გავცივდი.
ალბათ, ორპირი სევდის ბრალია ისევ.
მოგონებები შემეყარა და ამ ჯერზე არც ცრემლებმა უშველა და არც ლიმნიანმა ჩაიმ. კაცმა რომ თქვას, მიჩვეული კი ვარ, მაგრამ, ცოტა არ იყოს, მომბეზრდა. ერთი და იგივე სიმპტომები, ერთი და იგივე მკურნალობა... რაღაც ქრონიკული მჭირს, ალბათ. ან უარესი.
იცით, ყველაზე ცუდი რა არის? ის, რომ ვიცი, სინამდვილეში, როგორ უნდა ვიმკურნალო, მაგრამ ათასი სხვა საშუალებით ვცდილობ ამის გაკეთებას. ყველაზე ხანგრძლივად თავის მოტყუება შველის. ხანგრძლივად, მაგრამ არა - სამუდამოდ. სინამდვილეში, ვიცი, ძალიან კარგად ვიცი, რომ ამ საავადმყოფოში ვეღარაფრით დამეხმარებიან. უნდა ავდგე ამ გულისრევამდე შეჩვეული საწოლიდან და გამოვიჯახუნო ამ სისუსტით, მოჩვენებითი იმედით და კიდევ ათასი სისაძაგლით გაჟღენთილი პალატის დაჟანგული კარი.
მერე, იქნებ, რაღაც მართლა გამოსწორდეს. მერე, იქნებ, ვისწავლო სინამდვილის დანახვა. იქნებ, საკუთარი თავიც დავინახო ერთ დღეს. ზუსტად ისეთი უაზრო, არაფრის მაქნისი და მარტოსული, როგორიც სინამდვილეში ვარ. იქნებ, მივხვდე, რომ ყველაფერი აღარასდროს იქნება ძალიან კარგად, რომ ვერ დავბრუნდები წარსულში, რომ არც უნდა მინდოდეს წარსულში დაბრუნება. ახლა რას ვაკეთებ? ახლა მთელი გულმოდგინებით ვაშენებ სქელ კედელს ჩემ წინ, რომ ვერაფრით დავინახო მომავალი. ახლა მთელი არსებით უკან ვარ მიტრიალებული და ვცდილობ, წარსულიდან ავაწყო აწმყო. დასასრულს მოქნილად ვაბიჯებ საკმაოდ დიდ ნაბიჯს და იმ ამბავში ვიქექები, ოდესღაც „ბედნიერება“ რომ ერქვა. ჩემმა მეორე, მესამე და კიდევ ათას ორას ორმოცდაშვიდივე მე-მ იცის, რომ უნდა დავამთავრო, მაგრამ ის ერთია მაინცდამაინც უღმერთოდ ჯიუტი.
ცუდი პაციენტი არ ვარ. ყველაფერს დანიშნულებისამებრ ვასრულებ. დღეში სამჯერ წერტილდასმულ სიყვარულს ვუშვებ ვენებში. იქამდე ყავლგასული ბედნიერებით ვიზელ გადასერილ მაჯებს და ყოველ დღე, გამონაკლისის გარეშე, დილა-საღამოს ვიღებ არაფრისგან გამოძერწილ იმედის ტაბლეტებს. ერთადერთი, რისიც მეშინია, ცვლილებებია. ამიტომ არ მივდივარ აქედან. აქ არასდროს გამომიწერენ ცვლილებებს. სხვაგან - აუცილებლად. ამოტუმბავენ მთელ სიცარიელეს და გამჭყიპავენ ცვლილებებით. წლობით უნდა ვიწვე კათეტერშეერთებული და ველოდო, როდის დაიცლება წვეთოვანი. არ მინდა.
მომბეზრდა-მეთქი ყველაფერი, რომ გითხარით, არ ვიყავი მართალი. სწორი, შეიძლება, მაგრამ გულწრფელი არ ვიყავი. იცით, რატომ? იმიტომ, რომ ჯერ კიდევ ველოდები რაღაცას. ველოდები, რომ შემოვა კარში და ახალ ვაქცინას შემოიტანს, შემიყვანს ვენაში და ცოტა ხნით დავიძინებ. გაღვიძებისას კი ყველაფერი კარგად...
ჯანდაბა! არაფერი არ იქნება კარგად. ჰოდა ერთ დღესაც მიპოვნიან ემოციებდაწყვეტილს, საკუთარ არარსებობაში ჩამხრჩვალს. ერთ დღესაც...
ყველა ნერვს სათითაოდ დავიწყვეტდი, რომ არ მეზარებოდეს.