აი რომ არ იცი რა გინდა რისთვის გინდა ცხოვრება რა არის აზრი ამის? მშობლები? ოჯახი თუ მეგობრები აი ის მეგობრები რამდენიმე რომ შეგრჩა აი ის მეგობრაბი რომ არ ახსოვხარ რამდენიმეს გარდაა.. ყველას პრობლმეა დღეს... მეც ამაზე ჩაფიქრებული მივუყვები ქუჩებს ქუჩებს რომელიც სულ გაყინულა ამინდთან ერთად რომელსაც ისევე სძულს ეს უგულო ხალხი როგორც მე და ჩემგან განსხვავებით ამ სიცივით ამ სუსხიანი ზამთრით სჯის მათ როგორ მინდა შემეძლოს ვიღაც გავყინო ან ვირაცას გული მივცე მაგრამ არ შემიძლია.. როგორ მინდა ვიღაცას რაღაც დავანახო მაგრამმ ვერ ვანახებ...ვ როგორ მინდა ვიღაცას რაღაც ვაგრძნობინო მაგრამ ვერ ვაგრძნობინებ.. ესაა ჩემი პრობლემა პრობლემა რომელიც კიდევ დიდხანს მექნება მოუგვარებელი.. თუმცა ვის რა ვაგრძნობინო მეც ვეღარაფერს ვგრძნობ მეცც აღარ მჯერა არაფრის.. არც იმის მჟერა რომ გაზაფხულდებაა არც იმის რომ სხვა სეზონიც დადგება ამ ცივი სეზონის გარდა... არაფრის არ მჯერა.. არ მჯერა არც უცნაური დამთხვევების მაგრამ ყველაფერი ხომ მართლაც დამთხვევაა? არ მჯერა ბედისწერის მაგრამ ბედისწერაც ხომ დამთხვევა? მახსოვს ეს ვიღაცამ მასწავლა.. და ყველაზე მეტად იმის არ მჯერა რომ ოდესმე დაბრუნდები...
„პირველი შეხვერდრა“
დაბადებისღეები და რამე ეგეთები სასტიკად არმომწონს რაღაც მგონია ვერ ვერთობი ნუ ეს დასაწყისში ნუკა კი ერთ ადგილას ვერისვენებს ხან ვის ესალმება ხან ვის უცნობი ხალხი მაგრამ რამდენჯერ მაინც დამინახავს ლაშას ეს სასტავი გვერდიდან რაღაც ხმა
-ვერ ერთობი?
აშკარად არვიცი ვინიყო ალბათ ლაშას ძმაკაცი რომელიც არვიცი
-რავი ვერა ალბათ
-სკამზე აპირებ ჯდომას? თუ გადაჯდები დივანზეც? გაეცინა მას თუმცა არშემიხედავს ალბათ რომშემეხედა მაშინვე შემიყვარდებოდა
-ოხ ეს დახვეწილი იუმორი.. ვცადე ცინიკურად მეთქვა
-ოჰ ეს ცინიზმი მეგონა განსხვავებული იყავი
-კომპლიმენტად მივიღო?
-მეგონა დამცირებად მიიღებდით
-ვერ დამამცირებთ ძალიან ნუ იწვალებთ გავხედე და გავუღიმე
-თქვენობით ლაპარაკს არ ვარ შეჩვეული
-არც მიკვირს
საყვარლად ჩაეცინა არც ამისდროს შემიხედავს ავდექი და გადავჯექი
მალე ლაშაც მომიახლოვდა
-რაო დანელიამ რამინდაო?
-დანელია? ეგ ვინ არის?
-ვინც სავარაუდოდ ნერვები აგიშალა
-არა ხო იცი ეგეთებზე რეაქცია არ მაქვს
-ხო მაგრამ ეს ხომ ანდრო დანელია?
-ნუ თუ ანდროა... კარგი რა ლაშა
მინდოდა მართლა ამაყი ვყოფილიყავი მაგრამ ავდექი და წამოვედი იქედან ნუკა იქ დავტოვე მე კი წვიმიან ქუჩებს ჩამოვუყევი მანქანების შრიალი მაგრამმ მაინცც ნელა მომავალი მანქანა შევნიშნე
-ანკა!!
უკან მივიხედე და ოჰ ესხომ ადრო დანელიაა ჩამეღიმა
-ანკა წვიმს
-ვხედავ ვუთხარი ჩუმად
-ჩაჯდები თუ გეშინია?
-მეშინია ხო
-ეგრეც ვიცოდი.. ჰე რა ვქნათ სახლამდე ესე გზდიო?
-დაგაძალა ვინმემ?
-ცოდუა ხარ
-როდის მერე ასე მზრუნველად?
-შეირგე რა
გააჩერა მისი მანქანა
-კარგი მეც ფეხით წამოვალ
-როგორც გინდა
საშინელი წვიმა იყო მხოლოდ ჩვენ სამნი მე ანდრო და წვიმა საშინლად დაგრძელდა ჩემს სახლამდე გზა ჩუმად ვიყავით
-ანკა ძალიან დავსველდებით ორი წამით გაჩერდი... შემიყვანა სადღაც გადახურულში სახე მისკენ შემატრიალებინა და სულ სველი თმა გადამიწია და ლოყებზე დაცემული წვეთები მისი ხელებით მომაშორა
-გაცივდები მგონი
-არაუშავს
-რატომ ხარ ასეთი ჯიუტი ჩამჯდარიყავი მანქანაში თან მანქანაც შორსაა
-შენ მაგაზე უფრო დარდობ
-ხომ გითხარი სულელი ხარ თქო თან ხელით მისკენ მიმწია... ნუ კანკალებ ანკა
-არ ვკანკალებ
-მატყუებ .. ვერ გათბი? თან მაგრად ჩამეხუტა
-ხელები მომაშორე
-არ იყვირო ერთბაშად
-მომაშორეთქო დან მხარზე ვუკბინე და გავიქეცი
-ანკა დამელოდე თან გამწარებული და სიმწრის სიცილით უკან მომსდევდა
მეკი ვიცინოდი და სწრაფად მივჭყაპუნებდი წვიმაში სახლამდე ასე მივედით მერე კიდე მეც შევისვენე და მანაც დავემშვიდობე თან სიცილით კვდებოდა და აცემინებდა ის ღამე მეღიმებოდა მარტო ოთახში მახსენდებოდა ჩემი საქციელი მისი ღიმილი და ჩახუტება... ო ღმერთო ანა რაზე ფიქრობ.. გამოფხიზლდი გოგო.. ამ ღიმილში და საკუთარ თავთან ბრძოლაში ჩამეძინა დილით ოფლში გაწურულმა გავიღვიძე თავზე დედაჩემი მადგა
-მოვკვდი დედა?
-სიცხე გაქვს მაღალი
ტელეფონს გადავხედე სმს მქონდა უცნობი ნომრისგან
„სიცხე მაქვს ხელი ჩამილურჯდა მისია შესრულებულია“
მწარედ გამეცინა სულ დამავიწყდა ჩემი სიცხე და გაწურული საწოლი მსგავსი პასუხი გავეცი
„არ მეცოდები მეც სიცხე მაქვს წუწუნს მოეშვი“
ტელეფონიც მალე ახმაურდა
-გისმენთ
-შენ იწურები სიცხისგან?
-კი
-მთელი ღამე გაათენე?
-კი
-ხელი ჩალურჯებული გაქვს?
-არა
-ანკა ხედავ განსხვავებას?
-ბევრს ვერა
-კიდევ რომ უმადურიხარ
-რა ვქნა მაწვნით და ბულკებით დაგადგე სახლში?
-გენანება?
-კი რათქმაუნდა
-კარგი მე წავედი საღამომდე ფეხზე არადგე უარესად გახდები
-ხო კარგი მადლობა
დილის შემდეგ არ დაურეკავს თუმცა არც მე დავრჩენილვარ მთელი დრე საწოლში საღამოს ავდექი და გარეთ სეირნობა დავიწყე სიგრილე იყო რაღაც სასიამოვნო ნელა მომავალი მანქანა ნაცნობი მაგრამ გაბრაზებული ხმა
-დანაპირები?
მივბრუნდი და ანდრო შემეფეთა
-რომელი დაპირება?
-ფეხზე არ ავდგებიო
-ვერ გავძელი არ შემიძლია მთელი დღე საწოლში მომენატრა ყველაფერი
-ჰაჰ მეც?
-გარეთ ყოფნა ვიგულისხმე
-დავიჯერო მე არა?
ამ სიტყვებმა ჭკუიდან შემშალა ყველასნაირი ვეგონე ისეთი ვეგონე რომლებიც ყოველდღიურად ეგებიან დანელიას ფეხქვეშ
-მიდი და დაიჯერე.. მივბრუნდი და გზა გავაგრძელე
-ანკა არ დამელოდები?.... ანკაა.... მოიცაა...
არცერთ კითხვაზე პასუხი არ გავეცი არც თვითონ გამომკიდებია სახლში ავბრუნდი ჯერ კიდე ბრაზი მახრჩობდა რომ ცდილობდა ვიღაცა ვიგინდარებივით დავეკერე არა ანდრო დანელია ვერაფერს ეღირსები ცოტა ხანში ნუკამაც დამირეკა
-გთხოვ უარი არ მითხრა წამოდი რა ბექასთან ავდივართ ყველა
-ძალიან გეწყინება?
-ძალიან ანკა ძალიან
-გამომიარე ხო
ნამდივილად არმინდოდა იმ აუტანელის სახის დანახვა დღეს რომ მთელი დღე ჩამიშხამა ავედით მაგრამ იქ არდამხვდა არადა როგორ ველოდი კიდევ კარგი არდამხვდა იქ დალევა ატყდა ნუ როგორც ყოველთვის მერე კარზე ზარი
-ანკა გააღე რა ძალიან გთხოვ
ყელი გამოიღო ბექამ კარისკენ ფეხისთრევით წავედი მივედი და საკმაოდ იდიოტის სახით გავუღე კარი არ მქონდა ნამდვილად ახსნების თავი არავისთვის და მითუმეტეს დანელიასთვის რამე ამეხსნა? შანსიც არ იყო შემოვიდა არც მომესალმა მხოლოდ გამიღიმა და მშვიდად შევიდა ოთახში ამ რეაქციას არც ველოი თუმცა მეც ხომ არ მინდოდა მასთან საუბარი ოთახში მეც მალე შევედი ბექამ უცებ წამოიყვირა
-ადამიანებო დედაჩემმა ხაჭაპური დატოვა არგინდათ? ანკა სამზარეულოშია და დაჭრი? კიდევ ისეთი სახით გამომხედა ბექამ მეც უხმაუროდ გავედი უკან ანდროც გამომყვა არაფერს ამბობდა მხოლოდ წყალი დალია ფანჯარასთან ახლოსმდგომმა გამომხედა თავი გადააქნია და გავიდა ოთახიდან გამაოცა მისმა ამ რეაქციამ არაფერს მსგავსს არ ველოდი ბოდიშის მოხდაც არუნდა,, ოთახს დავუბრუნდი ის ისევ უხმაუროდ იჯდა უკვე მაცოფებდა მისი ეს სიჩუმდე რაღაც მომენტში რომ ვეღარ უძლებ მის ამ სიცივეს და არაფრის მთქმელ გამოხედვას თითქოს გეჯიბრება არადა იცის რომ მაგის გამო ხარ „ესე“ დაღუპავდა დანელიას ეს მისი სიამაყე რაც გადაჭარბებულად ჰქონდა სულმალე ტელეფონზეც ზარი ჰქონდა ჩაეღიმა და მოაძახა ბიჭებს „ხვალამდე დღეს სავარაუდოდ ვეღარ დავბრუნდები“
-მოხდა ანდრო რამე? ჩემი საკითხავი ბექამ იკითხა
ანდრომ მხოლოდ თვალი ჩაუკრა და უთხრა დაგირეკავ გაგაგებინებო მეტი არაფერი გამაგებინეს არც მე და არც იქ მყოფებს ისედაც აშლილი ხასიათი ამ ცნობისმოყვარეობამ გამაგიჟა საერთოდ ჩემდა საბედნიეროდ დედაჩემის ზარი და მეც მალე წამოვედი გზა სიმშვიდე წვიმა ისევ ნელად მომავალი მანქანა თუმცა არც გაჩერდა მოუმატა სიჩქარეს და გააგრძელა გზა... სახლში მივედი მაშინვე დავიძინე საშინელი სიზმრის მერე სულ სველმა გავიღვიძე ისევ სიცხე მქონდა იმ ღამესვე საავადმყოფოს კედლებში აღმოვჩდი არ მინდოდა ნუკასაც რომ გაეგო ტყუილად ნერვიულობად არ ვღირდი გადავწყვიტე მე არმეთქვა თუმცა ჩაძინებულს დედაჩემს უთქვამს ნუკასთვის სულ მალე პალატასთან ხმაური იყო „მხოლოდ მე შემიშვით საუკეტესო მეგობარივარ „ „ბოლოს მე ვნახე „ისმოდა ბექას ხმაც პირველი ნუკა შემოვიდა მთლიანად შენიღბული
-შენრა თქმას არცაპირებდი?
-ნუკა გთხოვ რა
-გაპატიე კარგი
-გარეთ ვინარის?
-ბექა გიორგი ლაშა ლანა მაკუნა გუკა მეტი არავინ და დედაშენი კიდევ
დანელიას სახელი რომ ვერგავიგონე მგონი მართლა ამიწია აქ უკვე სიცხემ ვის ვნატრობ რომ სანახავად მოვიდეს ღმერთო მართლა ცუდადვარ
-ანკა მოხდა რამე?
-რა.. არაფერი ცავფიქრდი უბრალოდ ... ნუკა აშკარად რაღაცას ფიქრობდა თუმცა არ უნდოდა ცუდად მყოფს მეჭიკჭიკა აქედან რომ გამოვიდოდი მერე ჩამიგდებდა ხელში ჩაეღიმა მხოლოდ.. ნუკა დაღამდა წადით მოისვენეთ ბიჭებსაც უთხარი და მაინც და მაინც ხშირად ნუ შემოხვალთ რამე არ გადაგდოთ
-ჯერადრეა არ წავალთ ისინი სანამ არ გნახავენ არსად წავლენ ეგ ხომ კარგად იცი?
-კარგი მაშინ გთხოვ წყალი მომიტანე რა
მალე შემომიტანა თან ამ სიტყვებით დაიწყო
-იცი ვინმოვიდა?
როგორ ველოდი დანელიას სახელის გაგონებას მაგრამ არა ... დათო ისევ დათო (დათოს უკვე 5 წელია ვუყვარვარ და რომგიტხრათ დღემდე ჩემი ერთგულია ჩემთვისაც ძალიან მოსაწყენი არ არის გამანებივრებელი საჩუქრები თბილი სიტყვები თან არც მაწყენს ხოლმე თავს )
-ხო კარგიაა... აშკარად დანანებით ვთქვი მეც
-სხვასელოდი ვინმეს? (ნუკამ უკვე დაიწყო ჩემი გამოტეხვა)
-არა რათქმაუნდა ვინ თუ არა დათო?
-ხო აბა მერავიცი?
დიდხანს ვისაუბრეთ ყველა დაიშალა დათო არწასულა ერთი დილით გამომწერეს მამაჩემს რარაც საქმე გამოუჩნდა და ვერ მომაკითხა ამიტომ დათოს მანქანით მომიწია სახლამდე მისვლა ნაქანიდან რომგადმოვედი სადარბაზოს ახლოს არც დანელია გამოპარვია ჩემს მხედველობას დამინახა გაშეშდა შემდეგ დათოს ჩააშტერდა .. აი აქ ზუსტად მაშინ მოკვდა როცა ცოცხალიიყო თვალები დაებერა წარბი აუთამაშდა უბრალოდ ვიცოდი იმ წამს რას იგრძნობდა ვიცოდი არც დათო ევასებოდა და მის გვერდში არც მე მოვეწონე დიდად გიტხრათ ეს ყველაფერი მეწყინათქო საშინელი ტყუილი გამომივა 3 დღის ყველა დუმილი ამ დღეს ამოვყარე არაფერი უთქვამ უბრალოდ ადგა და წავიდა ანდაც რაუნდა ეთქვა ვიცოდი როგორ გაბრაზდა არც შემცოდებია წავიდა და წავიდეს ცემსგარდა კიდევ ბევრს ნახავს რა ცოტა ყავს თუ რა? დათო უბრალო მადლობით გავისტუმრე და ჩემს საწოლს ჩავუჯექი ისე მერომინდოდა... არმინდოდა მაგრამ ვინ მკითხა? მაინც გამახსენდა ის შავი თვალები ზიზღ ნარევიი სითბოთი რომ იყურებოდა თვალები რამდენს შვრება თურმე


ხო ხო, ეხლა დავიჯერე თურმე თვალები სიტყვებზე მეტს ამბობენ და თანაც გულწრფელად
და რა მითხრა დანელიას თვალებმა? იმ წუთას უნდოდა მოვეკალი ოღონდ მასთან ერთად ხო ზუსტად დათოს ცოცხალს დატოვებდა ხოლო მეც და მის თავსაც საიქიოსკენ გაგვიშვებდა იქ მაინც შეძლებდა ყველაფრის ბოლომდე ყოველგვარი შესავლების გარეშე თქმას იქომ უკვე სხვა არჩევანი აღარ გვექნებოდა ვიქნებოდით გულახდილები და არა ასე წამიერად გაბუტულნი იქ მაინც ჩემსგარდა არავინ იქნებოდა არც მისი 100 პრინცესა 50 სიცოცხლე და 30 ცხოვრება იქ ვიქნებოდი მე მხოლოდ ერთი მერე რა რომ არც პრინცესა არც ცხოვრება და არც სიხარული?
ამ ფიქრებიდან ბექას ზარმა გამომაფხიზლა
-ანუუშკკ ...აშკარად ნასვამიაა
-ხო ბექა
-ანუშ როგორ ხარ?
-არამისავს ბექ უკეთესა ცოტა
-ანუშ იცი რა უნდა გითხრა?
-აბა გისმენ
-ანუშ სიყვარული იცი რა არის?
-ბევრი რამ ბექო
-მართალი ხარ ბევრგვარია ანო არი მეგობრული არის ისეთი ბევრი დასტოინი როჟა რომ გააგიჟა იცი ჩვენ გუშინ რომ გვთხოვე წადით დაისვენეთო თუ გიყვარვართო წავედით მაგრამ დილამდე საავადმყოფოს კართან გვეძინა ეს სიყვარულია?
-აბა რა არის ბექო?
-ეს ჩვენებური სიყვარულიაა ეხლა იცი რა სადღეგრძელოა? სიყვარულის ოღონდ გოგონასა და ბიჭის სიყვარულის აი იმ სიყვარულის ჯერ რომ შენ არ გადაურევიხარ და იცოდე ბიჭებიც გრძნობენ რაღაცას და ბიჭებსაც სტკივათ ანუშ ხომ მისმენ?
-გისმენ ბექო
-ესმინდოდა რომმეთქვა ეხლა დაიძინე ჩემო დაიკო და გახსოვდეს ეს ყველაფერი
ბექამ გამაოცა ადამიანი რომელიც სიყვარულზე არ ლაპარაკობს დაბადებიდან ვიცნობ ჯერ ასე აჭიკჭიკებული არმინახავს რაშუაში იყო ეს სიტყვები? ან რატომ გამაფრთხილა? მალე დამავიწყდა ეს ბექას ზარი მაგრამ არა ის სიტყვები რომ ყველა ბიჭს სტკივაა

სახლშ ვეღარ გავუძელი და დილით უნიშიც გავიპარე ჩემი გამოჩენა და აჟიოტაჟიც ერთი იყო ნუკას სახემ ყველაფერი გადაწონა
-არაფერი მითხრა ახლა თორე თავსმოვიკლავ
-ჯობია უკვე მკვდარი იყო ანკა რადღეშიხარ?
-არ შემიძლია სახლში ყოფნა
-სახლში ყოფნა კიარა....
-რა კიარა ნუკა?>
-არაფერი მაპატიე
-მაპატიე მე უბრალოდ არ შემიძლია სახლში ყოფნა მართლა
-დამპირდი რომმიხვალ დაწვები
-ხო რომმივალ დროს არ ვაკონკრეტებთ
ჩვეულებრივი ლექციები იყო ლექციების მერე ნუკა სახლში გავაცილე მეკიდე სეირნობა დავიწყე სიმღერებთან ერთად ნელნელა ღამდებოდა მეც ასე ნელ ნელა მივუყვებოდი ქუჩებს ისევ ნელა მომავალი მანქანა ოღონდ უკვე გაჩერდა მხოლოდ ერთხელ მივიხედე მისი სახე რომ არ მომეწონა სურვილიც არ მქონდა კიდევ მენახა
დამეწია ჩუმად მოდიოდა ისიც ჩემსავით და ნელა ეწეოდა სიგარეტს მხოლოდ ის ვუთხარი
-არ შემიძლია სუნთქვა მაგასთან ერთად
გამომხედა და სიგარეტიც გადააგდო.. ხელზე ხელი მომკიდა და მისკენ მიმატრიალა
-ანკა რა გინდა?
-მე მეკითხები?
-ხო რა გინდა?
-არაფერი
-საერთოდ არაფერი?
-საერთოდ აღარაფერი
-და დათო? არც ეგ? უკვე ირონია შეეპარა ხმაში
-მორჩი დათოზე ლაპარაკს
-იმდღეს რა დამემართა უთქმელად მიხვდები მგონი
-....
-ანუ მიხვდი უკვე... ზუსტად ის გააკეთე რაზეც ვოცნებობდი როგორი კეთილიხარ ამისრულე ოცნებები
-ირონიას მოუკელი ანდრო შენ მე შენი ნაშები ხომ არ გგონივარ? უკვე ტონს მეც ავუწიე
-ეგრეც ვიცოდი... ანუ შენ ესე ფიქრობ? ანკა ნორმალური ხარ? რა გაგიკეთეს იმ საავადმყოფოში ეგეთი? ნაშა რომიყო ახსნას დაგიწყებდი? შენ მემგონი მართლა ვერ ხარ
-ანუ უკვე იცი საავადმყოფოში რომ ვიწექი
-ხო ვიცი და თუ იმის კითხვას აპირებ რატომ არ მოვედი გეტყვი ახლავე... შენ არაფრის დანახვა არ შეგიძლია შენხარ ადამიანი რომელიც ვერაფერს ვერ ამჩნევს.. ყველა შენთვის დონ ჟუანობას არ დაიწყებს და კართან ყვავილებით არ დაგადება ეს იცოდე
-რაშუაშია?
-შუაში არა თავშია...
-და მე ანუ ვერაფერს ვხედავ?
-ვერა ანუკი ვერაფერს ხედავ
-საიდან იცი?
-მაშინ როცა შენ შენს თავს ადარებ ვიღაც ნაშებს აი აქ უკვე ყველაფერი ნათქვმია
-ანდრო რა გინდა?
-მე მეკითხები მაგას? როცა იბუტები ხმას არ მცემ არც კი გინდა მე მომესალმო და საერთოდ ყველაფერს აკეტებ ოღონდ ჩემმა მოთმინდებამ პიკს მიაღწიოს კიდევ მაგას მე მეკითხები?
-საჩხუბრად თუ მოხვედი დაბრუნდი მანქანაში
-არა საჩხუბრად არა აქ ერთირამისთვის მოვედი
--გისმენ ხო მაინტერესებს რა დაგრჩა სათქმელი
არაფერი უთქვამს მოვიდა და ჩამეხუტა ისე ჩამეხუტა რომ მთელი გრძნობა ჩაატანა თანაც ამ ყველაფერს სუნთქვის შემკრელი ჩახუტება იყო მერე ყურთან ჩუმად იჩურჩულა „აი ამისთვისო“ და ამის შემდეგ ხმა არ გაუღია ნელა ეფერებოდა თმებს და იმას არც აანალიზებდ რომ უკვე 10 წუთი გავიდა ნელა მომშორდა და მიტხრა
-არ გაგაცილებ შენით წადი და იფიქრე.. იფიქრე ყველაფერზე იდიოტობაზე.. არაფერზეც.. რაღაც გრძნობაზეც და იქნებ მერე დაინახო რამე... უკვე მიხვდა რომ ცრემლების შეცერება მეც მიჭირდა მისი ხელით მიმაბრუნდა ზურგით და სახლში გამომიშვა სანამ კორპუსამდე მივედი მისი სილუეტი კიდევ ჩანდა მანქანასთან და ის წითელი შუქი ჩემი წამოსვლის თანავე სიგარეტს რომ მოუკიდა ჩამეღიმა და უკვე სადარბაზოსთან მისულს ცრემლები ვერაფერმა დააკავა არვიცი რამატირებდა ეს იმ გრძნობათა მოზღვავება იყო რომელიც მგონი ჩემს გადარევასაც აპირებდა თანაც პირველად
ღამე რომ ფიქრებში გავატარე ამისმოყოლა მგონი არც ღირს ამიტომ მოდიტ ამ ფიქრებში გათენდეს
დილით შაბათი დღე და კარზე ზარი უცებ შემოალაჯა ნუკამ ოთახში კარი მაგრად მიაჯახუნა ა დაიწყო
-ანკააა ... (წყნარი ტონით ) ანკა არგამოგივა ადექი საქმე მაქვს (შედარებით აუმაღლა) ანკა აღარ შემიძლია საკმარისზე მეტი მტკიცებულება მაქვს უნდა გაიღვიძო ეს უკვე კივის
-ნუკა რა გინდაა ?
-ადექი გოგო
საწოლზე წამოვჯექი და ვუსმენ
-აქამდე ვიბრმავებდი თავს ახლა ვიწყებ,,,იდიოტი რომხარ ეს ჩემზე კარგად არავინ იცის... დებილი რომ ხარ ეგეც... ყრუ რომ იყავი ისედაც ვიცოდი... რამ დაგაბრმავა გოგო?
-ნუკა ვერგავიგე?
-შენ თუ გგონია ის არვიცი დანელია რომ შენზე ჭკუას კარგავს და ეს 3 დღეა შენ ცუდად მის გამო ხარდა კიდე ის თუგგონია არვიციი ბექასთან წამოსვლა დანელიას გამო არ გინდოდა და ის თუგგონია არ ვიცი რომ ის საავადმყოფოში დათოს კიარა ანდროს ელოდი დანელიას და შენთუგგონია ის არვიცი რომ გუშინ ნახე და ელაპარაკე ძალიან ცდები
-ისიც ხოარიცი რა ველაპარაკე?
-ეგეც მაგრამ გისმენ შენგან მაინტერესებს რა გინდა?
-არაფერი რაუნდა მინდოდეს?
-შენ გოგო ხომ არ გაჟრიალებს?
-ნუკა ამ დილით რეებს მებოდიალები?
-ხო მე ვბოდიალობ და შენხარ დალაგებული? ვაი შენ პატრონს შენსას.. ჰე ეხლაა
-საიდან იცი გუშინ რომვნახე?
-სენთუგგონია გუშინ რომ ჩაეხუტე ის არვიცი
-საიდან იციმეთქი გოგო
-და კიდე შენ თუ გგონია გუშინ ოტახის ფანჯრიდან არ გიყურებდით
-ვახ ჩემი ხოო შენ კორპუსთან ვიყავით
-დანარჩენი კიდე დღეს დილით ბექამ და დანელიამ მომიყვა და ჯერ კიდევ მაგათი მოყოლა რად მინდოდა კარგა ხანია ვამჩნევ შენც და იმასაც... გოგო აღარ იტყვი არაფერს?
-ხო მიყვარს და მომკალით ეხლა
-ღმერთო არმჯერა
-აბა რასმესლიქინე ამდენ ხანს? თუ არ იჯერებდი?
ნუკას რეაქციები არ გინდათ ხომ? მოდით შემდეგ სიუჟეტზე გადავიდეთ ხო ვაგრძელებ იქედან რომ ნუკა ცეკვას მორჩა და მალე დანელიას ზარი ნუკას გაოცებული სიფათი და ცეკვის პოზაში დარჩენილი ის
-ხო ანდრო
-შუადღემშვიდობის
-გამარჯობა
-როგორ გრძნობ თავს?
-არამიშავს შენ?
-მე? მე გეტყვი როგორ ვარ თუ დღეს მნახავ საქმე მაქვს
-დღეს? არვიცი თუ შევძლებ (ნუკას მკვლელი სახე ამ დროს გენახათ თქვენ ლამის დამახრჩო)
-როგორც გინდა მხოლოდ ნახევარი საათი გთხოვე თუ მოიფიქრო ლაშას ბინასთან კუთხეში კაფე რომ არის 4ზე იქ გელოდები
-მადლობა ანდრო
გავუთიშე
-აი კიდევ დებილი რომ ხარ ვიცი იდიოტიც რომ ხარ ეგეც ვიცი ადექი და წადი თუარგინდა ეს შენი ბოლო დღე იყოს
-ნუკაა გეყოფა გთხოვ
-მე წავედი საქმე მაქვს
-და შენ თუ გგონია ეგ საქმე რა არის არ ვიცი ?
-ყოჩაღ ანა გისწავლია და აბა რა?
-ნუკა რაო ბექამ?
-ბექა? რა ბექა რის ბექა?
-არადა დაგეტყოთ
-სისულელეებს ნუ ლაპარაკობ
-ხო კარგი კარგი
ნუკამ კარი გაიხურა და წავიდა ბევრი ვიფიქრე წავსულიყავი თუ არა დანელიას სანახავად ბოლოს ავდექი და ბარში ჩავედი სერიოზული სახით იჯდა რომ შევედი ჩაეღიმა და ფანჯრისკენ გაატრიალა თავი
-დაჯექი ანკა
-მადლობთ
-არ მეგონა თუ მოხვიდოდი შენ ანკა ასეთი თავმოყვარე გოგონა აქ
-ადენ ცინიზმსაც ნუ გამოიყენებ რომ წავიდე უკან
-კარგი ვსო მოვრჩი ისედაც ვიცი დილიდან რა დრეც გაქვს
-რა დღე?
-ვიდი რომ დილიდან ნუკა გაწიოკებს
-ოჰ ეგ ხო არ გამახსენო
-არაუშავს მაგის ატანა მოგიწევს სავარაუდოდ დიდი ხანი
-ხო მაგას რა დაავიწყდება
-ვეცადოთ გინდა რომ არც არასდროს დაავიწყდეს
მხოლოდ გავუღიმე აშკარად არც მეტს ელოდა
-აბა საქმეო? რა საქმე? ვცადე თემა შემეცვალა
უცებ სუნთქვა შეეკრა:ერთი წამით მოეჩვენა რომ ეს გოგონა გაგიჟებით შეუყვარდა ისევე როგორც ტრიუმფალურ თაღშია... არუნდოდა ხმა ამოეღო უბრალოდ ერჩივნა ყოფილიყო ასე ჩუმად და უბრალოდ ეყურებინა მისთვის
მაგრამ ასე ვერ გააგრძელებდა და ამიტომ დაიწყო
-და სანდროს რომ ნუკა დაევასა ეგ იცი? აზრზე არიყო რათქვა ან რადროს სანდრო იყო ან ვაფშე რომელი სანდრო
-რომელი სანდრო
-აჰ ბოდიში დამავიწყდა შენ არიცნობ მოკლედ ასე შორიდან მოეწონა... ეცადა სიტუაციის გამოსწორებას მაგრამმ თვითონაც მიხვდა რაღაც უზრობა რომ გამოუვიდა აბნევდა ყველაფერი დანელიას ეს რა ემართებოდა
-რავიცი კარგია ალბათ
-ხო
უცებ ზარის ხმა და
-ბოდიში ანდრო იმედია არგეწყინება რომ წავიდე სასწრაფო საქმეა
აშაკარად არ ესიამოვნა ანდროს თუმცა დათანხმდა მაინც მაგრამ სახლში გაცილებაზე უარი მაინც არ მიიღო
მშვიდი საღამო იყო ისევ დამირეკა ნუკამ
-ჰე წავედით?
-სტუმრები მყავს ((
-დანელიაა გაგიჟდება
-ვერაფერს ვიზამ ნუ
ტელეფონი ანდრომ გამოგლიჯა
-ანკა გამოიპარე რა
-ანდრო როგორ?
-გთხოვ
-დამელოდეთ ხო
როგორ გავიპარე არც მე ვიცი მაგრა აშკარაა არავის დაუნახივარ... მშვიდი სიტუაცია ბექასთან სახლში... ბუხარი და ჩვენ .. ვიჯექი ანდრო რომ მომიახლოვდა და ხელი მომხვია
-ანკა
-გისმენ
-ულამაზესი ხარ იცი? ჩამეღიმა
-მიყვარხარ იცი? მართლა მიყვარხარ... შენ მე გადამრიე იცი ანკა? ნელნელა უმატებდა დანელია ხმას
ყველას ჩვენსკენ გამოაპარაა თვალი თითქოს არ შეიმჩნიეს თუმცა ნუკას ღიმილი მაინც ვიგრძენი მისი აღფრთოვანების ღიმილი....არაფერი მითქვამს ავდექი და აივანზე გავედი საკმაოდ ციოდა მაგრამ გათიშული ვერაფერს ვგრძნობდი ნელ-ნელა გაიღო აივნის არი და ანდროც გამოვიდა
-გინდა სახლში წაგიყვანო?
-არა მადლობთ
-ანკა გაცივდები
-არა აქ მინდა
-კარგი... თითქოსდა უკან უნდა გაბრუნებულიყო მაგრამ მთელი ცხოვრება არაპატიებდა დანელია საკუთარ თავს ახლა ჩემს იქ დატოვებას
-ანკა
-გისმენ
-დაგაბნიე?
-...
-არშემიძლია იცი?
-არა არ ვიცი
-გინდა წავიდე?
-არა რატომ აქ კარგია ნახე როგორ ერთობიან დანარჩენები
-ანკა აქედან არა აერთოდ გინდა წავიდე?
-...
-გიჭირს? არ იცი რას ფიქრობ? არ გინდა აღიარო რომ შენ ანკაც კი გადაგრია დანელიამ რომელიც ასე არ მოგწონდა? დანელიაა ეს ხომ ისაა ვისაც სავარაუდოდ ანკას გარდა 1000 ვინმე ეყოლება... ამას ფიქრობ ხომ? ანკა მიპასუხე
-არ ვფიქრობ...
-თქვი ერთხელ თქვი ის რაც შენ გინდა... დაივიწყე შენი სიამაყე ანკა დაგღუპავს შენ ეგ
-...
-მითხარი რატომ გაჩუმდი.. მიპასუხე, გამლანძღე ოღონდ ჩუმად ნუ ხარ მკლავს მე ანკა ეს სიჩუმე... გესმისს?
-ნახვამდის უნდა წავიდე
-კარგი სიტყვაა ნახვამდის.. იმედი იმის რომ კიდევ შევხვდებით...მხოლოდ ამ სიტყვაშია..გაგაცილებ
-როგორც გინდა
ნელა მიუყვებოდნენ ანკა და ანდრო ქუჩებს უჩუმრად არც ერთი ხმას არ იღებდა თითქოსს არც იყო საჭირო ლაპარაკი.. ანდრო სიგარეტს ეწეოდა ანკა იმდენად უჩვეულო იყო ვერც სიგარეტის კვამლს და სუნს გრძნობდა... ის ცრემლები ახრჩობა რომელიც ანდროს არ უნდა ენახა... ასე აპირებდა სადარბაზოში ასვლას მაგრამ ანდრომ არც ეს დააცადა ხელები მაგრად მოკიდა და მიიკრა გულში ისე მაგრად თითქოს იმ „ნახვამდისმაც“ ფასი დაკარგა თითქოს ამ სიტყვისაც აღარ ეჯერა დანელიას.. სუნთქვა შეკრულები იდგნენ ანკაც და ანდროც ახლა აღარ შეეძლო ანას ცრემლების შეკავებაა და უკვე გადმოცვივდა ცრემლები... ეშინოდა უკვე ყველგან ანდროს გარეშე... ანდრომ თავზე აკოცა და გაუშვა ეშინოდა დიდხანს მასთან ყოფნისაც ეშინოდა რომ მერე ვეღარ გაეშვა.. ის ღამე ტირილში გაატარა ანკამ უყვარდა და სტკიოდა დანელია ეშინოდა კიდეც ყველა გოგო არ გამხდარიყო მისთვის მეორე საღამოს ისევ მეგობრების გარემოცვაში მოუწიათ შეხვედრა თუმცა დანელიას დიდი ხანი დააგვიანდა კუთხეში იჯდა ანკა და ყველა ოთახში შემომსვლელს აკვირდებოდა დიდი ხნის ლოდინის შემდეგ დანელიაც შემოვიდა ანერვიულებული იყო აშკარად ანკასთვის ყურადღებაც არ მიუქცევია ისე ააყენა ლაშა რაღაც უთხრა და მალევე გავიდნენ ბოდიშის მოხდით ანდროს მანქანა ისე გაქრა ეზოდან თვალიც ვერავინ მოკრა დიდხანს ელოდნენ თუმცა არც ერთი დაბრუნებულა და არც მეორე ანკას უკვე შიში იპყრობდა თუმცა სახლის გზას ნელა და მშვიდად გაუყვა ფიქრობდა მთელი ღამე დანელიაზე ხან კარგს ხან ცუდს ყველა მისი მხარე განიხილა მერე მისი დღევანდელი სახე ახსენდებოდა თუმცა ანდრო ხომ არც არასდროს ყოპილა ცანცარა სახით და არც ანერვიულებული სახე უკვირდა მისი ვინმეს ჩაეძინა ამფიქრებში.. დილით დანელიას ზარმა გააღვიძა
-გისმენ ანდრო
-უკაცრავად ვინ ხართ ანდროსი?
ანკა დაიბნა არიცოდა რაეთქვა და ნელნელა ამოილუღლუღა
-მეგობარი...
-უბრალოდ მითხრა თქვენთვის დამერეკა ბოლოს მხოლოდ თქვენს სახელს ახსენებდა ქალბატონო ანკა
-ბოლოს?
-მაპატიეთ მაგრამ ჩვენ ვერაფერი შევძელით... სწრაფად გაითიშა ტელეფონი ანკა გონძეც არ იყო ასე მალე შავები ჩააცვა დანელიამ ყველას ასე უცებ გაანადგურა დანელიამ ანა დღეს მხოლოდ ხორციელად იჯდა ანკა ანდროს კუბოსთან გამოსამშვიდობებელი წერილი კი დაკრძალვის დღეს თავზე დაადო კუბოს
„“ნახვამდის“თითქოს რა უბრალო სიტყვაა მაგრამ რამდენ იმედს ტოვებს... იმდეს იმისასს რომ კიდევ შევხვდებით იმედს იმისას რომ ოდესმე კიდევ გნახავ თანაც მალე. მახსოვს მითხარი შენ შენი სიამაყე დაგღუპავსო და ასეც მოხდა ისე დამტოვე ვერც გითხარი როგორ მიყვარდი.. მე რა ვქნა აქ? უშენოდ საკუთარ ოთახშიც შიში მიპყრობს... სიკვდილის წინ შენს სახელს ამბობდაო ექიმმა თქვა მე კი სიკვდილამდე შენს სახელს ვიძახებ.. თუმცა არც თუ ბევრჯერ მომიწევს ამის თქმა... შენ მასწავლე სიყვარული.. შენ მითხარი რომ მე არაფრით ვგადვდი სხვებს თუმცა ახლა მე ყველა მგლოვიარე ადამიანს დავემსგავსე.. შენს გვერდით მე თეთრ კაბაში მინდოდა ვყოფილიყავი ოდესმე მაგრამ ეხლა შენს გვერდით ვარ და შავი ფერი მფარავს მთლიანად... ნახვამდის დანელია „