ანაგრამებთან მებრძოლი

*** იყო და არა იყო რა, ღვთის უკეთესი რა იქნებოდა. მოსე ხონელმა დაწერა პირველპირიანი და ღრმა ძილით მიიძინა. პირველპირიანმა კი დაასრულა „ბესტსელერი“ და გამოიღვიძა. ეს ცხოვრება ზღაპარია.

ლოცვა

ჩემი ყოფა ზოგჯერ ისე ყარს, რომ მეც ვკარგავ ხოლმე რწმენას. მეც ვერ ვხედავ ხოლმე საშველს, მაგრამ ეტყობა, მაინც იმდენად მჯერა შენი, ღამით რომ ვტირი, დილით უკვე რაღაც სასწაული ხდება.

მტრედებიანი ბინა

წუთის წინ ტელეფონი გავთიშე. სიბრალულმა ჭყინტი ყველივით გამწურა. შემეცოდა. ერთი, ორი, სამი, მივდივარ... მივედი. რას ხედავს ამას ჩემი თვალები?! ქალი მკვდარივით წევს დაბეტონებულ გზაზე და ხელში კარგამოზრდილი ხორცის ნაჭერი უჭირავს, ასე შორი ხედვითაც

ცხრა მთას აქეთ (სრულად)

მღერის ქარი, ყვირის ქნარი და სიჩუმეც ჩამჩურჩულებს: “ის აქ არის!” ...ის აქ არის! – ამბობს მტკვარი გული ყვირის საგულედან: “ის აქ არის”. ...ის აქ არის! – ამბობს მტკვარი გული ყვირის საგულედან: “ის აქ არის”.

ბრუტალური გულწრფელობა

ჩშშ: შენ მთვარის ყვირილს არასდროს დაუჯერო!, თორემ ვიღაცებ-სავით გაგაფრენინებს და მერე შენს სიგიჟეს ფსიქოტროპულებით განკურნების გზას მიაწერენ, გამოგკეტავენ, დაგამწყვდევენ.

ლიმონის კექსი [სრულად]

- ცოლობა რომ მთხოვე, რას ფიქრობდი? - რომ ქმარი არ გყავდა. - ლაკონურად მპასუხობს. - როგორ შეიძლება უცხო ადამიანი ასე შეაშინო? - დასაფიქრებლად დრო მოგეცი. - ისევ ორაზროვანი პასუხები. - კექსის სუნია, საოცარი არომატი აქვს. - თემის შეცვლას ვცდილობ. -

აუწიე

შენ პატრონობ შენს სხეულს, ჰყავხართ ერთმანეთს და მორჩა, სულ ესაა შენი დამხმარე ტრაექტორია. ველი კი უზომოდ დიდია - დაწყებული დედაშენით და დამთავრებული - მამაშენით. მე მეტს ვერაფერს გეტყვი, არც იმას გავუსვამ ხაზს რა ვარ, მაგრამ თუ დაგჭირდება, შემიძლია

მენთოლიანი ელი

ელის ყოველთვის ემღერებოდა. ყოველ შემთხვევაში - ასე ამბობდნენ. სინამდვილეში - ელისთვის რომ გეკითხათ, ამაზე პასუხი არ ჰქონდა. და მერე, როცა ვარსკვლავი ჩამოვარდა და ცრუმორწმუნე ელიმ ჩაიფიქრა სურვილი, ვიღაც გამოჩნდა, ვინც მიხვდა, რომ ელის ყოველთვის არ

კოსმოსივრცე

- მე ოლი ვარ. - ხელი გავუწოდე. - გამიცანი. სასწაული პლანეტიდან ვარ - სული ვარსკვლავი. არ შეგეშინდეს. მე მხატვარი ვარ. ოთახში კოსმოსი მაქვს. დიდი სარკე, რომელიც ჩემს ლურჯ სფეროებს ირეკლავს, ზღვაა. დამიჯერე, ყველაფერს აქვს სული, იმ თვალებსაც კედლებზე

ნუ ყვირი.

დედაჩემი არ მიცნობს. ალბათ, ამ ამბავში ყველაზე დიდი ტრაგედია ეს არის. არც უნდა მიკვირდეს. ჩემი არსებობის არც ერთი წელი მისი მხრიდან ჩემ უკან მდგარი სხეულის გაცნობით არ გალეულა. წელთან რა მინდა, საათიც არ გასულა. საათი კი არა, არც წუთი, არც წამი, არც