შენ მარტო ჩემი უნდა გერქვას ან უნდა სხვისი იყო .
მე ვერ გაპატიებ არაჩემს მიერ გამოწვეულ შენს ღიმილს,
მე ვერ გაპატიებ უჩემოდ გაბრწყინებულ თვალებს.
მე ვერ გაპატიებ ჩემი წილი სითბოს სხვისთვის მიცემას ,
ვერ გაპატიებ უჩემოდ გათენებულ/დაღამებულ დღეს.
მე ვერ გაპატიებ შენს ხელებს სხვის მხრებზე,
ვერც შენს სუნამოს სხვის მოღერებულ ყელზე .
მე არ შემიძლია მთელი დღეები ვიჯდე და ვწერო შენზე მერე კი ვთქვა რომ ეს წერილები მას ეკუთვნის ვინც ჩემი ა(ღა)რაა .
შენ ან მარტო ჩემი უნდა იყო ან წამითაც არ უნდა მეკუთვნოდე .
მე არ მჭირდება სხვის მიერ გამთბარი შენი ხელები ჩემს წელზე,
არც შენი სუნთქვის მოსმენა მჭირდება რომელიც ჩემამდე ათას სამას ოცდა ცხრა მანდილოსანს აქვს მოსმენილი .
არც შენი ბაგეები მჭირდება სხვის მიერ დაკოცნილი .
მე არ მჭირდება შენი თვალების ყურება რომელთაც სხვის გამო ფალსად და ფლიდად დაადინე ცრემლები.
მე ვერ გაპატიებ უჩემობას.
ვერ გაპატიებ.
ვერ გაპატიებ...
ვერ...
გაპატიებ...