იყო დრო, როდესაც ვფიქრობდი, რომ ქალები და მათ შორის მეც რაღაცებს ვაჭარბებდით. მასწავლებელმა, როდესაც მითხრა, რომ ბიჭები უფრო ჭკვიანები არიან ვიდრე გოგოებიო, რადგან ტვინის ნახევარსფეროს რამდენიმე უჯრედი არ აქვთო, წარმოდგენა შემეცვალა. ჩემთვისს გაუგებარია, რატომ უნდა ჰყავდეს კაცს ათასი და ქალს ერთი. ბიჭები ძირითადად პატარები "ვაჟკაცდებიან". მერე შეყვარებულები ჰყავთ, რომლებსაც ღალატობენ "ერთჯერად", " ორჯერად" და "მრავალჯერად" ქალებთან, იმიტომ რომ ქალიშვილი ცოლი უნდათ, ან გოგოს არ უნდა. ცოლის მოყვანის შემდეგ კი, მაინც არ იკლებენ ქალებს, რადგან ცოლს "იმნაირს" ვერ უშვრებიან. ქალსაც იგივე წარმატებით შეუძლია გააკეთოს მსგავსი. თუ გაბედა და ერთჯერადად ჰქონდა სექსი, მას "კაი ტიპად" (როგორც ბიჭების შემთხვევაში ხდება ხოლმე) კი არა, ბოზად შერაცხავენ და მის ცხოვრებას სტიგმას დაადებენ. ახლა დარწმუნებული ვარ, ვიღაც იტყვის, რომ პატარა ვარ და ბავშვობას ვკარგავ, რადგან ამაზე ვწერ. პროტესტის გრძნობა როგორ არ უნდა გაგიჩნდეს მაშინ, როცა მე და ჩემი ძმა რამეს დავაშავებდით, საყვედური ყოველთვის დედაჩემს ხვდებოდა, თითქოს მხოლოდ მისი, ან საერთოდ მისი ბრალი ყოფილიყო რამე. მაშინ, როცა მასწავლებლები არ განიხიალევენ ქალის განათლებას, როგორც რეალიზების საშუალებას, არამედ, როგორც პატიოსნების გამოხატულებას. როცა უშვილო ქალი უსარგებლოდ აღიქმება, რაც შეიძლება ქალის ბრალი სულ არ იყოს, როცა ქალის მთავარი მიზანი გათხოვება და შვილის გაჩენა გონიათ, როცა საზოგადოება მამაკაცებთან მიმართებით განგიხილავს და განიჭებს სტატუსებს, როგორებიცაა:გასათხოვარი, განათხოვარი, გათხოვილი, შინაბერა. როცა გოგო ბეჯითია, ბიჭი კი-ნიჭიერი, მაგრამ ზარმაცი, როცა დღემდე გეუბნებიან, რომ "პატრონს" უნდა ჩაბარდე და კარგად შეინახო თავი და ასე შეიძლება დაუსრულებლად წერა. უკაცრავად, მაგრამ, იმის მიუხედავად, რომ ვინმესთვის შეიძლება "კისრის" ასოციაციას ვიწვევ, თავს კისრად ვერ აღვიქვამ და არც უპატრონო მგონია თავი. როდესაც ვხედავ უამრავ სტატიას:"როგორ შევინარჩუნოთ ქმარი/შეყვარებული/"ბოიფრენდი"? (არ ვიცი შესატყვისი. იქნებ, საყვარელი? ვგულისხმობ იმას, როცა წყვილი ერთად ცხოვრობს ხელმოწერის გარეშე), "როგორ ვიყოთ ქმრისთვის/შეყვარებულისთვის სასურველები?", გულზე შემომეყრება ხოლმე. ასეთ სტატიებში წერია, როგორ უნდა იყო სულ ლამაზი, გეცვას სექსუალურად, გაიკეთო მაკიაჟი 10 წუთში, არ იწუწუნო არასდროს, ეფერო და ლამაზი სიტყვებით შეამკო მეუღლე. არა, რა სჯობს ოჯახში ჰარმონიას და სიამტკბილობას, მაგრამ ზოგჯერ ზედმეტები მოსდით ხოლმე. და, ვინ წერს ამას? რა თქმა უნდა, უმეტესად ქალი. ერთმა გოგომ ისიც კი მითხრა:მესმის მამაკაცების, რომლებიც ცოლებს ღალატობენ, რადგან ქალები გათხოვების შემდეგ თავს არ უვლიანო. ვეთანხმები, რომ არის კატეგორია, რომელიც გათხოვების შემდეგ თავს არ უვლის, მაგრამ იგივენაირად მელოტდებიან, ჭაღარავდებიან, სუქდებიან და თავს აღარ უვლიან კაცები. სილამაზესთან და ფორმაში ყოფნასთან ერთად, სახლის საქმეებს პირნათლად უნდა აკეთებდე. საჭმლის გაკეთება, სახლის დალაგება და ბავშვების მოვლა ქალის ვალდებულება არ არის. ქალი სულ რომ არ მუშაობდეს და ამდენ რამეს აკეთებდეს, კიდევ ადარდე, რომ კარგ ხასიათზე და ფორმაში მყოფი დახვდეს მეუღლეს. კაცებმა აღარაფერი უნდა გააკეთონ ქალების შესანარჩუნებლად? თუ მადლობა უნდა გადავუხადოთ, რადგან გვიტანენ და ჩვენ აგვირჩიეს? უბრალოდ, მართლა მეცოდებიან ის ქალები, რომლებსაც ზემოთ ჩამოთვლილი თავი ვალდებულებად მიაჩნიათ. ამის წერა იმიტომ დავიწყე, რომ ჩატში ერთი მამრი შეგვხვდა, რომელმაც წარმოგვიდგინა კრიტერიუმები, რომელსაც მისი ცოლი უნდა აკმაყოფილებდეს და გვითხრა, ვაკმაყოფილებდით თუ არა ჩვენ. მე მის კრიტერიუმებში ვერ ჩავჯექი, სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ.

პ.ს. სამწუხაროდ, ზემოთ ნახსენებ მასწავლებელს მაშინ არაფერი ვუთხარი, მაგრამ თუ აქ ვინმე ხართ მასწავლებელი და მისნაირად მსჯელობთ, გირჩევთ, აღარ იმუშაოთ, სჯობს შვილების მოვლით დაკავდეთ, ან თუ არ გყავთ, დიასახლისი იყოთ და ასპარეზი "გონებაგახსნილ" მამაკაცებს დაუთმოთ.