არვიცი რატომ ვწერ აქ ჩემს ფიქრებს ალბად იმიტომ რომ არ მეძინება ყოველთვის მქონდა პატარაობიდან ჩემი ოცნებები და ყოველთვის მათში ვცურავდი წლები გავიდა და ჩემი ოცნებების ნაწილობრივ ახდენა მოვასწარი თუმცა მეეჭვება დანარჩენის ასრულება შევძლო ვინც ამ ნაწერს წაიკითხავს შეიძლება ვინმეს აეტიროს ან სიმწრისგან გაეცინოს ამ შემთხვევში ჩემს მეგობრებს ვგულისხმობ იცით მე მეტირება რომ ვწერ იმიტომ რომ ვიცი რა მოხდება ახლო მომავალში თუმცა ბევრმა თქვენთაგანმა არც კი იცის რა ხდება ჩემს თავს ზუსტად 1 წლის წინ აპრილში ადამიანი გავიცანი რომელიც საოცრად შემიყვარდა მალევე გავიგე რომ ეს ბედნიერება ტრაგედია გახდებოდა თუმცა ამ მძიმე მდგომარეობიდან გამოვძვერი მეორე წელი დაიწყო ზუსტად იგივე მეორდება თუმცა ახლა მეეჭვება რამე სიტუაციიდან გამოსაძრომი გზა არსებობდეს არ ვიცი აქ ამ ყველაფერს რატომ ვწერ მართლა არ ვიცი ჩემი ჩანაწერი დგიურში ჩანაწერს გავს რომელიც პატარაობაში ყველასათვის საყვარელ და ერთგულ მეგობრად ითვლებოდა მეც მქონდა ძალიან ლამაზი ლექსებით და ნახატებით რომელიც ჩემი ფიქრებიდან და გრძნობებიდან მოდიოდა დგეს რატომგაც მომინდა რომ ისევ მქონდეს დღიური ალბად შენი ტკივილილ გადმოცემა ფურცელზე უფრო ადვილია გადატანა ვიდრე ვინმესათვის თქმა მე ახლა იმას ვწერ რაც ჩემი გულიდან მოდის არვიცი რატომ ალბად იმიტომ რომ სიკვდილს გამომაცალეს ხელიდან და ყველაზე ძალიან ის მწყინს რომ ადამიანი რომელიც ჩემთვის ყველაზე მეტს ნიშნავდა და ჩემთვის ყველაფერი იყო ჩემს გვერდით არ იყო არც კი მოუკითხივარ მოვკვდი თუ გადავრჩი 1 წლის წინ ამ დროს სიცოცხლეს ვნატრობდი რომ მთელი ცხოვრება ამ ადამიანთან ერთად ვყოფილიყავი თუმცა 1 წლის შემდეგ ვნატრობ რომ რაც შეიძლება ამ ადამიანისგან შორს ვიყო და ამის ერთადერთი გამოსავალი სიკვდილია იცით რატომ? ცოცხალი რომ ვიყო და სადაც არ უნდა ვიყო მაინც შევირიგებ იმიტომ რომ მე ასე ძალიან მიყვარს მე კი აღარ მინდა მეტი ტანჯვა წამება ამიტომ ვნებდები ცხოვრებას, ცხოვრებას რომელმაც ასე დამტანჯა მორჩა დავიღალე სისულელეებით ამიტომ დამრჩა მხოლოდ და მხოლოდ ის რომ მივყვე ცხოვრების დინებას და მოვკვდები თუ გადავრჩები ჩემთვის აზრი აღარ აქ...