Jaune [სრულად]

შემოხვეული ხელები და გაცოცხლებული გრძნობა. აჩქარებული გულისცემა, გახშირებული სუნთქვა და უკონტროლო პულსი. თითქოს, ზღვა ადიდდა და ქალაქს გადაუარა. თითქოს, თბილ ქვეყანაში გაფრენილი მერცხალი შემოდგომაზე უკან მოფრინდა. თითქოს, უკუნით ღამეში მზე ამოვიდა

ანგელოზი [სრულად] +18

როცა წვივიდან მუხლამდე კოცნით აუყვები და ცივ ტუჩებს მთრთოლვარე სხეულზე შეხებით გაითბობ, შენი ალერსით დახორკლილ კანს დააკვირდები, საათს შეხედავ, თურმე თექვსმეტ წამში გაიარე მანძილი.

ღმერთი [სრულად]

მაპატიე, რომ მპატიობდი და ვპატიობდი საკუთარ თავსაც ამდენ მოსვლას, წასვლას და უმოძრაო მოძრაობას. მაპატიე, რომ შენით ვსუნთქავდი და ისე მიგიჩვიე, ჩემით სუნთქავდი.

თეთრი პლანეტა [ნაწილი პირველი]

მზის ყვითელი სხივები ეფინებოდა საწოლზე გათეთრებულ სხეულს. ფანჯარა ირეკლავდა სხივებს, თეთრი სხეულის მკვეთრი გამოსახულება აღბეჭდილიყო მინებზე. კედლის და საწოლის ფერი გამხდარიყო მისი სახე. თვალის გარსი ჩაშავებული ჰქონდა, ნახშირივით იყო, შავი ფუნჯით

მკვდარი ზღვა.

წიგნს ხურავს მკითხველი და ამბობს: - მე მოვკალი ზღვა. თითქოს, ამაყობს იგი ამით. და მაინც, მკვდარი ზღვა ბოლოჯერ უკრავს მოცარტის ნოტებს.

მკვდარი ნოემბერი [სრულად]

მაგიდაზე წერილები ეყარა. ყველა ყვითელი და ერთი და იმავე წარწერით - "შენი სხეულის ფერია სიტყვები". სუსტი ხელები გაიწვდინა მაგიდისკენ, ჯერ პირველი წერილი აიღო, ხელში ჩაიბღუჯა, დაკუჭა და სწრაფადვე გაშალა. კითხვა დაიწყო. "გაგვინოემბრდა, ანნა."

გაქცეული ღმერთი [სრულად]

სარკეზე ზარები ჰკიდია, ჟღარუნებს და წეღანდელ სიჩუმეს, რომელშიც ტკბილი ხმის ბგერები დაფარფატებდა, ავისმომცველად ახმაურებს. კედლებს ანგრევს. ბათქაშში ნაპრალი ჩნდება ისევე, როგორც სხეულში. ოთახი და სხეული ისე ჰგავს ერთმანეთს, ერთიაო იფიქრებ, თითქოს.

თეთრი დაავადება [სრულად]

ფერები არ იყიდება. არც მკვდრები ცოცხლდებიან. დაჭკნა ყვავილებიც. ქარია, ძვლებში ატანს სიცივე და აწვიმს დედამიწას ცრემლები - მისი.

და იქნებ, მომდევნო შაბათს! [სრულად]

მომდევნო შაბათია, აღარც ლანდი ჩანს, მიდიხარ, სულ ქრები! ნუღარ მასრულებ, გამაგრძელე, ელ, ვიდრე მომდევნო შაბათი მოსულა. ისე ნუ იზამ, აღარც ერთი სიტყვა (ვერ) ვთქვა. და იქნებ, მომდევნო შაბათს!

შავი სამყარო [სრულად]

თინა რომ დაიბადა, იმ დღეს ცა შავი ღრუბლებით იყო სავსე, წვიმდა, არც ერთი ღია ფერი იყო სამყაროში, ისე, როგორც თინას თვალებში. თინას შავი სამყარო ჰქონდა, ერთადერთი ფერი - შავი, რომელსაც ხედავდა, გრძნობდა, შთანთქავდა, ირეკლავდა, გარდატყდებოდა მასში.