იქნებ და ნეტავ...

მე ჩემო თავო,არ ვიცი ცურვა, ვერ გადავსერავ მოლურჯო ტალღებს, მხოლოდ ფიქრებით გემის ბოცმანი, ჩავუშვებ ღუზას და ბინოკლს გავშლი...

ქურდის სანთელი

ევედრებიდა ღმერთს ქურდი ბიჭი სანთელს უნთებდა ღვთისმშობლის ხატებს შეყვარებულზე ფიქრობდა იგი ცხარე ცრემლები უწვავდა თვალებს იწვოდა სანთელი ნელა თითქოს სიყვარულს ეკიდა ცეცხლი ყველა ერთ სანთელს

პასუხი ბოღმებს.

ბოღმა გახრჩობთ და ვერ მალავთ, დისლაიქებს უხვად მიწერთ, მწერალი ქალს რომ არ ანაღვლებს, ეს თუ იცით ნეტავ ვინმემ.

კარგად არა ვარ...

კარგად არა ვარ... არც ცუდად ვარ დღეს მხოლოდ ვარ და სხვის გრძნობებს, თითქოს ჩემი იყოს ისე ვიბრალებ. ყოველი წრფელი გაღიმება შენს სულში დამრჩა, - ავად ვიყავი "უშენობა" გადავიტანე ... მახრჩობდა თავი, მიმატებდა

ის...

ჩამოვჯექი მე მთაწმინდის პარკში,ვუყურებ მთვარეს თეთრად მღელვარეს,მახსენდება რომ მთაწმინდის მთვარე,ჯერ არასდროს ამშვენებდა ასე ღამეს.ვფიქრობ და მახსენდება ის, რომელიც ღამეს ჭყვიშთან ვერ დიოდა წყნარად რიონი,

რომ გყვარებოდი

რომ გყვარებოდი ისე როგორც მე, ალბათ შევძლებდი მთების დალაშქვრას, რომ გყვარებოდი ისე როგორც მე, ვერ დამამარცხებდა ვერვინ ვეროდეს.

ბუნება და ვაჟკაცი

ჰეი, ბუნებავ შაჰბერე სული მდინარე მოდენის კამკამ მარადა ამაო სოფლად დვრიტვდნენ ბიჭები ფიქრთ გასართველად წარვედ მარადა!

დავბრუნდი

ღამეა მშვიდი,უმთვარო ღამე... და ჩამიჩუმიც არ ისმის არსად, მუზა გამირბის,ვეღარსად ვნახე, რითმა ზურგს მაქცევს,ბავშვივით მაბნევს.

ამაოება

როცა მზის სხივი სარკმელში, სადღეღამისოდ ჩაქრება, როცა სიცოცხლე სიბნელის და უსულობის ტოლია სიცარიელე მოგიცავს, იმედი სულმთლად გაქრება, ამ წუთისოფლის აზრიც ხომ, ხვდები უკვე, რომ ნოლია

კარები გამიღეთ, აქედან გამიშვით

სიცოცხლეს გავიღებ, როგორც იმ ბავშვივით, რომელმაც ფურცელზე აღბეჭდა სამყარო... კარები გამიღეთ, აქედან გამიშვით, უნდათ, რომ ჩემივე სახლიდან გამყარონ...