12 წლის იყო რომ გაათხოვეს. პატარძალს მზითევში სათამაშოების მთელი სკივრი გაატანეს და ოჯახმაც ამოისუნთქა: ერთით ნაკლები წევრი ჰყავდათ სარჩენი და შვილიც კარგ ბიჭს ჩააბარეს: შეძლებულს, ტანადს, კარგი ოჯახის შვილსა და თვითონაც მეოჯახეს. სწორედ ისეთს თავიანთი ლამაზთვალება გოგოსთვის რომ უნდოდათ. თუმცა კი ისე უჭირდა ოჯახს, ქუჩაში მათხოვარს რომ ეთხოვა, თქვენი გოგო მომათხოვეთ და ჩემთან ერთად მუყაოს ყუთში ვაცხოვრებ, ცივ ნიავს არ მივაკარებო, სახლში ფართის გაზრდის მიზნით გაატანდნენ. ალბათ ეტყოდნენ თავიანთ ერთადერთ ქალიშვილს, „მთავარია სიყვარული იყოს და ცოლ-ქმარი თოხის ტარზეც დაეტევაო“. საკვირველი მხოლოდ ის იქნებოდა, რომელ სიყვარულზე იტყოდნენ?! თუმცა კი სიყვარული თურმე ნელ-ნელა მოდის, დრო და დრო ეჩვევი და გიყვარდება, ანდაც უბრალოდ ეჩვევი და პატიოსანი ქალი ოჯახს ხომ ვეღარ დაანგრევ,-ასე ფიქრობდნენ გოგონას მშობლები და დედის გამოცდილებიდან გამომდინარე სიყვარული სხვა არაფერია თუ არა შეჩვევა და ზრუნვა იმ ადამიანზე, ბედმა რომ გარგუნა, ბედმა ან მშობლებმა, მშობლებმა ან სიდუხჭირემ.
12 წლის ასაკში მიხვდა, რომ თეთრ რაშზე ამხედრებული პრინცები მხოლოდ მდიდრებთან მოდიან. ამაში განსაკუთრებით მაშინ რწმუნდებოდა, თავის ჭკუამოკლე და ჩოხაგრძელ ქმარს რომ დაინახავდა ხოლმე გაძვალტყავებულ, ლაფიან ჯაგლაგზე ამხედრებულს. გათხოვებამ ბევრი რამ ასწავლა. მაგალითად ის, რომ ქმრის წინდა შენი ოთახის სუნზე მოქმედებს და მისი წინდა შენი წინდაა, სალანძღავი მხოლოდ მთავრობაა, როცა მეუღლეს სამსახური არ აქვს და თუ შენი მომზადებული საჭმელი გემრიელია, ქმარს საჭმელი მოსწონს, თუ არა, არც შენ მოსწონხარ და არც შენი ნაწვალევი. ჰო და ისიც ისწავლა, რომ მისი ბრალი ყოფილა სკოლა რომ ვერ დაამთავრა, გათხოვება უნდოდა და სხვას არავის დაუძალებია.
„მთავარი ხომ სიყვარულია“, სიყვარული მიჩვევაა, მიჩვევა-ზრუნვა და ასე ცხოვრობდნენ „დიდხანს და ბედნიერად“. ეყოლათ შვილები, შვილიშვილები და სულ რამოდენიმე დღის წინ მათი 15 წლის შვილიშვილი გაიპარა 18 წლის მასავით ჭკუამოკლე ბიჭთან ერთად. ვერაფერს იტყვი, ბიჭი ნამდვილად დაიწუნება: არც სახლი აქვს, არც განათლება, არც შეხედულება, არც ოჯახი, სამაგიეროდ მოტოციკლი ჰყავს და ცოლ-ქმარი ერთად დაჰქრის. მართალია მშიერი, გათოშილი, მაგრამ ისინი მაინც იცხოვრებენ „ტკბილად და ბედნიერად“.
„მთავარი ხომ სიყვარულია“, თორემ ცოლ-ქმარი მოტოციკლის ბორბალზეც დაეტევაო.