არ ვიცი რითი დავიწყო წერა ჩემთვის ეს ისეთი რთულია მე ხომ პირველად ვცდილობ გადმოვცე ის სულიერი განწყობილება რაც ამ წუთას ჩემს სულს დაეუფლა ხო პირველად ვწერ ასე საჯაროთ იმას რასაც ვფიქრობ...რატომ არის ხანდახან ისე რომ ზოგს ყველაფერი აქვს ზოგს კი არაფერი თუმცა არც ეს არის სწორი გამონათქვამი როგორ აგიხსნათ არ ვიცი ვიბადებით და მშობლებს ჩვენ არ ვირჩევთ ვხვდებიტ ოჯახებში სადაც ჩვენი მოსვლით ზოგს უდიდეს სიხარულს ვანიჩებთ ზოგი კი თავიდანვე გვიშორებს ვიზრდებით და ტუნდაც ის პირველი ნაბიჯებიც რა რთული ასათვისებელი გვეჩვენება ვიწყებთ ლაპარაკს და ვეცნობით სამყაროს ისეთს როგორსაც მშობლები დაგვიხატავენ ზოგს ნათელი ფერები ერგება ზოგს თავიდანვე მუქი თუმცა გადის დრო და ვხვდებით რო არც ერთი და არც მეორე დახატული სამყარო არაა რეალობა და ნელნელა იბადება ასაკის ზრდასთან ერთად მეტად დიდი და გამომცდელი პრობლემები ზოგი ვუძლებთ ზოგი ვერა ვიზრდებით და ვყალიბდებით ჩნდება ახალი შეგძნებები როგორიც არის სიყვარული ბედნიერების სურვილი და ვიწყებთ ბრძოლას ამ ყველაფრისთვის ვხვდებით ცხოვრების გზაზე უამრავი შეხედულებების მქონე პიროვნებებს ზოგი მტრად და ზოგიც მოყვარეთ ევლინებიან ჩვენს ცხოვრებაში ზოგიც უბრალოთ გმატებს გამოცდილებას და გაძლევს შანს დაინახო სად აგარ უნდა დაუშვა შეცდომა კიდევ ჩნდება ადამიანი რომელიც ჩვენს ცხორებას ძირფესვიანად ცვლის ჩვენი გულებისა და სულის მეორე ნახევარი ადამიანი რომელიც მუდამ შენს გვერდით იქნება და რთულ თუ მხიარულ მომენტში ყოველთვის დაგიჭერს მხარს დაგეხმარება მიიგო ისეთი რთული გადაწყვეტილებები რასაც მარტო ვერ გაუმკლავდები და რაც მთავარია უყვარდე გაბედნიეებდეს იყოს შენი მხოლოდ შენი და სხვა არც არავისი ისე სასწაულად და ბედნიერად გძნობდეთ ერტად თავს ბევრი რო ინატრება ტქვენს ადგილას ყოფნას თუმცა ესეც ხან ასეა და ხან ისე ჩვენდა სამწუხაროდ აქაც დაგვცინის ხოლმე ბედი და არასწორად გადაგმული ნაბიჯები ურევს ყოველ იმ ბედნიერ წუტსა და მომენტს რაც წეგან ავგწერე ხან უბრალოთ სიყვარული გვერევა სხვა გრძნობებში მაგალითად მიჩვევაში და ვდგავთ არასწორად ნაბიჯებს ვქმნით ოჯახებს და მალევე ვანგრევთ მას ამის მერე გადის წლები და ან ვპოულობთ იმ ადამიანს რომელიც ჩვენს გულებთან ახლოს არის და ან არა ერთი სიტყვით მივდივარტ იქამდე რო ჩვენც ასეთი თუ ისეთი ცხოვრებით მივდივართ იმ გზამდე რაც ჩვენმა მშობლებმა გაირეს ჩვენს დაბადებამდე და ვხვდებით რო ვერც ჩვენ მოვახერხეთ მტელი ჩვენი ცხოვრების განმავლობაში გაგვეკეტებინა რამე ისეთი რაც სიბერეში გახსნებისას ბედნიერების ცრემლებს მოგვრიდა და არა ტკივილიტ და ტანჯვით გამოწვეულს ოხ რა ოპტიმისტი ვგონივარ იმას ვინც ეხლა ამას კითხულობს მაგრამ ცდებით უბრალოტ ვცდილობ ავგწერო ის ყველაფერი რასაც დგევანდელ ცხოვრებაში ვხედავ ბევრს ვფიქრობ და არც მე ვიცი ამ უაზრო ცხოვრებას როგორ უნდა ავარიდოთ ტავი რა უნდა გავაკეთოთ იმისთვის რო შევქმნათ რაიმე განსაკუთრებული მაგრამ ვიცი ერთი რომ თუ მარტლა გიყვარტ ნუ გაუშვებთ ჩაიხუტეტ გულში თუ მართლა გწამთ სადაც არ უნდა იყოთ ილოცეთ არა მარტო თქვენთვის არამედ იმ ხალსხისთვის ვინც თქვენთვის მნიშვნელოვანია და კიდე გაიგიმეთ რადგან მხოლოდ ასე შეგვიძლია გადავცეთ ერთმანეთს ის ერთადერთი ბედნიერაბა და თან ყველანაირი ძალისხმევის გარეშე....ძაან ნუ გამაკრიტიკებთ პირველად ვწერ იმედი მაქვს შემდგომ უფრო თავისუფლად და უფრო ვრცლად შევძლებ გადმოვცე ყველაფერი