ისტორია მეგობრობის შესახებ


დილას ყველაფერი საშინლად დაიწყო გზაზე მიმავაალი მარი იმას ფიქრობდა როგორ დაეძვრინა თავი დღეს სკოლიდან (რომელიც სხვათაშორის ეზიზღებოდა)სკოლის გზაზე თამუნა შეხვდადა, ისე გაიარეს მანძილი სკოლამდე ხმა არც ერთ ამოუღია, და არც მეორე.
სიჩუმე ისევ მარიმ დაარღვია. ოდნავ ეშმაკური სიცილით მარის გადახედა
-თამ!
-ხო მარი რა იყო ?-თამუნამ ნაოშნიკები მოიხსნა და მოსასმენად მოემზადა
-მოდი რა დღეს სკოლაში ნუ ავალთ!
-და რატომ ? რამე ხდება ??
-არა? კი?არა არა არაფერი უბრალოდ ძალინ მინდა ეს დღე შენთან ერთად გავატარო მარტო ჩვენ
-მარ, გადაწყვიტე კი თუ არა ???!! ხდება რამღაც ესეიგი! თუმცა რა მნიშვნელობა აქ მეც მეზარება სკოლაში ასვლა და თან დავალებები ბოლომდე არ მიწერია ( სიცილი)
-და სად წავიდეთ??
-სად და ჯერ სადმე ვჭამოთ და მერე ერთი ადგილი ვიცი და იქ წავიდეთ-უხალისოთ შესთავაზა მარიმ თამუნას
-კარგი როგორც გინდა
მარი და თამუნ რუსთაველზე მიაბიჯებდნენ სიცილით თავიანთ ბავშობას და ერთად გადახდენილ ისტორიებს იხსენებდნენ
ერთ-ერთ კაფეს რომ მიუახლოვდნენ ერთმანეთს გადახედეს. თამუნამ შეამჩნია როგორი გაფითრებული იყო თავისი მეგობარი.
შეშინებულმა თამუნამ მარიამს ხელი მოჰკიდა, იქვე კიბეძე ჩამოსვა და სთხოვა მოეყოლა მიზეზი თუ რატო იყო ასეთ ხასიათზე მხიარული მარი.
-მარი ეხლავე მოყევი რა გჭირს ! რაც შევხვდით იმისმერე ხმა არ ამოგიღია.ძალით ქაჩავ თითოეულ სიტყვას პირიდან.
-ხომ გითხარი არაფერი მეთქი!
-მარ ვერ მომატყუებ 10 წელი გიცნობ მოხარშულსაც და შემწვარსაც (ღიმილი)-ჰა, ამოიღე ხმა !
-კარგი, კარგი გეტყვი
-დღე დილით სახლიდან რომ გამოვდიოდი საფოსტო ყუთში ათასგვარი წერილი აღმოვაჩინე მათ შორის ერთმა განსაკუთრებით მიიპყრო ჩემი ყურადღება რომელსაც რაღაც საინტერესო ემბლემა ჰქონდა
-მარი ნუ კანკალებ და ისე მოყევი!
-ხო ,ვკანკალებ!წერილს ხელი მოვკიდე და წამოვედი.ისეთივე კანკალიტ როგორხ ეხლა
-აქ გაქ წერილი? - თუ აქ გაქ მომემცი,მე გავხსი
მარიმმა ნელი ტემპით ჩანთა გახსნა და იქიდან ცისფერ ემბლემიანი კონვერტი ამოიღო,ჯერ კიდევ გასახსნელი.
-თმუნამ წერილს შეხედა და მარიამს ხელიდან გამოგლიჯა-გაბრაზებულმა მარიმმა იკივლა-არ გახსნა!
-რატომ???
-შეიძლება ინანო!
-მე მაინც ვცდი!
-კარგი.. მიდი.. გახსენი..
თამუნას ხელები აუკანკალდა,ცივმა ოფლმა დაასხა თვალების ხშირხშირი ხამხამი დაიწყო და წერილს უაზროდ ატრიალებდა ხელში თითქოს დროს წელავდა გასახსნელად
-მარი აქედან წავიდეთ სადმე სხვაგან გავხსნი
დარწმუნებული ხარ რომ უნდა გავხსნათ???
-კიკი ნამდვილად უბრაოდ აქ არა!
-კარგი წამოდი
მარი და თამუნა პარკში შევიდნენ სკამზე ჩამოჯდნენ ერთმანეთის პირისპირ და ისევ სიჩუმე ჩამოვარდა
-მარი ვსო ვხსნი
-არა მოიცა!
-არა ვსო ვხსნი!
თამუნამ აკანკალებული ხელებით წერილის მარჯვენა მხარე მოხია და იქიდან ფურცელი გამოიღო
და კითხვა დაიწყო:
“ მარიამ,ჩვენ მივიღეთ თქვენი თხოვნა იმის შესახებ რომ მოვძებნოთ თქვენი ბიოლოგიური დედმამიშვილები.გთხოვთ მობრძანდეთ მითითებულ მისამართზე,რათა გავისაუბროთ.”
-მარიმ თამუნას გადახედა და წარბ შეკრულმა ჰკიტხა
-ბედნიერი ხარ ახლა??
-კი. რატომ არ მითხარი?-უნდა გეთქვა რომ მათი მოძებნა დაიწყე
-დამიჯერებდი?-შენ ხომ არასდროს გჯეროდა იმის, რომ მე ამ ნაბიჯს გადავდგამდი!
-კარგი არსებითი მნიშვნელობა ამას აღარ აქვს
უცბათ თამუნა სკამიდან წამოხტა ჩანთა ზურგზე მოიკიდა და ის-ის იყო ნაბიჯი გადადგა რომ მარიმ შეაჩერა
-სად მიდიხარ?
-ვერ ხვდები?
-ვერა.
მარი მისამართი გავქ,, ვიცით ვისაც ვეძებთ მთავარია საქმე ბოლომდე მივიყვანოთ.
-კარგი, კარგი, წავედით. გეთანხმები. მეც მინდა რომ ეს ამბავი დასრულდეს და თანაც კარგად.
პარკიდან გამოსული მარი უფრო კარგ ხასიათზე იყო ვიდრე დილით სკოლაში მიმავალი...