სამარისებული სიჩუმე, ვახელ თვალს, სად ვარ? აქ რატომ ვარ? ჭაღს მივჩერებივარ,ბუნდოვნად ისმის გულის გამგირავი კივილი, ქვითინი, მ ე შ ი ნ ი ა ..... რა ხდება, სადა ვარ? მცივა, განსხვავებულად მცივა, რა დროა? აქ რატომ ვარ? შავებში ჩაცმული ქალის სილუეტი, მისგან მოდის სისხლის გამყინავი კივილი, ქვითინებს ქალი-საბაააა.. საბა? ეს სახელი... ეს სახელი საიდანღაც მახსოვს. სადგაც გამიგია. თან არაერთხელ.. ხო მაგრამ... მცივა ! რატომ ვერ ვინძრევი? რაგაც მწყურია.. მაგრამ რა?
ყვავილები... რათ მინდა ყვავილები, თითქოს ვიგაც მაწვდის ზემოდან...... სახე დამისველდა, ცხარე იყო.. ცრემლი? რა მოხდა?-არავინ მპასუხობ. რატომ ტირის ის ქალი?-პასუხი არარის... ვინ არის?... არსააიდან. ან ისინი ვინ არიან? ბევრნი არიან.... და ტირიან?? ..... ხალხი ხომ მასჰინ ტირის როცა.......
დედაშენია შავებში-ადამიანო. ირგვლივ ყველაფერი გაჩერდა. შეჩერდა დრო....
-ის გოგონა ვინღაა??
-ის შენი და..
-ჩემი და??
-დრო მოვიდა, ამიტომაც გცივა, ამიტომაც ტირიან, დედაშენის ცრემლია ერთადერთი რამ, რაც იგრძენი
-მივდივარ?
-განა ეს არ გინდოდა? განა ამას არ შესტხოვდი უფალს?
-კი ვთხოვდი მაგრამ.... მაგრამ ისინი?
-დრო ყველაფრის მკურნალია
-ხო მაგრამ....
-არავითარი მაგრამ,!!! შენ უფალს აღუდექი, მის ნებას არ დაემორშილე და შენივე ნებით ... შენივე ნებით მოინდომე წასვლა!!!!
-მეშინია
-ეხლა??? და აქამდე???
მცივა... გულის გამგმირავია უცნობის ხმა, მეშინია..
-ხო აქამდე.... მაგრამ მე ხომ ცხოვრებაში მიყვარდა?
-თავს იმართლებ.. უსინდისოდ!!!
-მე მასთან მინდა, მის გვერდით, აი თურმე რა მწყურია... ამიყვან მასთან??
-ნუღარ აყოვნებ.... წავიდეთ...
-ვიქნები მასთან??
-წავიდეთ!!!
მცივა, ძალიან მცივა, მარტო ვარ, მეშინია