატე, ლინა? ილია იდგა უბრალოდ და ლუღლუღებდა. აშკარად ეტყობოდა ყველა ემოცია სახეზე და მისი აჩქარებული გულისცემაც მესმოდა. - ჰო, გუშინ.

თეთრი თოლია [სრულად]

სანაპიროზე თოლიას ქანდაკება იდგა, ფრანგული წარწერით. "Fou ne meurs pas!" -გიჟები არ კვდებიან, ნინო. მეტიც, სიცოცხლე უხარიათ!

თეთრი პლანეტა [ნაწილი მესამე]

დიდ ოთახში, სადაც დაახლოებით ექვსი ფანჯარა იქნებოდა, მხოლოდ ერთად-ერთი სარკმლიდან შემოდიოდა მზის ყვითელი შუქი და პირდაპირ, პიანინოს კლავიშებზე დაწყობილ თითებს ეცემოდა ერთ ხაზად.

ლოდინი [სრულად]

იყურები და გგონია, ვიღაც მოვა. ელოდები და გჯერა, რომ მართლა გადმოდგამს ერთ ნაბიჯს შენამდე. მაგრამ უცებ ღამდება. ისე უცებ, ვერც კი გრძნობ და ხვდები, რომ არ მოვა, რადგან დაღამდა.