ვიცი მოვა დღე,როდესაც არავინ არ შემიშლის ხელს..ვიცხოვრებ ჩემთვის მარტო,ყველა დღეს.იცით ძალიან მინდა წავიდე შორს...სადაც არავინაა..თუმცა შეიძლება იყოს ვინმე, ოღონდ არ ვიცნობდე...არავინ არ მტკენდეს გულს...როგორ მინდა წავიდე...გავცურო უსასრულოდ...არავინ იყოს ირგვლივ..მხოლოდ მე და სიმარტოვე...რომელსაც ზღვაში ჩავძირავ...ბევრჯერ მიფიქრია რომ უბრალოდ ავდგე და წავიდე..მაგრამ თითქოს რაღაც მაჩერებს...არა ვტყუი, წასასვლელი არ მაქვსს..რომ მქონდეს წავიდოდიი...მართლა....არ შევუშინდებოდი სევდას აქ დატოვებულს ჩემს მიერ...რა ვქნა ძალიან მინდაა ....ძალიანნ მინდა წავიდეე...უბრალოდ ავდგე და წავიდე..ჩემი არ ყოფნა შეიძლება არც კი შეამჩნიონ..აქ აღარ მინდა..გარშემო ბევრი,მაგრამ თითქოს არავინ ამავდროულად...არავინ მყავვსს...ჰოო...არავინ..გიკვირთ? ალბათ კიი...ხოო ჩემშია ალბათ პრობლემა,რომ ვერავინ მიგებს....ღმერთია მოწმე ვცდილობ შევიცვალოო...ვცდილოობბ...არვიცი რამდენად გამომდის..მაგრამ მაინც თანდათან ვხვდები რომ უფრო და უფრო ვშორდები ხალხს...გადავდივარ ვირტუალურ სამყაროში. .ვშორდები რეალობასს...აღარც ეს მსურსს...სრულიად მარტო ყოფნა მსურს...ჰოო..მარტო ყოფნა...თუნდაც ერთი დღით, რომ დავფიქრდე, თუ რისთვის ან ვისთვის ვცოცხლობ, რისთვის ან ვისთვის ვარსებობ, რას წარმოვადგენ, არსებობს თუნდაც ერთი ადამიანი, ვისაც ვჭირდები??..ყოველდღე ამ შეკითხვას ვუსვამ ჩემს თავს: "როგორი ვარ, რომ არავის ვუნდივარ?..გაუგებარი? არამეგობრული? თუ რა მჭირს ისეთი რომ ყველა ჩემგან გარბის..." ეს კითხვა მაწუხებს ძალიან ძალიან. .. :'( თითქოს დღითიდღე უფსკრულში ვვარდები...მაგრამ ასევე ვცდილობ თავის დაღწევას უშედეგოდ... :( ♥