მე მეზიზღება ამ ქალაქის ყველა ქუჩა და პროსპექტი, ამ ქალაქის თითოეული მილიმეტრი , თითოეული ცოცხალი და არაცოცხალი არსება .
მე მეზიზღება თითოეული წუთი, რომელიც ამ ქალაქთან მაკავშირებს,თითოეული გრძნობა და მოგონება .
მე მეზიზღება ბავშვობის (არამარტო ბავშვობის) ყველა დღე ,რომელიც ამ ქალაქში გამითენდა და დამიღამდა, ანუ 18 ჯერ 365 (ან ცოტა ნაკლები) დღე მეზიზღება.
მე მეზიზღება სიყვარული ,რომელიც ამ ქალაქში განვიცადე და ამ ოთხ იისფერ კედელს შორის დავასაფლავე.
მე მეზიზღება ამ ქალაქის ყველა ქუჩა ,სადაც ჩემს "ერთგულ " ადამიანებთან ერთად დავდიოდი , ვიცინოდი და ვღიღინებდი.
***
დაუფასებელი გრძნობები.
ათას შვიდას ოცდა ორჯერ სულში ჩაფურთხება.
გადათელილი ოცნებები.
ხმის იოგების ჩაწყვეტით ნათქვამი : "მიყვარხარ" , "ნუ წახვალ" , "მჭირდები".
სახეში რომ გიყურებენ და მშვიდი ტონით ამბობენ : "გიღალატე და წავედი" , მუხლებზე დაცემა და ჩუმად ,მაგრამ მაინც ბოლო ხმაზე ყვირილი.
სიყვარული ,რომელმაც ყველა ნერვი გაიყოლა, ყველა ღირებულება, ყოველგვარი ხალისი.
ათას სამასი ნაბი*ვარი ,რომლებმაც არც ერთი გრძნობა , არც ერთი ნერვის გატოკება, არც ერთი თანადგომა,ზღვა ოდენობით სითბო და სიყვარული არ დააფასეს და ფეხებზე დაიკიდეს .
ოცნება ,რომელსაც გაუხუნდა ფერი და დაეკარგა ფასი.
ტკივილი,რომელიც ჩემშია ,შენშია ,მასშია და ვერა და ვერ გვანებებს თავს.
გაღიმებული,ტკივილიანი მზერით ნათქვამი "კარგად ვარ" ან "ყველაფერი კარგად იქნება".
აკანკალებული მუხლებით სიარული,დღე და ღამ აკვიატებული ,სენტიმენტალური მუსიკის მოსმენა.
არ ვარ კარგად , მეტიც, ისე ცუდად ვარ რომ ცუდად ყოფნის ყველა ზღვარს ვცდები. დავდივარ იმ ქალაქის მტვრიან ქუჩაში, რომელიც მეზიზღება და მელნიანი თითებით ვწერ ამ სისულელეს.

ფეხებზე ,რომ კილომეტრების იქით ვიღაც შეიძლება იჯდეს ,ეწეოდეს , მაგარ უშაქრო ყავას სვამდეს და იხსენებდეს ჩემს თაფლისფერ წყლიან თვალებს ,რომლებიც მის წინ ცრემლებით დავისველე.
ისიც ფეხებზე ,რომ ახლა ამ იისფერ კედლებში ვზივარ და შავ-თეთრად მეჩვენება ყველაფერი.
ფეხებზე ბედნიერებაც ,რომელსაც ზედიზედ რამდენიმე თვე განვიცდიდი ,მაინც არ მინდა აღარაფრის გახსენება.
ვზივარ და ვცდილობ ამოვახველო ყველა ის სუნთქვისშემკვრელი ტკივილი ,რომელიც გულიდან სწრაფი ცირკულაციით მოივლის სისხლს და ისევ დამპალ გულს უბრუნდება .
ვზივარ და მინდა დედაჩემის დღემუდამ ცრემლიან , თაფლისფერ თვალებს ვხედავდე, თბილ ხელებს ვეფერებოდე ,მერე მივიდე კალთაში ჩავრგო თავი ,ვიტირო და 12 წლის ბავშვივით ბოლო ხმაზე ვკიოდე : დედა ხელი შემაშველე, ცუდად ვარ-მეთქი.
***
და მაინც... რამდენი დაუფასებელი გრძნობა , რამდენი სულში ჩაფურთხება ,რამდენი დამპალი მოგონება მიტივტივდება თავში...
*
მე მეზიზღება ამ ქალაქის ყველა პროსპექტი,ქუჩა და ზოგადად ამ ქალაქის თითოეული მილიმეტრი, ახლა ,როდესაც გონებაშეშლილი ვამართლებ ჩემში ყველა სენტიმენტს...
ანა ზეიკიძე 19.08.15