ლურჯი ფორთოხალი [სრულად]

სადღაც გაიელვებს, რომ საპირისპირო დროს ხართ დაბადებული. წამიერად იმასაც დაწერს ღრუბელი, რომ ღმერთს ერთმანეთისთვის არ გაუჩენიხართ. იმ წამს ნაცრისფერი გადაფარავს ყველაფერს და ეშმაკი დაწერს - ღმერთმა არ იცის.

GREEN [სრულად]

შენი ნეკნები - ჩემი ხიდებია. ყელზე ლავიწები - ძაფი პლანეტებში. მონატრება ჰორიზონტს ჰგავს. საიდან იწყება და სად სრულდება?! გგონია, ახლოსაა, ხელით შეეხები, ისიც გგონია, რომ სრულდება. თურმე, ისევ გატყუებს ვიღაც. თვალებს გიხელ - მონატრება არ სრულდება და

წითელი ზაფრანები [სრულად]

თეთრკაბიანი ქალი ზანტად მიუყვებოდა ქვიან ბილიკს. გზადაგზა მწვანე ცრემლები იკავებდნენ მშრალ ადგილებს. მწვანე იმიტომ იყო, რომ თავად ამ ქალს ეზიზღებოდა. ძირს დაიხარა, მუხლებით მიწას დაეყრდნო, ხელებში ხრეშიანი მიწა ჩაიბღუჯა, მტევანი გაშალა და სული

მრავალწერტილი [სრულად]

ასეთები არიან ანგელოზები. მოდიან, ან მოფრინავენ. მსუბუქად. კიდევ უფრო, ვიდრე ჩანს. გჩუქნიან ყველაფერს, რაც გააჩნიათ. სანაცვლოდ, მხოლოდ სიყვარულს ელიან. სამყარო ბრუნავს. უცნაურად. თენდება. სულ თენდება. აღარ ღამდება. დღეა. რა დააღამებს, როცა თვალები

Carpe Diem [სრულად]

- ოლი. - ლოლა მქვია. - ხმა ამოიღო და მხოლოდ ერთი სიტყვის თქმა მოახერხა. - ოლი, წამების დამჭერო. - მიპოვე. - დუმილის შემდეგ დაამატა. - წამების დაჭერას ვიწყებთ, ოლი. სამი ივლისია დღეს. - დაიხარა და ოლის ნაზად აკოცა ლოყაზე.

სიკვდილის სიცოცხლე [სრულად]

- გუშინწინ მიწაში ყვავილები დავმარხე, ავა. შავი ვარდები. მზე ისე უშნოდ ანათებდა, არც წყალმა უშველა, არც ჟანგბადმა და გამიხმა. ოღონდ ეს არ იყო ის გახმობა, როგორც ყველა ყვავილი, ალბათ, სულის გაყინვას ეტოლებოდა.

თეთრი დღეები.

ახლა დღეებიც ისე ნაცრისფერია, რომ მალე გათეთრდება. ახლა სუნთქვაც ისე სუსტია, თითქოს მალე შეწყდება. ახლა გულისცემაც ისე შენელებულია, ლამის გაჩერდეს, მაგრამ მე მაინც გათენებას ვუცდი.

Jaune [სრულად]

შემოხვეული ხელები და გაცოცხლებული გრძნობა. აჩქარებული გულისცემა, გახშირებული სუნთქვა და უკონტროლო პულსი. თითქოს, ზღვა ადიდდა და ქალაქს გადაუარა. თითქოს, თბილ ქვეყანაში გაფრენილი მერცხალი შემოდგომაზე უკან მოფრინდა. თითქოს, უკუნით ღამეში მზე ამოვიდა

ანგელოზი [სრულად] +18

როცა წვივიდან მუხლამდე კოცნით აუყვები და ცივ ტუჩებს მთრთოლვარე სხეულზე შეხებით გაითბობ, შენი ალერსით დახორკლილ კანს დააკვირდები, საათს შეხედავ, თურმე თექვსმეტ წამში გაიარე მანძილი.

ღმერთი [სრულად]

მაპატიე, რომ მპატიობდი და ვპატიობდი საკუთარ თავსაც ამდენ მოსვლას, წასვლას და უმოძრაო მოძრაობას. მაპატიე, რომ შენით ვსუნთქავდი და ისე მიგიჩვიე, ჩემით სუნთქავდი.