ცის ბრძოლა [სრულად]

არავითარი ტკბობა. რაობა იმისა, რომ ბედნიერმა უნდა იცხოვრო, სულელურია, რადგან ხელში ჯოხმომართული მბრძანებლისგან დადგენილი განტოლება არავის ასცდება.

კოსმოსივრცე [სრულად]

- მე ანე ვარ. - ხელი გავუწოდე. - გამიცანი. სასწაული პლანეტიდან ვარ - სული ვარსკვლავი. არ შეგეშინდეს. მე მხატვარი ვარ. ოთახში კოსმოსი მაქვს. დიდი სარკე, რომელიც ჩემს ლურჯ სფეროებს ირეკლავს, ზღვაა. დამიჯერე, ყველაფერს აქვს სული, იმ თვალებსაც კედლებზე

მძიმე - წერტილის შემდეგ [სრულად]

ვიღაცამ გაიღვიძა. მე თეთრი კაბა ჩამაცვა, ახლა მწერს. ჩემი ხელები - მძიმეებია, ლავიწებს შორის კი, ჩაღრმავებულ ადგილზე - წერტილი ამღვრეულია. მძიმეები საქანელაა, ის წერტილი ოცნებების სიმჭიდროვე. მეორეც იღვიძებს და მხატავს. უფერული. როცა ფურცელი

ალუბლის ქუჩიდან #2

- ქრისტინე . . . და უცებ პასუხი არ არის, მაგრამ საიდან საით ბრუნავს იუპიტერი? თუ - არ ბრუნავს?

ანანასის ქუჩიდან #1

მთვარიანი ღამიდან კოსმოსამდე დიდი მანძილია. ალბათ, იმდენად დიდი, რამდენადაც სივრცე ჩემსა და ჩემ წინ მდებარე ანანასის კაფეს შორის. ორაზროვანიც შეიძლება იყოს იმიტომ, რომ ეს კაფე ჩემი კორპუსის გვერდით მდებარეობს.

მანგომ - მანგო [სრულად]

ვარსკვლავთა გადანაცვლება - მანგო. შენ - დგახარ ჩემი სახლის წინ. იქნებ, არც, მაგრამ მაინც ხარ. ჩრდილს ფანჯარა ირეკლავს და ჩემს კედელზე იხატები. მე - ფანქარს გაყოლებ და მეორე დილით, ვხვდები, ვერასდროს მოგიშორებ.

არაპროპორციული გრეიფრუტი [სრულად]

- იცოდე, დიდი - ჩემია! - სულ შენი იყოს, გრეიფრუტო. - ეგრე არა, ჩემი გემო ხომ უნდა გაიგო? ეს ვთქვი და… - შენ თვითონ გაქვს გრეიფრუტის გემო. არ მითქვამს აქამდე. - მაინც არაპროპორციული გრეიფრუტი.

ბზარები [სრულად]

სხეულში ფანჯრის დამტვრეული მინები მერჭობა. სისხლი მდინარესავით მოდის. სითხემაც ვერ გამოიტანა ჭრილობები და მე ისიც არ ვიცი, როგორ მოვაშუშო. ბზარებში წყალი ჩამიდგება მალე, ან მხოლოდ ჰაერის მოლეკულები და რომელი უფრო მტკივნეულია, ეგეც ვერ გამიგია.

ლურჯი ფორთოხალი [სრულად]

სადღაც გაიელვებს, რომ საპირისპირო დროს ხართ დაბადებული. წამიერად იმასაც დაწერს ღრუბელი, რომ ღმერთს ერთმანეთისთვის არ გაუჩენიხართ. იმ წამს ნაცრისფერი გადაფარავს ყველაფერს და ეშმაკი დაწერს - ღმერთმა არ იცის.

GREEN [სრულად]

შენი ნეკნები - ჩემი ხიდებია. ყელზე ლავიწები - ძაფი პლანეტებში. მონატრება ჰორიზონტს ჰგავს. საიდან იწყება და სად სრულდება?! გგონია, ახლოსაა, ხელით შეეხები, ისიც გგონია, რომ სრულდება. თურმე, ისევ გატყუებს ვიღაც. თვალებს გიხელ - მონატრება არ სრულდება და