კლინიკაში ყველაფერი სხვანაირადაა,საერთოდ ყველაფერი. აქ დილა ფსიქოფატების ყვირილის,კივილის პროცესია,შუადღე წამლების "ჩაჩრის",საღამო კი მკვლელობების. მითუმეტეს ამ კლინიკაში,აქ თბილი გრძნობები არ არსებობს,არსებობს მხოლოდ თეთრი ხალათები და ფსიქოები.

"დღიურო,ახლა კლინიკაში ვარ.მამაჩემი როგორც ყოველთვის,დღესაც ნასვამი მოვიდა,ჩემს საცემად წამოვიდა,მე კი ამჯერად აღარ დავჯექი გულხელრაკრეფილი,დანა ცამეტჯერ ჩავარტყი,რა იცი რა ხდება...
მკვდარ სულებს დღესაც ველაპარაკე,არ დაგიმალავ და,საინტერესო დიალოგი გვქონდა,ლილიანა გამომეცხადა,დედაჩემი. მითხრა,კარგი ქენი,რომ მოკალიო,ისიც მითხრა,დღეს საღამოს შენთან აპირებს მოსვლას,არ შეგეშინდეს,მეც ვიქნებიო. მე მართლა არ მეშინია. სულებთან 4 წლის ასაკიდან ვლაპარაკობ,ბევრი გავიცანი,განსაკუთრებით კი მიმიმ მომხიბლა,მართლა კარგი გოგოა. დაქალი ყავდა,რომელიც ძალიან უყვარდა,ერთ დღეს დაქალმა შეყვარებული გააცნო,ლუკამ მიმის გულში ადგილი იმწამსვე დაისაკუთრა,მაგრამ რადგან დაქალის ბიჭი ერქვა,გრძნობები უკუაგდო. რამდენიმე თვეში დაშორდნენ,ატირებული დაქალი მიმისთან მოვიდა,ისეთები მოუყვა,გოგონა არ იჯერებდა. ამბობდა,ლუკა მანიაკია,გოგოებს ხელში იგდებს,რამდენიმე თვეში მათზე ძალადობს და რამდენიმე კვირის შემდეგ კლავსო. მეორე დღეს,ლუკამ მიმის აუხსნა სიყვარული,გახარებულმა გოგონამ იგივე უთხრა,მაგრამ მოხდა ძალიან ცუდი. გამართლდა მიმის დაქალის სიტყვები,მაგრამ რამდენიმე თვეში კიარა,რამდენიმე დღეში. მიმი ნანობდა,შეეშინდა ლუკა მომკლავსო და იარაღით დაადგა სახლში,ყოფილი შეყვარებული გაისტუმრა,თუმცა წამოსვლისას აბაზანაში სისხლი შეამჩნია. იქ მისი დაქალი ეგდო,მიმიმ ბოდიში მოუხადა და მის გვერდით დაასრულა სიცოცხლე...
შუადღე,წამლებისთვის შემოვიდნენ ექიმები,მაგრამ გავძალიანდი,სოწრედ ამიტომ,ჩემი პერანგის გრძელი მკლავები უკან შემიკრეს და ძალით შემტენეს პირში ის საშინელი აბები,წყალთან ერთად.

მამა მოვიდა,ფეხზე წამოვდექი და ნაგლურად გავუღიმე.
-ოჰ,როგორ დამემსგავსე არაბელა,როგორ დამემსგავსე.
-დედა სად არის?
-ვუთხარი არ წამოსულიყო,ზედმეტი იქნებოდა.
-შენ გამო აქ გამომამწყვდიეს,კმაყოფილი ხარ?
-არაბელა,ეს ჩემ გამო არც მომხდარა,შენ გაქვს კიდევ ფსიქოპათიები,ანუ შენ არაბელა,ფსიქო ხარ,აქ დალპები.
-ტყუი!!ტყუი!! წადი,მე ფსიქოფატი არ ვარ,ეს მათ გონიათ ასე!! ტყუი! შე ,კარგია რომ ჩაგაძაღლე,მეორედაც მოგკლავდი რომ შემეძლოს,შენი დედაც!-მთელი ხმით ვუყვიროდი და ფურთხებს ვაყოლებდი. გაიცინა და წავიდა,სწორედ ამ დროს,ექიმები შემოვიდნენ,მაგრად მომიჭირეს ხელები,უკან შეკრული პერანგის სახელოები კიდევ უფრო მეტად შეკრეს და ასე ძალით გამიყვანეს "სატუსაღოში"

სატუსაღო,თეთრი ოთახია. ცარიელია,არაფერი დგას,ერთი თოკებიანი საწოლის გარდა,როცა გარეთ ვიყავი და ტელევიზორს ვუყურებდი,ამ ოთახს დამამშვიდებელს უძახდა კლინიკის დირექტორი,ამბობდა,პაციენტებს როცა შეტევები აქვთ,ამ ოთახში შეგვყავს და რამდენიმე საათში მშვიდად გამოდიანო. ეს დამამშვიდებელი ოთახი კი არა,დასაშტერებელი ოთახია. აქედან 3 კვირაში გადებილებულნი გამოდიან,ცოტა შემეშინდა,მეც მათნაირი ბედი არ მწვეოდა. ახლა,ხელებიც და ფეხებიც დამიბეს,ხალათის კუთხე აიწია,მოშიშვლებული ბარძაყი გამომიჩნდა,მაგრამ ისე გავიდნენ,არც გამისწორეს. ბოზები.

სატუსაღოში ყოფნის დროს,არავის მოვუკითხივარ,იძულებული გავხდი,მიმისთვის მეყვირა,ასეც მოვიქეცი,მიმი გამოვიძახე,მან რაღაც დემონური თვალები შემანათა,აქამდე ასეთი არასდროს ქონია.

-არაბელა,შენ შეგიძლია დამაბრუნო,გააკეთებ ამას?
-მე...არ შემიძლია.
-როგორ არა! ამისთვის კონცენტრირებაა საჭირო,ეცადე ჩემ მიმართ ბევრი რამ ოგრძნო ერთროულად,ხომ გიყვარვარ,უნდა შეგძულდე კიდეც.
-როგორ?
-ვიცოდი ვერ მოხვდებოდი-გაიცინა მან-ამიტომ,დემონი შემოვუშვი ჩემს სულში,ის მოახდენს შენზე გავლენას...
-მიმი,ეს რა გააკეთე,მე...
-დაელოდე..."

არაბელას კივილი მთელ კლინიკას ესმოდა,შესულს,ის იქ აღარ დახვდათ,თოკები გაწყვეტილი,საწოლი წაქცეული,ხალათის ნაფლეთებიღა ეყარა აქეთ იქით,მერეღა შენიშნეს კუთხეში მოკუნტული გოგონა,რომელიც მაპატიეს გაიძახოდა,ექიმებთან გასაუბრების შემდეგ გაირკვა,მისი სახელი,მას მიმი ერქვა.

"გამარჯობა დღიურო,და ნახვამდის. მე დღეს მკვდარი ვარ,იდიოტური გრძნობაა,ისევ კლინიკაში მერჩივნა"

----
----
კლინიკაში ყველაფერი სხვანაირადაა,თქვენ მათ გიჟებს უწოდებთ.
ცდებით,ჩვენ ფსიქოები ვართ,და არა გიჟები :)