მზის მოლოდინში (II-III ნაწილი)

ადამიანები ცხოვრების რაღაც ეტაპზე ჩნდებიან და ქრებიან, თუმცა ერთი საერთო რამ გააჩნიათ: გვასწავლიან როგორ უნდა ვიცხოვროთ, დაბრკოლებები როგორ გადავლახოთ და რა შეცდომა ავირიდოთ თავიდან. ხალხი დროებითია, მოგონებები კი მარადიული.

სულს მოგცემ (ნაწილი მეორე .3.)

-საშინლად იქცევი და იცი რომ ვგიჟდები, ნელ-ნელა ვგიჟდები -არ გაგიჟდები...ყველაფერი კარგად იქნება და ტყუილად ბრაზობ- ისევ თავისკენ მიიზიდა, ტუჩები დაუკოცნა და სხეულზე აიკრა- კიდევ ბევრი ქორწილი დამჭირდება იმსითვის რომ დავიჯერო შენი არსებობა ჩემს

აფორიაქებული გრძნობები (ნაწილი პირველი)

ჩამეძინა, დრო ისე გავიდა ვერც კი გავიგე. კვლავ წვიმამ გამომაღვიძა. ისე ძლიერად წვიმდა, რომ მეგონა გარეთ ვიყავი და ვსველდებოდი.არ მინდოდა ეს მხოლოდ ფიქრი ყოფილიყო , ამიტომ ავდექი საწვიმარი ჩავიცვი და გარეთ გავედი.ისე ძლიერად წვიმდა, რომ ასფალტზე

სულს მოგცემ (ნაწილი მეორე .2.)

თვალებში უყურებდა , მისი ხმა გონებას ურევდა, ნებისმიერი სისულელის დაჯერება შეეძლო ასე რომ ესაუბრებოდა - შენზე დიდი ძალაუფლება არავის აქვს ამქვეყნად , ყველა და ყველაფერი დაგემორჩილება თუ შენ მოინდომებ - ჰიპნოზივით იყო მარიამის სიტყვები, ტვინის ყველა

სულს მოგცემ (ნაწილი მეორე .1.)

კლდის ნაპირზე სრულიად მარტო იდგა. ზემოდან უყურებდა ზღვის ტალღებს რომლებიც მთელი ძალით ეხეთქებოდნენ ლოდებს. მაღლა იყო, ცასთან ახლოს და მაინც უფსკრულში გადაშვებას აპირებდა. სიმსუბუქესა და სიმძიმეს ერთდროულად გრძნობდა, მოახლოებულ სიკვდილს ხედავდა.

მზის მოლოდინში (I ნაწილი)

ზუსტად ვიცი, სადაც არ უნდა გაიქცე, როგორც არ უნდა მოიქცე, წარსულ ტკივილს თავს ვერ დააღწევ, სანამ მის პირდაპირ არ აღმოჩნდები და თვალს არ გაუსწორებ. შემეშინდა. ვიცოდი, ისევ სადღაც იქნებოდა ჩემ გარშემო და თვალს უჩუმრად მადევნებდა. ეს ხომ დანიელის

სტოკჰოლმის სინდრომი ( ნაწილი პირველი)

პროლოგი იყო და არა იყო რა... ბევრ ზღაპარს ასეთი დასაწყისი აქვს, თუმცა ზღაპრებშიც კი არის რაღაც რეალური მაგალითად ის, რომ ცხოვრებაში მართლაც ბევრი სირთულე გვხვდება და ჩვენც ვინმესგან

არ შეგიყვარებ.მეორე ნაწილი. 15თავი.

შეხედავდი ასათიანს და იფიქრებდი,რა ბედნიერია.ვინცკი მასზე რაიმე იცოდა ყველა თვლიდა რომ უბედნიერესი ადამიანი იყო.წელიწადში სამჯერ სამოგზაუროდ მიდიოდა,არც სწავლა აწუხებდა და არც მუშაობა.დადიოდა კლუბებში და ერთობოდა.იჯდა მშობლების ხარჯზე და მსოფლიოში

ჩვენ (ნაწილი 7)

არც ის მადარდება თუ ხალხი გვიყურებდა, მხოლოდ მას ვუყურებდი თვალებში და თითქოს იმ ოთახიდან ყველა გაქრა, მხოლოს ჩვენ ვიყავით

ჩვენ (ნაწილი 6)

კიდევ ერთი კოქტეილი შევუკვეთე და დიეგოს ველოდებოდი, მაგრამ არსად ჩანდა, ნახევარი საათი გავიდა დავიღალე ლოდინით ამიტომ გადავწყვიტე მემოქმედა და მის საძებნად წავედი.