მკვდარი ზღვა.

წიგნს ხურავს მკითხველი და ამბობს: - მე მოვკალი ზღვა. თითქოს, ამაყობს იგი ამით. და მაინც, მკვდარი ზღვა ბოლოჯერ უკრავს მოცარტის ნოტებს.

მკვდარი ნოემბერი [სრულად]

მაგიდაზე წერილები ეყარა. ყველა ყვითელი და ერთი და იმავე წარწერით - "შენი სხეულის ფერია სიტყვები". სუსტი ხელები გაიწვდინა მაგიდისკენ, ჯერ პირველი წერილი აიღო, ხელში ჩაიბღუჯა, დაკუჭა და სწრაფადვე გაშალა. კითხვა დაიწყო. "გაგვინოემბრდა, ანნა."

გაქცეული ღმერთი [სრულად]

სარკეზე ზარები ჰკიდია, ჟღარუნებს და წეღანდელ სიჩუმეს, რომელშიც ტკბილი ხმის ბგერები დაფარფატებდა, ავისმომცველად ახმაურებს. კედლებს ანგრევს. ბათქაშში ნაპრალი ჩნდება ისევე, როგორც სხეულში. ოთახი და სხეული ისე ჰგავს ერთმანეთს, ერთიაო იფიქრებ, თითქოს.

თეთრი დაავადება [სრულად]

ფერები არ იყიდება. არც მკვდრები ცოცხლდებიან. დაჭკნა ყვავილებიც. ქარია, ძვლებში ატანს სიცივე და აწვიმს დედამიწას ცრემლები - მისი.

და იქნებ, მომდევნო შაბათს! [სრულად]

მომდევნო შაბათია, აღარც ლანდი ჩანს, მიდიხარ, სულ ქრები! ნუღარ მასრულებ, გამაგრძელე, ელ, ვიდრე მომდევნო შაბათი მოსულა. ისე ნუ იზამ, აღარც ერთი სიტყვა (ვერ) ვთქვა. და იქნებ, მომდევნო შაბათს!

შავი სამყარო [სრულად]

თინა რომ დაიბადა, იმ დღეს ცა შავი ღრუბლებით იყო სავსე, წვიმდა, არც ერთი ღია ფერი იყო სამყაროში, ისე, როგორც თინას თვალებში. თინას შავი სამყარო ჰქონდა, ერთადერთი ფერი - შავი, რომელსაც ხედავდა, გრძნობდა, შთანთქავდა, ირეკლავდა, გარდატყდებოდა მასში.

უფერული [სრულად]

რა მალე გადიოდა წუთები. არადა, მის გვერდით რომ ვიყავი, იწელებოდა ყველა წამი. თითქოს, დროც გვაცდიდა, რომ უფრო დიდ ხანს ვყოფილიყავით ერთმანეთთან. და რა?! გაქრა ესეც. წამი გარბოდა წუთში, წუთი - საათში.

წვიმა ეშმაკთან [სრულად]

- წვიმის მელოდიას უსმინე, ელინ. ამბავს გიყვება, მის ტკივილს, მის წუხილს. იქნებ რა უჭირს, რატომ დააგვიანა, გაიგე კარგად. - ხმადაბლა, ჩუმად მითხრა.

სოფია იუპიტერზე [სრულად]

სოფია იუპიტერზე დაიბადა. იქ, სადაც სიცოცხლე არ სუფევდა, მაგრამ მისებური ჟანგბადით აცოცხლებდა. გალაქტიკაში მზის ადგილს თვითონ იკავებდა და ყვითელი სიელვარე დაჰკრავდა გაფითრებულ კანს.

ტყის შვილი [სრულად]

ზოგი ადამიანი როგორ გავს ზამთარს, სულში ცივა სულ, თითქოს, მაგრამ მაინც იღიმის. ჰგონია, რომ ვერავინ დაინახავს მის ზამთარს და კარგად მალავს, მაგრამ თვალები ჰყიდის ადამიანს, მხოლოდ თვალები.