-დიდი ხანია მელოდები?
-ეს-ესაა მოვედი
-მოდი დღეს რაღაც განსხვავებულ ადგილას წავიდეთ რა...
დაა აი უკვე მდელოზე ვართ და რას ხედავს ჩემი თვალები, ბალახი მწვანედ კი არა თეთრადაა შეფერილი, ალაგ-ალაგ წითელი კოპლები მოსჩანს და შუა ადგილში შავი რაღაც.
-ასეთი რამ არასოდეს მინახავს, რა ლამაზიაა, ჩურჩულებდა გოგონა და მადლიერი თვალებით უყურებდა ბიჭს.
-მიხარია თუ მოგეწონა.
-დაა ის რა არის მდელოს შუაგულში შავად?
-წამოდი ვნახოთ...
აი აქ უკვე გამოვშტერდი. გვირილების და ყაყაჩოების შუაში პატარა და ძალიან ლამაზი ქოხი იდგა.
-ეს... ეს ვინ ააგო?
-მე, მითხრა მან. როდესაც გაგიცანი მაშინ გადავწყვიტე მსგავსი რამ გამეკეთებინა, მაგრამ დრო არ მქონდა აი ახლა კი ეს ქოხი ჩვენი სიყვარულია.სულ აქ მოვალთ ხოლმე,ყველასგან შორს ვიქნებით... მითხრა ეს და თავზე გვირილისგან გაკეთებული გვირგვინი გამიკეთა.
-მიყვარხარ ვუთხარი და ჩავეხუტე.
ის დაიხარა და ჯიბიდან ბეჭედი ამოიღო
-ცოლად გამომყვები?
-რათქმაუნდა.
აი მაშინ ყველაზე ბედნიერი ადამიანი ვიყავი, მომავალზე ვსაუბრობდით მთელი ღამე , ასე ვისხედით დილამდე და თავზე დაგვათენდა
-მგონი წასვლის დროაა
-არა ვიყოთ რაა, აქ სულ სხვა გარემოა არანაირი ხმაური...