სუსხიანი ზამთარი კარზე აკაკუნებდა,ციდან თოვლიც და წვიმაც ერთად დიოდა.ყოველთვის მიყვარდა ნაღვლიანი ამინდი,არ ვიცი რატომ ალბათ ისიც მე მგავდა...
დილით ადრე ავდექი დუტის ქურთუკი მოვიცვი და სასეირნოდ გავედი.ფილაქანს მივყვებოდი როცა ის უცნობი კაცი ვნახე,მთელს ქალაქში თავისი იდუმალებით რომ ჰქონდა სახელი განთქმული.უცნაური იყო იგი,ამოუცნობი...მუდამ ზურგჩანთით დადიოდა,ყოველთვის მინდოდა მასთან საუბარი მაგრამ ხან ის გამირბოდა ხანაც მე გავურბოდი მასთან საუბარს.
ახლა კი იმაზე ვორჭოფობდი რა მეთქვა მისთვის,ღირდა კი მასთან მასლაათი?ბოლოს ნაბიჯებს ავუჩქარე დავეწიე და იდაყვში ხელი დავავლე რომ გაჩერებულიყო.
ღია ცისფერი,ცრემლჩამდგარი თვალები ჰქონდა სახე კი ტკივილიანი.გაკვირვებით თუ ერთგვარი რიდით მიმზერდა,მისი თვალებიდან კი ტკივლსა და მარტოობას ვკითხულობდი.
-თქვენთან საუბარი მინდა,თუ თანახმა ხართ-
-განა გვაქვს რაიმე სათქმელი?-მიმიგო უცნობმა.
-სათქმელი ბევრია,მხოლოდ გადმოცემაა ძნელი თუმცა ხანდახან თვალები გვყიდიან და სათქმელს ისინი გადმოსცემენ.-
-და მე თვალებმა გამყიდეს?-მკითმა მან მცირე დუმილის შემდეგ.
-დიახ,იქნებ მიამბოთ?-
-რთულია ჩემთვის-თავი ჩახარა კაცმა.
-გულში ნუ იხვევთ ტკივილს,განთავისუფლდით!-მცირე ხანს დუმდა უცნობი,ალბად სიტყვებს ალაგებდა.
-ბედნიერი ოჯახი მქონდა ,მოსიყვარულე ცოლი,შვილი.ჩემი ანო.(უდიდესი სითბოთი საუბრობდა იგი)ბედნიერად ვცხოვრობდით სანამ ანოს ლეიკემია არ წაგვართმევდა.სულ რაღაც 4წლის იყო ანო...მერე მეუღლემ ვეღარ გაძლო და გული გაუსკდა.-ცრემლებით დაასრულა მან თხრობა.
-ჩანთაში რა გაქვთ?-ვკითხე და მის პასუხს დაველოდე მაგრამ ის დუმდა,მერე ჩანთა მუხლებზე დაიდო ელვა შეხსნა და იქედან პაწაწინა ვარდისფერი სათამაშოები გამოჩნდა.ცრემლები აქ უკვე ვერაფრით შევიკავე და ავზლუქუნდი ხელში ავიღე ერთერთი სათამაშო და გულზე მივიდე.
-ჩემი ანოსია-ამოთქვა მან და აქვითინებულმა სათამაშოს აკოცა...