ველური ორქიდეა (18 თავი)
(სანამ კითხვას დაიწყებთ, ორი წუთი დამითმეთ, გთხოვთ. ყოველ დილით ექვისის, მაქსიმუმ შვიდის ნახევარზე ვდგები. ბევრმა იცის, რომ დედა ვარ, თან მარტოხელა. მყავს ხუთი შვილი. დილის შვიდ საათზე ბავშვებს უკვე უნდა ღვიძავდეთ. სწავლა რვა საათზე იწყება. ოთხი ერთ სკოლაში დადის, ხოლო მეხუთე სხვა სკოლაში. გოგოები თავისით მიდიან სკოლაში. არა, უფროსი შვილი მეხმარება, მას მიჰყავს პატარა დები. ბიჭი მე უნდა წავიყვანო. მას რომ დავტოვებ კლასში, მერე თავქუდმოგლეჯილი გავრბივარ ავტობუსის გაჩერებისკენ, რომ სამსახურში არ დამაგვიანდეს. ხუთი საათი სამსახურში მიწევს ყოფნა. სანამ ბავშვები სკოლაში არიან. იქედან დაბრუნებული გოგოების სკოლაში მივრბივარ, რომ წამოვიყვანო ისინი. მათ რომ მივიყვან სახლში, საჭმელს ვუმზადებ (რისთვისაც მხოლოდ ათი წუთი მაქვს), მერე კი ისევ გავრბივარ, მეხუთე შვილი მყავს მოსაყვანი სკოლიდან. არ მინდა დამაგვიანდეს, თორემ ინერვიულებს მერე. იქედან დაბრუნებული კი, ვეხმარები მათ გაკვეთილების მომზადებაში. მერე ვიწყებ სახლის დალაგებას, ვახშმის მომზადებას. ბავშვების გაზავებას, რომლებმაც რომელიღაც სათამაშო ვერ გაიყვეს, ან სულაც ერთს ის მულთფილმი არ მოსწონს, რმელსაც მეორე უყურებს და ამის გამო იწყება ომი. ზავის და ტრაქტატის გამფორმებელი მათ შორის რა თქმა უნდა მე ვარ. საღამოსკენ კი ვატყობ, რომ უკვე ტვინი მეთიშება და საცაა ფეხად ჩამომეძინება... არადა პატარები უნდა ვაბანავო.... როგორც იქნა, ძილის დროა.. რამდენიმე ათეული წუთი სჭირდებათ მათ იმისთვის, რომ ძილს შეეგებონ.. ეს წუთები ასეთია: ერთი ლაპარაკობს. გაჩერდი, დაიძინე, ვეუბნები.. ჩერდება. მაგრამ მეორე აგრძელებს სამაგიეროდ,,, და ასე გრძელდება მეხუთემდე.. მერე ისევ თავიდან... (:დდდდდ) მშვენივრად ვერთობი მათთან ერთად, კი.. (ჩემი სიცოცხლის აზრია ისინი. ჩემი ხუთი ბედნიერება)... ბოლოს ისე ხდება, რომ ჯერ მე მაძინებენ და მერე თვითონ იძინებენ.. შუაღამით აღმოვაჩენ, რომ ჩემს საწოლში არ ვწევარ. (:დდდდ) დარწმუნებული ვარ, გაიფიქრებდით: თუ კი ასეთ გარჯაში ხარ, რაღას წერ მაშინ, წადი მიხედე საქმეს.. ))))) ახლავე გიპასუხებთ - სწორედ ასეთ გარჯაში რომ ვარ, წერა ჩემთვის რელაქსაციაა. რომ არ ვწერო და ჩემს მკითხველს არ დავეკონტაქტო, რობოტად ვიქცევი.. ეს კი საშინლად არ მინდა. ჩემი პერსონაჟებით ძალიან ბედნიერი ვარ. მათ მე სხვა სამყაროში გადავყავარ... და მაინც... ჰოდა, რა მინდოდა მეთქვა კიდე, დაგვიანებისთვის ბოდიშს არ და ვერ მოგიხდით, რადგან ძალიან დიდი სითავხედე იქნება ჩემი მხრიდან.... ნიუ-იორკის დროით ღამის 3:08 სთ-ია. წავედი მე ვიძინებ. სამი საათის ძილი უნდა მეყოს. რომ გათენდება სამსახურში ვარ წასასვლელი. გმადლობთ ყურადღებისთვის. ახლა კი წაიკითხეთ და ისიამოვნეთ... (ვიმედოვებ).. .............................................................................. _რა არის ეს, რა ბავშვებივით იქცევით. - გამოსცრა კბილებში ნიკომ და თვალები დაგვიბრიალა. _თვითონ დაიწყო. - იმართლა გიგიმ თავი. მარიამი გაოცებული გვადევნებდა თვალს. ვერ გაეგო რა ხდებოდა. თვალები ისე დავაწვრილე და შევხედე აბაშიძეს, როგორც მონადირე, რომელსაც მიზანში ჰყავს ნადირი ამოყვანილი. _აი, უყურე, რა უნდა ახლა, რას მერჩის. - აწუწუნდა პატარა ბავშვივით გიგი და მსხვერპლის სახე მიიღო. სპეციალურად აკეტებდა ამას, რომ მე უარესად მომშლოდა ნერვები. _დარო, გეყოს აწი. - მომიბრუნდა ნიკო და რაც შეეძლო მშვიდად მითხრა. _კარგი, მოვრჩი. შემივსე ერთი ჭიქა და წავედი მე. - ვუთხარი იუბილარს თან თვალი თვალში გავუყარე. მიხვდა, რომ არ ვხუმრობდი და იმასაც მიხვდა, რომ არ გადავიფიქრებდი ნათქვამს. _მოიტა ჭიქა. - ჭიქა მივაწოდე. შემივსო. _დღევანდელ დღეს გაუმარჯოს, ნიკო ჩემო. - წარმოვსთვი და წყალივით დავლიე სასმელი. მერე კი ავდექი. - ახლა უნდა დაგტოვოთ, დიდი ბოდიშის მოხდით. ლიკა დარჩი, არ გაბედო გამოყოლა. - ბეჭზე ხელი დავადე ლიკას, რომელიც წამოდგომას აპირებდა. დაჯდა. - ნიკო, ძალიან დიდი მადლობა. კარგად გავერთე, მოვილხინე და ზოგ-ზოგიერთების ნერვებიც დავკვნიტე. ნახვამდის, ბატონო გიგი. გოგონა... - მარიამსაც დავემშვიდობე და კარისკენ გავემართე. გასასვლელში ჩემი პალტო მომაწოდეს, მოვიცვი და გარეთ გავედი. მეგონა მისწრება იქნებოდა ჩემთვის გრილი ჰაერი, მაგრამ არ გამახსენდა, რომ როცა ნასვამი ხარ, სიგრილემ შეიძლება ორმაგად მოგგვაროს სიმთვრალე. შევბარბაცდი. წამით გავიფიქრე, რას ავიჩემე ეს წამოსვლა-თქო, მაგრამ მაშინვე უკევაგდე ეს ფიქრი და იქვე მგომ ტაქსს მივაშურე. _არ გინდა ტაქსი, მე წაგიყვან. - წამომეწია უცებ გიგი ხმა. უკან მოვიხედე, აბაშიძე „შენ ხომ შემიკალი ხელში“ სახით მიახლოვდებოდა. გულში სიხარული ვარდივით გაიშალა. არ დაეტია მფეთქავ ორგანოში და სახეზეც მომეფინა. ღიმილი მივაგებე. თვითონაც ჩაეღიმა. _ოჰ, თქვენო უდიდებულესობავ, რას ბრძანებთ, ნუ შეწუხდებით. - ვუთხარი დამცინავად. (მართალი ხარ, ენა მაქვს ამოსაძრობი) _რომ ვწუხდებოდე ახლა აქ არ ვიქნებოდი და ერთგული ძაღლივით არ დაგედევნებოდი. - მომიგო და თან მომიახლოვდა. _აჰ, რადგანაც უკან გამომყევი, ამის გამო ძაღლს ადარებ თავს? - ტონი არ შემიცვლია. _დარო, სიტყვებზე ნუ მეკიდები. - ხელზე წამავლო ხელი და მაგრად ჩამჭიდა - წამოდი, მანქანა აქვე მყავს. - თითმის წამაპორწიალა. _წავიქცევი, ნელა იარე, ისედაც ძლივს დავდივარ. - ვთქვი უკმაყოფილოდ. _ხელში ხომ არ გიყვანო? - ახლა თვითონ გაუხდა ხმა დამცინავი. _არაა ცუდი აზრი. - ჩემს პასუხზე შედგა. ალბათ არ ელოდა ამას თუ ვეტყოდი. ისევ ჩაეცინა, ირგვლივ მიმოიხედა და ისე ამიტაცა ხელში გააზრებაც ვერ მოვასწარი. _ასე უკეთესია? - მკითხა ისე თბილად, თავიდან ფეხებამდე გამაჟრჟოლა. _ასეთი ხმით ნუ მელაპარაკები, ისედავ გაბრუებული ვარ და უარესს ნუ დამმართებ. - ჩემთვის უცნობი ხმით წარმოვსთქვი და კისერზე შემოვხვიე ხელები. თან გავუღიმე. _შენც ნუ დამელაპარაკები ამ ხმით, თორემ დიდი შანსია ხელიდან გამივარდე და მერე კოცნით და ჩახუტებით მოგგუდო. - ნათქვამმა გამახალისა და ხმამაღლა გავიცინე. ჩემს სიცილზე მასაც გაეცინა. მისი მანქანა ჩვენგან ორმოციოდე ნაბიჯით დაშორებით იდგა. ეს მანძილი ხელში აყვანილმა და ღიმილანი თვალებით მატარა. _ფრთხილად, არ წაიქცე... მოიცა, ხელი არ გამიშვა... - მეუბნებოდა თან მანქანის კარს აღებდა. _კარგი, ნუ მარცხვენ, არც ეგეთი მთვრალი არ ვარ, რომ წინასწორობა ვერ დავიცვა. - ბოლო ძალა მოვიკრიბე და ირგვლივ დატრიალებული საგნების მყარ მდგომარეობაში დანახვა ვცადე, თუმცა ამაოდ. თავბრუ ისე მეხვეოდა, როგორც ბზრიალა ტრიალებს მთელი სისწრაფით. ყველაფერი ერთმანეთში ირეოდა.. ფერები, მანქანები, შენობები, ბოძები.. თითქოს წრეზე ერთმანეთს მისდევდნენ. _მოდი აქ, ფრთხილად დაჯექი. - ეცინებოდა. მანქანის წინა სალონში მომათავსა. მერე ღვედი შემიკრა. სახეზე ჩამოშლილი თმა ყურებს უკან გადამიწია. ბოლოს მახსოვს, კარის დაკეტვის ხმა და მანქანის წინ გავლილი გიგი. მეტი არაფერი.. არ გამიგია, როდის დაჯდა საჭესთან, არც მანქანის ძრავის ხმა. არც გადმოსვლა და უფრო მეტიც, არც ის, თუ როგორ აღმოვჩნდი უცხო ბინაში აბაშიძესთან ერთად. მაშინვე ჩამძინებია. ალბათ კიდევ გავაგრძელებდი ძილს, რომ არა სიცივე. შემცივდა და თავს ძალა დავატანე, რომ თვალები გამეხილა. აღმოვაჩინე, რომ უკვე გათენებულიყო. ნახევრად გახელილი თვალებით საბანს დავუწყე ძებნა, არ მეფარა. როგორც სჩანს ძილში გადავიძვრე. ვიპოვე, კისრამდე ჩავიფუთნე და ნეტარება მოგვრილმა ძილის გაგრძელება ვცადე. მაგრამ თავში ისეთი ტკივილი ვიგრძენი, მეგონა რაღაც ბასრი ჩამარჭვეს, ესაა რომ სისხლი არ გამოდის. მხოლოდ ტკივილს ვგრძნობდი. აზრზე მოსვლის ტკვილი იყო ეს. მივხვდი, რომ სრულიად უცხო ოთახში და უცხო საწოლში ვიწექი. ასეთი საბანი მე არ მქონდა. ამასთან ერთად ისიც გავიაზრე, რომ მხოლოდ ბიუზჰალტერით და ტრუსით ვიყავი. ამიტომაც შემაწუხა სიცივემ თურმე. თვალები ვჭყიტე. კულმინაცია! აბაშიძეს ჩემს გვერდით ეძინა და მშვიდად სუნთქავდა. წელს ზევით შიშველი. მზერა მიმეყინა მასზე. ვიგრძენი, ბასრ საგანს გულშიც მარჭობდნენ. საბანი ხელის კანკალით წამოვწიე. ჯერ საკუტარ სხეულს დავხედე, როგორც ვვარაუდობდი, ისე დამხვდა. მერე გიგისკენ წამოვწიე, შევიჭყიტე. შარვლიანად იწვა. ამოვისუნთქე. გულისცემა და ტკივილი ნელ-ნელა ჩამიწყნარდა. სალხს მივაყურადე. სიჩუმე იყო. მხოლოდ ქუჩაში ჩავლილი მანქანების ხმა სწვდებოდა ჩემს ყურთასმენას. დავასკვენი, რომ სახლში მარტონი ვიყავით. წამოვჯექი. სითამამე მომემატა. საბანი იღლიების ქვეშ საიმედოდ დავიმაგრე და აბაშიძის გაღვიძებას შევუდექი. _გიგი. გი-გიიი! - ხელი ვკარი მკლავზე. დახშული ბეგერებით გამცა პასუხი. უჭირდა ძილისთვის თავის წართმევა. _გიგიიი!.. - ისევ დავუძახე. არ იღვიძებდა. მაშინ მთელი ხმით დავკივლე. _ვაიმე, გიგი, თაგვი გყავს გულზე. - ვიფიქრე, წამოხტება ახლა გიჟივით-თქო და მერე დავცინებდი, მაგრამ ნურასუკაცრავად. შენც არ მომიკვდე. _მომაშორე მერე, რა გაკივლებს. - მომიგო დაბოხებული და აუღელვებელი ხმით. მიმხვდა ხრიკს. _გღვიძავს? - წამოვიძახე და მუჯლუგუნი ვკარი მკლავზე. _არა, მძინავს და ისე გელაპარაკები. - ხმაში წყენა დაეტყო. ძილი დავუფრთხე. _ჰოდა გაახილე თვალები. სად ვარ? წუხელ რა მოხდა? - დავაყარე კითხვები. _ჩემს საწოლში ხარ. წუხელ ის მოხდა, რაც უნდა მომხდარიყო, ორ ზრდასრულ ადამიანს შორის. - მითხრა და თვალებიც გაახილა თან. გამომცდელი მზერით დამაკვირდა. _ხო, მაგრამ არ მეცნობა ეს ოთახი, არც საწოლი... - ვთქვი დაბნეულმა. - ანუ, ჩვენ.. ჩვენ.. - მინდოდა მეთქვა, რომ ანუ ჩვენ ერთად ვიწექით-თქო, მაგრამ თავი ვერ მოვაბი. _იძახე ახლა ჩვენ, ჩვენ... ჰო ჩვენ, ერთად ვიწექით. - ჩემი სათქმელი დაასრულა მან. ვიეჭვე, რომ ხუმრობდა. ერთად კი ვიწექით, ჩემს გვერდით იწვა. სექსი არ გვქონია, ამაში დავრწმუნდი, რადგან ისე მშრალად წარმოსთქვა, ერთად ვიწექითო, გამორიცხულია, მართლა, რომ რამე მომხდარიყო ჩვენ შორის, ასე თავისუფლად ვერ მეტყოდა. _აჰა, გასაგებია. მერე ვერ გამაღვიძე, შე კაცო? ცოტა ხანს მაინც მოვკრავდი თვალს აქტის პროცესს. - ვუთხარი მთელი სერიოზულობით, არადა როგორ მინდოდა გადახარხარება იმ წამს. თუმცა ჩემი წილი სიცილით აბაშიძე იცინოდა უკვე. ლამის გადავარდა საწოლიდან. _ვაიმე, რა გიჟი ხარ, დარო! - სულს ვერ ითქვამდა. მეც ვიცინოდი მასთან ერთად. _აჰა, რა გინდა, დილიდანვე ვზრუნავ შენზე. ხომ ხედავ, ასე გულიანად რომ გაგაცინე, ახლა გაგიაქტიურდება თავის ტვინის ლიმბური სისტემა და სუპერ „კანტაქტი“ ექნება შენს ტვინს ნახევარფეროებს შორის. - ვთქვი სიამაყით, საჩვენებელი თითი მაღლა ავწიე და „ეს რა მაგარი ვარ“ სახე მივიღე. ჩემი შემხედვარე, გიგი კიდევ უფრო უმატებდა სიცილს. _შემეშვი რა! აღარ შემიძლია მეტი. _მართლა, მითხარი, სად ვარ? - ვკითხე ცოტა რომ ჩაწყნარდა. _ჩემ სახლში-თქო, ხომ გითხარი. ბინაში. _ვაიმე, წუხელ რომ სახლში არ მივედი, ჩემი ძმა გაგიჟდებოდა. - წამოძახე განწირული ხმით და საწოლიდან წამოხტომა დავაპირე. საბანი დაუფიქრებლად მოვიძრე. - უი! - უცებვე ძველ პოზას დავუბრუნდი. ბიუზჰალტერის ამარა ვიყავი. - რას მიყურებ, მომეცი ჩემი კაბა. - შევუღრინე თვალებ ამღვრეულ გიგის, რომელსაც მზერა ჩემს სავსე მკერდზე გაუშეშდა. უცებ გამოერკვა. _ლიკამ მოაგვარა ყველაფერი. მან უთხრა შენს ძმას, რომ მასთან რჩებოდი. ასე, რომ... - მითხრა და საწოლიდან ადგა. _აჰ, კარგია. - გულზე მომეშვა. _აი ეს ჩაიცვი. - კარადიდა ლურჯი მაისური გამოიღო და გამომიწოდა. _ეს რა არის? ჩემი კაბა მომაწოდე. _ლიკამ ისიც უთხრა შენს ძმას, რომ დღესაც მასთან დარჩები საღამომდე. რომ გაიღვიძებ მერე გადაურეკავ და ეტყვი ლიკასთან ხარ. - მეუბნებოდა და თან კარადის თაროზე რარაცას ეძებდა. - აჰ, ვიპოვე. აი ესეც ჩაიცვი. - მისი პიჟამოს შარვალი მომაწოდა. გაოგნებული ვადევნებდი თვალს. _რაა? რა ლიკასთან უნდა დავრჩე საღამომდე.. რა უნდა დავრეკო.. - კოპები შევყარე, გაურკვევლობისგან. _დღეს ჩემი მძვეალი ხარ. - მომიგო მშვიდად. თვალი ჩამიკრა და ოთახიდან გავიდა. _შეგეშალა. მძევალი არა, ტერორისტი ვიქნები მე დღეს. დამაცადე! - მივაძახე მუქარით და ჩაცმა დავიწყე. პიჟამოს შარვალი ორი მტკაველით გრძელი მქონდა. არც მაისური იყო მთლად ჩემს ტანზე გამოწერილი. სარკეშ ჩავიხედე და გული შემიქანდა. უსახლკარო ლოთს ვგავდი. ჩანჩურა ტანსაცმელი, დასიებული თვალები და გაბურძგნული თმა... ბუზღუნით გავედი ოთახიდან. _აბაზანა სად არის? - გავძახე სახლის პატრონს. _აქ არის, მოდი. - დერეფანში ჩამწკრივებული კარებიდან ერთი გაიღო და კბილის ჯაგრისით პირში გაჩრილმა, გამომხედა გიგიმ. მისკენ წავედი. _მალე მორჩი რა. _შემოდი, შემოდი, რისი გერიდება. - დამპატიჟა აბაზანაში. _და რა გინდა, უნდა უყურო, როგორ მოვილევ დილის ტუალეტს? - გავწიწმატდი. _მერე რა? _თავი არ მომახრჩობინო, მალე გამოდი მადედან! _კარგი ჰო, ერთი წუთიც და მოვრჩები, ვაახ!.. - მითხრა სიცილით. _სანამ მე თავს მოვიწესრიგებ, შენ საუზმე გამიმზადე. - ფაქტიურად ვუბრძანე, რაც შემეძლო სერიოზული ხმა და სახე დავიჭირე. გამომხედა. მერე პირში წყალი გამოივლო. ჯაგრისი ჭიქაში ჩადო. სარკიდან დამაკვირდა. მე გამომეტყველება არ შემიცვლია. მინდოდა დაეჯერებინა, რომ არ ვეხუმრებოდი. _ჩიტის კვერცხის ომლეტს მიირთმევთ თუ წაბლის სუპს, ქალბატონო ჩემო. - მკითხა შეკავებული სიცილით, თან მომიახლოვდა. სულ ახლოს დადგა. _იყოს წაბლის სუპი, რაღაც საინტერესოდ ჟღერს. - ვითომ სერიოზულად მივირე მისი ნათქვამი. _ფრანგული სამზარეულოდანაა, თან საკმაოდ გემრიელია, ამავე ქვეყნის კოცნასავით. - ალყაში მომაქცია მისი ნათქვამით. ტუჩებზე ენა მოისვა. კოცნას მიპირებს, გავიფიქრე და სახეზე წამოვხურდი. უაზრო ღიმილი მივაგებე და დამფრთხალი კურდღელივით გვარდზე გავხტი. ჩაეცინა. გაწბილების ჩაცინება უფრო იყო ეს ვიდრე ჩემი დაფრთხობის. _არ მინდა წაბლის სუპი, ყავა გამიკეთე მხოლოდ. - ვუთხარი გამარჯვებულის ხმით და აბაზანის კარი ჩავკეტე. _კარგი, იყოს ყავა, თუმცა წაბლის სუპზეც იფიქრე. - მითხრა კარებს იქიდან. მივხვდი, რომ ეცინებოდა. წაბლის სუპში კი კოცნა იგულისხმა. „რატომაც არა“, მხოლოდ ჩემს გასაგონად გავეცი პასუხი და მეც გამეცინა. თავი მოვიწესრიგე. აბაზანიდან რომ გამოვედი, მთელ სახლში ყავის გამაბრუებელი არომატი ტრიალებდა. _აქეთ მოდი. - გამომძახა სამზარეულოდან. მისკენ წავედი. ყავა გაემზადებინა. მაგიდაზე ორი ჭიქა, თეფში და ჩანგალი იდო. ტკბილელულიც არ დავიწყებია. მაისური ჩაეცვა. _დაჯექი. - სკამი გამოწია. დავჯექი. - ხომ არ გცივა? _არა. პირიქით, ცხელა აქ. მთელი დღე რა უნდა ვაკეთო აქ? - ვკითხე და ყავა მოვსვი. უგემრიელესი იყო. - რა გემრიელია. - მაშვინვე ავღნიშნე. _გინდა გაგიმხელო საიდუმლო ინგრედიეტი? _ჯერ კითხვაზე მიპასუხე, მტელი დღე რა უნდა ვაკეთო აქ. _ჩემთან ერთად უნდა იყო-თქო, ხომ გითხარი უკვე. _ეგ გავიგე და რა უნდა ვაკეთო მერე-ტქო გეკითხები, ვაახ. - გავჯიუტდი მოკლედ. _ძალიან გინდა რამე ვაკეთოდ? არ მაქვს პრობლემა, გავაკეთოდ! - მომიგო ნიშნისმოგებით. _ჰო, თორემ მოწყენილობისგან მოვკვდები. - ვთქვი ვითომ დადრდიანებულმა. მის ნერვებზე თამაში მინდოდა. _დარო, ნუ მეთამაშები, თორემ, ხომ იცი, მარტო ვართ სახლში და ნებისმიერ წამს, თუ მოვინდომებ ჩემი გახდები. - ახლოს მოვიდა და ჩემს წინ ჩაიმუხლა. ცივმა ოფლმა დამასხა შუბლზე. სკამზე ავწრიალდი. _რაო, წუხანდელი ხომ არ გაგახსენდა? - კოცნა იგულისხმა აშკარად. _რა უნდა გამხსენებოდა? ნასვამი ვიყავი, არაფერი მახსოვს. - უნიჭოდ ვიცრუე. _ადექი ერთი წამით. - თითქმის მიბრძანა. ფეხზე წამოდგა. მეც მონუსხულივით დავემორჩილე მის ბრძანებას. _ავდექი ჰა, მერე? - თვალებში მივაჩერდი. ვნება მორეული მზერით მიცქერდა. ღიმილიც ეპარებოდა ტუჩის კუთხეში. ვგრძნობდი როგორ მისუსტდებოდა სხეული. როგორ მეცლებოდა ძალა მუხლებში. საკუთარი გულის ცემა ყურებში ჩამოსმოდა. წამოვხურდი, ისე როგორც მაღალი ტემპერატურის დროს ემართებათ ადამიანებს. გულში ვნებისგან ადუღებული სისხლი არტერიამ ვენებს გადასცა. სისხლძარღვები დამებერა. _მერე ის, რომ თავს ვერ ვიკავებ ახლა. უბრალოდ არ შემიძლია.. უძლური ვარ.. - აბაშიძეს ხმა ოდნავ უთრთოდა. ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და ჩემს ბაგეებს დაეწაფა. ისე ვნებიანად მკოცნიდა, მეც უძლური ვიყავი, წინააღმდეგობისთვის. არც მინდოდა მისთვის წინააღმდეგობა გამეწია. პირიქით, იმდენად მომწონდა მისი კოცნა, საკმაოდ მოხერხებულად ავყევი. მერე ყველაფერი თავისით და ბუნებრივად მოხდა. არც ერთს არ გვინდოდა გაჩერება. მაისურში ხელები შევუცურე და თითქმის აკანკალებულმა დავუსვი ზურგზე. ჩვენი სხეულები თრთოდა. ფრთხილობდა აბაშიძე. ვგრძნობდი. მაგრამ ჩემი სითამამე სძენდა გამბედაობას. თვითონაც შემიცურა მაისურში ხელი და ჩემი მკერდი ხელში მოიქცია. ტუჩებიდან ყელზე გადაინაცვლა. თვალებდახუჭული და ვნებისგან გონება დაბინდული განაბული ვიყავი. ცოტაც და მის წინ მხოლოდ პიჟამოს შარვლით ვიდექი. ის ხარბად დასცქეროდა ჩემს მკერდს, რომელიც აჩქარებული გულისცემისგან მოუსვენრად ადი-ჩამოდიოდა. მერე მახსოვს რიდი გამიქრა... მისი აღარ მრცხვენოდა. შეუჩერებელი კოცნით გავიკვლიეთ გზა საძინებლამდე. ვხედავდი, როგორ გადაიძრო მაისური... შეიხსნა ელვა შესაკრავი შარვალზე... დიახ, არანაირი რიდი არ მქონდა მისი.. არ ვგრძნობდი თავს დარცხვენილად... ჩემ წინ დედიშობილა მამაკაცი იდგა და მე მისი უნდა გავმხდარიყავი.. მამაკაცი, რომელიც მისი ერთი გამოხედვით ჟრუანტელს მგვრიდა. თავს მაკარგვინებდა.. არ ვაღიარებდი ამას ხმამაღლა, თორემ მე ხომ ვიცი ჩემში რაც ხდებოდა. მისი მხურვალე სხეული სასიამოვნოდ მეკვროდა. დროდადრო თვალებში ჩამხედავდა, ალბათ ფიქრობდა, ხომ არ გადავიფიქრე... მაგრამ ჩემს თვალებში მხოლოდ სურვილს კითხულობდა. _გიჟი ხარ და მეც მაგიჟებ, - ჩამსჩურჩულა ყურში ათრთოლებული ხმით... ...................................................................................................... გმადლობთ, რომ მოთმინების ძარღვი გაქვთ შემორჩენილი... |
ტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.