ჩვეულებრივი და მოსაბეზრებელი ცხოვრება დაიწყო!!! ჰაჰ რა ვიყავი და რა ვარ. ან იქნებ არაფერი არ ვყოფილვარ... ყოველ შემთხვევაში ცხოვრება რადიკალურად შემოტრიალდა ჩემთვის 15 მარტს:
-ანალიზების პასუხი მზად არის-მშვიდად შემოვიდა ექთანი და ექიმს მიაწოდა ფურცელი.
-მადლობა ლეილა, შეგიძლია დაგვტოვო.-ღიმილით გაუშვა ოთახიდან ქალი, თვითონ კი ფურცელს დააკვირდა თან სათვალეც მოირგო.
-კარგს ვერაფერს გეტყვით-ამოიხვნეშა.
-ფორმალურობა საჭირო არ არის-ამოიბუტბუტა დედაჩემმა.
-სიმმსიმნე, სტადია მესამე.-ამის შემდეგ აღარფერი მახსოვს.
---------------------------------
თვალები, როცა გავახილე საძინებელ ოთახში აღმოვჩნდი. იქვე ახლოს დედა დავინახე, ცრემლებს იწმენდდა.

-დედი ნუ ტირი.-ჩემის აზრით დავამშვიდე.

-მესამე სტადია ლინდა, შენ იცი...-შევაწყვეტინე.

-ვიცი, განუკურნებელია და რა ვქნა ახლავე მოვკვდე?!-წამოვფრინდი და დასაზღვევად თბილი ჟაკეტი ჩავიცვი, კარი გავაღე და გარეთ გავედი. დედიკოს ხმა მესმოდა მაგრამ ისიც წავიდა,არა მე წავედი.
ეზოში გასვლისთანავე ჟუჟუნა წვიმა წამოვიდა რაც შემდეგ კოკისპირულში გადაიზარდა.უეცრად გავიქეცი თითქოსდა ვცდილობდი ბედის წინააღმდეგ წავსულიყავი და...
-მაპატიეთ-ჩემს წინ მდგომ მამაკაცს ვუთხარი.
-როცა დარბიხართ წინ უნდა იყუროთ-ისეთი ზიზღით თქვა თითქოს ძალიან დიდი ცოდვა ჩამედინებინა.
-გავითვალისწინებ-დავიჩურჩულე.
-იმედია-და წავიდა. გაგიკვირდებათ და მისი სახეც არ მინახავს, რადგან შემრცხვა თვალებში ჩამეხედა.
საღამომდე დავდიოდი. ბოლოს გადავწყვიტე ავსულიყავი სახლში. ასეც მოვიქეცი.კარები შევაღე და...
ყველა შემოცვივდაა, ვინც თუ მეზობელი მყავდა. ჩემმა კივილმა მთელი არე-მარე მოიცვა. ყველა მამშვიდებდა, მაგრამ მე არაფერი მიშველიდა დიახ, არფერი!
ყოველი დღე მასთან გვირილები მიმქონდა. ჩემთან ერთად ახალგაზრდა პიროვნებაც სულ იქ იყო. ერთხელაც გამომესაუბრა:
-ვიზიარებ!-ბოხმა ბარიტონმა მთლიანად შემაზანზარა.
-მეც-ხმადაბლა ვუპასუხე.
-შენ არ გახსოვარ ხომ?-რა? საიდან უნდა მახსოვდეს... უარის ნიშნად თავი გავუქნიე.
-მე მახსოვხარ, რადგან ახლაც მტკივა გულმკერდი შენი შეჯახების შემდეგ-აი აქ კი მივხვდი ვინც იყო და რატომ შემაზანზარა მისმა ხმამ.
-კიდევ ერთხელ გიხდით ბოდიშს.
-გამოასწორებთ თუ თქვენზე მოიყვებით.-მისმა წინადადებამ გამაკვირვა, მაგრამ გული მაინც გადავუშალე.
-ლინდა წერეთელი, 20 წლის. მამა 5 წლის ასაკში გარდამეცვალა, მასაც სიმსიმნე ჰქონდა...
-მასაც?-გაკვირვება იგრძნობოდა მის ბარიტონში.
-დიახ, მე მესამე სტადიის სიმსიმნით ვარ დაავადებული.
-გამოკვლევები?
-ჩემ სიცოცხლეს საფასური არ აქვს.-აქ უკვე ცრემლებს ვერ გადავეღობე.
-აქვს, ყველას სიცოცხლეს აქვს საფასური...-სიმკაცრე იგრძნობოდა.
-მე გამონაკლისი ვარ!-ხმა მეც გავამკაცრე.
-არ ხარ...იცი ვირაცას ზალიან უყვარხარ-აქ თბილად გამიღიმა.
-იქნებ გამოჩნდეს ის უცნობი და ითხრას რამე... გადამარჩინოს.
-ახლაც მოუსმენდი?-თვალები იმედის სხივებით აევსო.
-დიახ, რა თქმა უნდა-მეც სიხარულისგან შევხტი.
-მე შენ მიყვარხარ-აქ თითქოს და ყვლაფერი გაჩერდა გარა ჩვენი გულის ცემა. მიხაროდა თუ მტკიოდა???
-მე...
-უბრალოდ გამოკლევებზე იარე, მხოლოდ დედაშენისთვის...
-მატო ვერ შევძლებ.
-და ჩემთან ერთად???
-იყოს ასე. ჩემი წასვლის დროა, კარგად-დავემშვიდობე.
-ხვალამდე-და წამოვედი.
---------------------
სალში კარგად გამოვიძინე. გაღვიძებულზე კარგად მოვწესრიგდი და გეზი სასაფლაოსკენ ავიღე. იქ ის დამხვდა.
-გამარჯობა ლინდა-გამიღიმა.
-გამარჯობა...-მიხვდა რომ მასზე არაფერი არ ვიცოდი.
-დავით თეთრაშვილი, 22 წლის. მამა მილიარდელი მყავს. ჩემს ასეტ ქცევებზე ძალიან წუხს. მას შემდეგ რაც დედა 19 წლის ასაკში გარდამეცვალა აქ მოვდივარ ყოველ დღე. იმ დღესაც აქ მოვდიოდი.
-გასაგებია.
-ახლა წავიდეთ.
-დათო მე არ ვიცი...
-შეეეჩვევი.
ყოველი დღე ასეთი იყო, მივდიოდით ექიმთან. გასაოცარ შედეგს მივახწიეთ 1 თვეში. დარეგულირება ხდებოდა. მე უკვე მასთან ვცხოვრობდი. ძალიან თბილი ადამიანი ღმოჩნდა. ერთმანეთი შეგვიყვარდა... მე თავს ძალიან არა ზედმეტად კარგად ვგრძნობდი, რადგან

სიყვარულმა სიმსიმნე დაამარცხა!

10წლის სემდეგ:
-დედი მამიკო ლოგოლ გაიცანი?
-ჩვენ ერთმანეთს შევეძახეთ და მან მე გადამარჩინა.-ჩემს შვილს.
-დედი ანუ ბელი ლაღათა ხომ?
-ხომ ბელი ლაღაცამ შეგვახვედრა ჩვე.