მე დღეს არაფერს ვგრძნობ, არც შიშს არც მოლოდინს არც სიძულვილს (რომლის ღირსიც ალბათ ხარ, ოღონდ ჩემგან არა) .. ჩვენს შორის იმედგაცურებაა ყველაზე დიდი გრძნობა. გილოცავ შენ ეს შეძელი
ყოველთვის ვფიქრობდი, როგორ შეიძლება ადამიანი დაივიწყო ? ! ალბათ შეუძლებელია,, მაგრამ უფრო წარმოუდგენელი ნივთები ყოფილა რომელიც მე და შენ გვაკავშირებს. ნივთები უსულო და არაფრის მომცემი და მაინც ყველაზე ძვირფასი .. შენ იცოდი რომ ზედმეტად მელანქოლიური ვიყავი და ამას ყველგან და ყველაფერში გამოვხატავდი. ალბათ ყველა შეყვარებული ადამიანი ინახავს პირველ ვარდს , პირველ წერილს , პირველ საჩუქარს. მე კი ჩვენი სიყვარული შევინახე.. არა ჩვენი არა ! ჩემი სიყვარული . ყოველ დღე ვფიქრობ სიკვდილზე.! არა საყვარელო თვითმკვლელობაზე არა სიკვდილზე .. ჰო სიკვდილზე , ნეტა როგორია ? ნეტავ ის უფრო მწარე და ნელია როგორც უშენობა ? მე ხომ უშენოდ ყოველ დღე ვკვდები !
....
-ალო .
-ალო.. როგორ ხარ ?
-რომელი ხარ ?
-..პაუზა. არ ვიცოდი რა მეთქვა ,როგორ მეთქვა ,როგორ ამეხსნა რომელი ვიყავი ? მე ხომ ..მე ხომ არც მეგობარი ვარ არც არც.. - მარი ვარ . როგორ ხარ ?
-მარი??
-"ძარღვებში სისხლი გაეყინაო "რომ ამბობენ ზუსტად ვიცი რასაც ნიშნავს ! ყველა კუნტი ,ყველა ძარღვი ვიგრძენი იმ წამს და მთელი სხეული მეტკინა . მკაცრად და ცივად გითხარი ჩემი გვარი . მიცანი ?
- ... დაბნეულად მიპასუხე და ზუსტად ვიცი რომ ტუჩები ოდნავ შეშმუშნე მარჯვენა ხელი კი კეფაზე მიიდე უხერხულად .. ზუსტად ასე შვებოდი როცა რაღაც გავიწყდებოდა .
- ყურმილი დავდე

ვერ მიცნო ! ! !ღმერთო ჩემო მან მე ვერ მიცნო ..
მაგრამ ეს იმდენად მტკივნეული არ იყო ჩემთვის როგორც ახლა .. ახლა როცა სულ შემთხვევით აღმოვაჩინე შენი ნაჩუქარი შოკოლადი რომლის "შესახვევი" შევინახე . შევინახე და ახლა მიდგას ის დღე თვალწინ , ჩემი ისტერიკული "არა მე გადავაგდებ " შესახვევს და მთელი სისწრაფით ჩავიდევი ჯიბეში ისინი . შენ არ გიყვარდა შოკოლადები. ჩემთვის მხოლოდ ჩემთვის მოგქონდა ისინი და ორმაგად ვტკბებოდი რომ შენ გხედავდი ჩემს გვერდით . ვყნოსავ მაგრამ შენი სურნელი აღარ აქვს . ვეხები მაგრამ შენს ხელებს ვერ ვგრძნობ .
შენ ვერ მიცანი.. ეს შკოლადის შესახვევიც ცარიელია როგორც მე უშენოდ .