გუშინ საღამოს შემატყობინეს, რომ მოკვდი. ასე უაზროდ? ფანჯრიდან გადახტი? სულ არ გაგაჩნია ფანტაზია, პატარავ. თუმცა ვენები რომ გადაგეჭრა, უფრო საცოდაობა იქნებოდა, ვიდრე სიცარიელეში ნახტომი: ხელზე წითელი ზოლები, სისხლით გაჯერებული წყალი - პათოსურია. სიკვდილში რაღაც ცივი, გარყვნილი სილამაზეა, რომლის დანახვა ყველას არ შეუძლია, რადგან ისინი იმედგაცრუებასა და საშინელებაში იძირებიან. უსიცოცხლო, გაშეშებული სხეული უდიდეს შთაბეჭდილებებს ტოვებს, თუმცა ეს გაციებული მშვენიერება ცოტა შემაშინებელიც არის. ყოველთვის მომწონდა შენი ტანჯვის ყურება, რომელიც თვითონ მოიგონე. რამდენი წლის იყავი? თექვსმეტი? და შენ გადაწყვიტე, რომ ცხოვრებამ აზრი დაკარგა? სულელო ბავშვო. თვითმკვლელობა - ეს ეგოიზმია, უაზრო ხერხი ყურადღების მისაქცევად. მიიქციე ყურადღება? რა თქმა უნდა, მე ხომ კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი, როგორი არარაობაც ხარ. გინდა გაიგო, როგორ მოვიქეცი, როცა ასეთი სიკვდილის შესახებ შევიტყვე? ყავის სმა და წიგნის კითხვა გავაგრძელე. რატომ? იმიტომ, რომ უსარგებლო, ახირებული არსება ხარ, რომელიც არც შეცოდებას იმსახურებს და არც თანაგრძნობას. მეცინებოდა, როცა შენი ძმა ტელეფონში მიყვიროდა, შენ ხარ დამნაშავეო. მე? სისულელეა. მე შენთვის ხელი არ მიკვრია - შენ თვითონ გადადგი ნაბიჯი სიცარიელეში. ყველას აქვს უფლება გადაწყვეტილებები თვითონ მიიღოს.
არსებობენ ადამიანები, რომლებსაც ჟანგბადი ტანჯვით ეცვლებათ - შენც ერთ-ერთი მათგანი იყავი. გამოიგონე შენთვის რაღაც სიყვარული, ყოველ კუთხეში წუწუნებდი, ყველას აგებინებდი, რომ ცალმხრივად გიყვარდა, სახეზე მწუხარებას იხატავდი და მაჯაზე, ფრთხილად იწერდი ბასრი დანის წვერით ჩემს სახელს. ვენების დაზიანების გეშინოდა? რა თქმა უნდა. ეს ხომ უბრალო შოუა, ჩვენება სპექტაკლის "მე ისეთი უბედური ვარ, მას მე არ ვუყვარვარ". მთელი შენი ცხოვრება - პუბლიკაზე თამაშია. წასვლითაც ხმამაღლა გადაწყვიტე წასვლა, შენზე რომ ელაპარაკეთ და ხალხს შეცოდებოდი. ალბათ წერილიც დატოვე რაღაც ამდაგვარ სტილში: "აღარ შემიძლია ცხოვრება. ჩემი გული მზად არის ნებისმიერ დროს გაჩერდეს უიმედობისგან. ჯობია მოვკვდე, ვიდრე ვიწვალო და უაზრო ყოფა გავაგრძელო". საინტერესოა, როგორ მიიღე ასეთი გადაწყვეტილება? საზიზღრობა ტაბლეტები ყლაპე, როგორც ამას ადრე აკეთებდი, თუ დაგავიწყდა, რომ მერვე სართულიდან მიწამდე ცოცხალი ვერ მიაღწევდი? მშიშარა ქმნილება ხარ, რომელიც მსხვერპლის როლში შევიდა. მძულს ასეთი ხალხი. რის მიღწევას ცდილობდი? ან რას მიაღწიე? ოჯახი დაგტირის, ადგილს ვერ პოულობს, შენი მეგობრები ცუდად არიან. მე კი მიმიფურთხებია. გუშინდელი საღამოს შემდეგ ჩემში არაფერი არ შეცვლილა, რადგან შენნაირებისგან თავი შორს მიჭირავს. შენ ჩემთვის არაფერს არ ნიშნავდი და არც შენი დასასრულის შემდეგ შეცვლილა რაიმე.
ჩვეულებრივი ლაწირაკი, რომელიც იმის მაგივრად, რომ გაზრდილიყო და ცხოვრებაში რაიმესთვის მიეღწია - დეგრადირება განიცადა, ზრდის პროცესი და განვითარება შეაჩერა, და უტვინო არსებად იქცა.
შენი საქციელი - ტვინის არ ქონაზე და უსაზღვრო ეგოიზმზე მეტყველებს. შენს ხანმოლკე ცხოვრებას ასანთი ნორმალურად ჯერ ვერც მოკიდებოდა (არ დაგიწყია ცხოვრება) - მაშინვე იაფფასიან სიგარეტად იქცა, მყრალმა კვამლმა გარშემო ყველაფერი მოიცვა, ვარდნის დროს, ფერფლი მიმოფანტა და დაქცეული, ასევე იაფფასიანი ლუდის გუბეში დაეცა.

საცოდავი ხარ.