მე მოვედი...
მე სწორედ მაშინ დავბრუნდი ,შენ რომ აღარ მელოდი.მოვედი და დიდხანს ვიდექი შენი ფანჯრის ქვეშ, წვიმდა ..იმ ღამით უსაშველოდ წვიმდა, წვიმის წვეთები ქაოსურად ეცემოდნენ სახურავიდან ..და მე ვიდექი სრულიად მარტო , სველი ,წვიმით და არამხოლოდ - ცრელმებითაც... ვიყურებოდი შენს სარკმელში , საიდანაც შუქი ბჟუტავდა და თითქოს ამჩნევდა ჩემს დაბრუნებას. მესმოდა პატარა ბავშვების ხმები , ბედნიერი შეძახილები და იქიდან არც ერთი პატარა არ მეკუთვნოდა მე .
და მე ვიდექი , შენი ფანჯრის ქვეშ , ველოდი შენს გამოჩენას , შენ კი არ ჩანდი . და წლების მერეც ისევ ისე მენატრებდა შენი მშვიდი ხმა , შენი აუჩქარებელი ნაბიჯების, შენი სიჩუმის, შენი აუღელვებელი ხმის მოსმენა . ვიდექი შენი ფანჯრის ქვეშ და ვიცოდი რომ სახლი სადაც შენ ცხოვრობ არ იყო ბედნიერებით გაჟღენთილი , და მე ველოდი შენს გამოჩენას , როგორც წლების წინ ... სადღაც ხალხისგან დაცარიელებულ ადგილას რომ ვიდექი , ფარფატა თხელი კაბით და წამებს ვითვლიდი შენს გამოჩენამდე .
დრო არის უცნაური , ღამეა ... ოთხს ოცი უკლია ... მანძილი შენამდე არც ისე მოკლეა და მიჭირს სუნთქვა , ვიცი რომ არასდროს , არასდროს მოხვალ . მე და შენ ცალ-ცალკე მივყვებით ცხოვრებას და აღარასოდეს ვიქნებით ერთად .
დავშორდით .. ძველი ფილმის კადრებივით მიტრიალებს თვალწინ ყოველი მომენტი , ყოველი წუთი ჩვენი ერთად ყოფნისა და ახლა წლების მერე , როცა საერთოდ არ ელოდი ჩემს გამოჩენას, მე მოვედი , ვდგავარ შენი ფანჯრების ქვეშ და არ მესმის შენი სიცილი , და კედლებს მიღმა , მე მაინც ვგრძნობ შენს აჩქარებულ გულისცემას . არ უნდა დამეკარგე , წლების წინ , არ უნდა წასულიყავი ისე უცნაურად ... წვიმდა , ღამის წყვდიადში მთვარე -გაცრეცილი თავის სხივებს ფენდა ცაზე ჩაბნელებულ . ვიდექით ერთად და იმ სიჩუმეს მხოლოდ ჩვენი გულისცემა არღვევდა . ვდუმდით და ერთმანეთს ვუსმენდით . ჩვენ ერთმანეთის დუმილიც გვესმოდა . თუმცა ბოლო მაინც ერთი აქვს ყველაფერს , ყველაფერი ქრება , ყველაფერი უჩუმრად სრულდება , შენ წახვედი ... მას შემდეგ წლები გავიდა და მე მაინც ისევ ისე მიყვარს შენი ჯიუტი ხასიათი , ისევ ისე ჩამესმის შენი მშვიდი ხმა , დაგეძებ ყველგან ათას ადამიანში , დავეძებ შენს თაფლისფერ თვალებს , ფილტვებს სიგარეტის ბოლით ვიჟღენთავ და ისევ შენზე ვწერ.. და წლების მერეც მე ისევ შემრჩა ბავშვური სიყვარული შენდამი რომელსაც ვუფრთხილდები და არასდროს გავწირავ წარსულისათვის . შენ წახვედი როგორ მოგაწვდინო ხმა ამ სიშორიდან , როგორ მოგეფერო , როგორ დაგივიწყო ...
მე მოვედი ...სწორედ მაშინ როცა შენ არ ელოდი , წვიმს , ვდგავარ შენს ფანჯრებთან ცრემლებით სველი და მესმის ბავშვების სიცილი... იქიდან არც ერთი არ არის ''ჩვენი''...
მე შენ მიყვარხარ ...
ანა ზეიკიძე