აივანზე ვზივარ,უკვე საათებია ველოდები წვიმას.იმედი მაქვს რომ გუშნდელივით პატარათი წამოწვიმავს.ჩემი იმედი გამართდა ხარბად შევისუნთქე წვიმის სუნი.ცა ყველაზე მეტად მიყვარს,იცით რატომ?როცა ყველაზე ძალიან მჭირება მაშინ მიდგას მხარში.აი მაგალითად ახლა,მან ჩემს მაგირად დაიწყო ტირილი,რატომ?ალბათ იმიტომ რომ მე იმდენად გამოვიფიტე ყველარისგაან რომ ტირილიც აღარ შემიძლია.ერტადერთი რაც ყოველთვის შემეძლო ტირილი იყო,ახლა კი ეს უნარიც წამერთვა.კიდევ ვარსკვავიანი ხა მიყვარს,როგორ ხასიათზეც არ უნდა ვიყო.ცაში ჩემს ანარეკლს ვხედავ,თითქოს მასში ჩემი მეორე მე ზის და ჩუმად მაკვირდება ზევიდან.ყველა ჩემს ნაბიჯს აკონტროლებს და ალბათ მაგრად ხალისობს წადაუწუმ სისულელეებს რომ ვლაპარაკობ და შეცდომების გამოსწორებას კიდევ უფრო დიდი სისუელეებით ვცდილობ.უკვე მეცინება ჩემს თავზე.რამდენი ვიღაც მომეწონება,მხოლოდ გულის ტკენას ვღებულიბ მისგან და სხვა არაფერს.მართლა დავიღალე!დეპრესიული ადამიანივით ვლაპარაკობ შეიძლება,ვინ იცის რამდენმა გაატაროს ახლა ეს ნაჯღაბნი,მაგრამ აქ ჩემი გრძნობების გადმოტანა უკვე ბოლო შანსია,რომ დავიცალო და ცაც ძალიან არ გადავტვირთო.ალბათ ფიქრობთ ახლა რა ცა რის ცაო,გიჟია ესო,ასეო ისაო,მაგრამ რომ იცოდეთ როგორ მიჭირს ახლა და რა უდი პერიოდი მაქვს.შეყვარებული ალბათ ყველა ყოფილა,მაგრამ უიმედოდ ბევრი არა,ამიტომ ბევრი ვერ გამიგებს და უბრალოდ პირველ რ წინადადებას რომ წაიკითხავს გამორთავს რა სისულელე წერიაო,მაგრამ ამ ყველაფრის მიუხედავად მაგრამ ,," ახლა მკითხველი რას იფიქრებს (უხეშობაში არ ჩამომართვათ,პირდაპირი ვარ)

–––––––
სიყვარულით G.T.G.U ❤