საიდან დავიწყო არ ვიცი,ერთ ხანს ვფიქრობდი დამეტოვებინა თუ არა ქვეყანა,დამესვენა თუ არა ამ ყველაფრისგან,ყოველდღიური და მტანჯველი ტკივილისგან,რომელიც არასოდეს მანებებს თავს,სულს მიხუთავს,მავიწყდება,რომ უნდა ვიარსებო და მელანდება,რომ ვკვდები არა უფრო სწორად ვგრძნობ,რომ ვკვდები,ძალა მეკარგება,გონება იბურება,თვალები მეღლება,ყოველ დილით სიცოცხლით გახელილი თვალები ძილის წინ ცრემლით ივსება,გული იკუმშება და მგონია,რომ ამდენს ვეღარ გავუძლება,ერთ დღესაც ავდგები და მართლაც დავტოვებ ქვეყანას,მერე ალბად მეც დავისვენებ და ბევრი ჩემს გარშემო მყოფი.ამ ცხოვრებაში ყველაფერი მტანჯავს,არა ყველაფერი არა ყველა,ოჯახის წევრი მეგობარი ნათესავი,სრულიად უცნობი ერთი წამის გაცნობიილი,ყველას ვძულვარ,თვალში ცუდად ვხვდები,ცივად მიყურებენ,მთელ ქვეყანას ვძულვარ ასეთი გრძნობა გამიჩნდა,არადა არაფერი დამიშავებია,მე ასე ვთვლი,რამდენიმე ადამიანიღა შემომრჩა ვინც გულწრფელია და ვისაც ჩემი არსებობა არ უნდა,რომ შეწყდეს.არ მეგონა მაგრამ,რაც მგონია ის არასოდეს არაა, ვწერ,რადგან ეს მამშვიდებს,არ აქ მნისვნელობა ჩანახატია თუ ისტორია,ცალკე ხატვა მეხმარება გადავიარო შავი ფერები და ნახატებში მაინც დავინახო წითელი ყვითელი მწვანე ფერები.მუსიკა,საოცრებაა ხატვაზე კიდევ უფრო კარგი,სულის ამორძალია და დიდი ნეტარება,სიმშვიდე ჰარმონია,წყურვილის დაკმაყოფილება,სიცოცხლის ხელახალი წყურვილი,ახლის იმედი და ძველის დავიწყება,იგი მთელი ცხოვრებაა,,.ადრე ტკივილი დღიურში გადამქონდა არა ადრე ტკივილი დღიურში არ გადამქონდა ადრე არც კი ვიცოდი მისი მნიშვნელობა სიცილადაც არ მყოფნიდა,დღიურში სულ რაღაც არაორდინალური ნაწერები მქონდა,ბოლოს დამემართა რაღაც სხვა,აი ის ტკივილი და ეს ტკივილი უკვე გასცდა საზღვრებს ყველაფერი გადაფარა ყველა გრძნობა ერთიანად დაამსხვრია,მე უსასრულო სეტყვაში მოვყევი,რომელიც სიკვდილამდე არ დასრულდება,ცა არ გამეწმინდება,არც ის ვიცი ახლა ამას,რატომ ვწერ მაგრამ ძალიან მეხმარება გულს ვაყოლებ ყოველი ასო ტკივილით სავსე იწერება.,დავისაჯე და რატომ არ ვიცი.ალბად ღირსიც ვარ.გულს აწვება ჩუმი ნაღველიდღე გარდაიქცაცრემლების მდინარედ.სულში ისმის კვნესის ჰანგებიდა სიმარტოვემ გაშალა ფრთებიდაღონებული ქალის გოდებაუმანკო კრავი და უსასეობაისმის ისევ კვნესის ჰანგებიდა მარტოობა მომიკაკუნებს.