ყოველთვის მინდოდა მოცეკვავე გამოვსულიყავი, საკმაოდ რთული გზის გავლა დამჭირდა ამისთვის. პატარაობაში ვერ აღვიქვამდი სერიოზულათ ცეკვას და ვფიქრობდი ,რომ ეს უბრალო მოძრაობები იყო ,რომელსაც არანაირი მნიშვნელობა არ გააჩნდა, მაგრამ ახლა ყველაფერი შეიცვალა მივხვდი რომ ეს ჩემთვის ყველაფერი გახდა და ვფიქრობ ,რომ ეს სხეულის ენაა, რომლის საშუალებითაც ნებისმიერი გრძნობის თუ ემოციის გამოხატვა შეგვიძლია უთქმელად, აქ მთავარია შეიგრძნო თითოეული მოძრაობა... არასდროს არ მიცეკვია მოვალეობის მოხდის მიზნით, უბრალოდ ვცეკვავდი მთელი გულითა და სულით, ყოველთვის მავიწყდებოდა აუდიტორია იმდენად ვიკარგებოდი მასში და ძალიან დიდ სიამოვნებას ვიღებდი, რომელიც უბრალოდ ენით აღუწერელია...
აუდიტორია ?- ეს ის არის რაც ცეკვის დასრულების შემდეგ ორმაგად გიზრდის ღიმილს სახეზე, ან თუნდაც ის მუხტი , რომელიც მათგან მოდის გაძლევს ენერგიასა და სურვილს , რომ კიდევ ერთხელ იცეკვო...
მის გარეშე ვერ და არ წარმომიდგენია ჩემი ცხოვრება , ეს არ არის უბრალო ჰობი ან გატაცება ეს პატარა სამყაროა , სადაც ცხოვრება უფრო მშვენიერი და სასიამოვნოა...