მივუყვები ქუჩას და შავ-თეთრ სამყაროს ჩემს გონებაში ვაფერადებ. მივაბიჯებ გზააბნეული და ვხედავ უსიცოცხლო, გაყინულ სახეებს, თითქოს ხალხს დაავიწყდა რა არის: სიხარული, ბედნიერება, სიყვარული... მინდა ვიყვირო, ისე რომ ყველამ გაიგოს: "გაიღიმეთ ხალხო, ცხოვრება მშვენიერია". თუმცა, სულაც არაა უზრუნველი და ჩვენი სურვილების მიხედვით აწყობილი. ჩვენს პატარა სხეულებში ჩატეული დიდი გულებით უნდა გავალამაზოთ და შევცვალოთ ის. მე რომ ამის ძალა შემწევდეს, წამითაც არ დავფიქრდებოდი თუმცა ამისათვის ყველა ჩვენგანის პატარა წვლილია საჭირო.
რამდენ წელს ცოცხლობს ადამიანი? -70? -80? -90? თუ 100? ეს წლები არაფერია, წამში გაიფრენს ფრთაგაშლილი არწივივით და როგორც არ უნდა მოინდომო უკან ვერ დააბრუნებ. რატომ ვხარჯავთ ჩვენი სიცოცხლის უმნიშვნელოვანეს წამებს, წუთებს, საათებს მხოლოდ ცუდის ძიებაში? ვეძებოთ ადამიანებში კარგი და არ დავკარგოთ ისინი ვინც ჩვენთვის მართლა ძვირფასია. მერე რა, თუ ზოგჯერ გულს გვტკენენ? ჩვენ რამდენჯერ ვაწყენინებთ ღმერთს, თუმცა ის მოგვიტევებს როცა ამას ვთხოვთ და რა უფლება გვაქვს ჩვენ არ ვაპატიოთ ვინმეს?
ყველას ცხოვრებაში დგება მომენტი როცა ყალბი ღიმილიც კი აღარ ეკარება მის სახეს. სანამ ცრემლების საფრქვევად არ გვაქვს საქმე, გავიღიმოთ. ცხოვრების სიმწარეს ჩვენი სიცილი დავუპირისპიროთ და ზღვას კი არა ოკეანეს გადავცურავთ. ადამიანები ერთად დიდი ძალა ვართ, მთავარია გვერდიგვერდ დავდგეთ და "ცოცხალი ჯაჭვით" დავუხვდეთ სირთულეებს.
მიყვარს სეირნობა და ამ ყველაფერზე ფიქრი. აი, ახლაც მივუყვები ქუჩას რომელსაც ერთი შეხედვით ბოლო არ უჩანს, მივდივარ იმ იმედით რომ დავინახავ ბედნიერ სახეებს, დავინახავ როგორ ეხმარება ახალგაზრდა მოხუცს, მდიდარი - ღარიბს და პირველ რიგში ადამიანი - ადამიანს. გამვლელთა უსიცოცხლო სახეებს ჩემს გონებაში ვანაცვლებ ღიმილით და მეც მეღიმება. ალბათ ზოგს გიჟიც ვგონივარ.
ვეგონო.
ვეგონო გიჟი, თუმცა მიცნობდნენ როგორც ბედნიერ გიჟს და არა სიცოცხლე მობეზრებულ გენიოსს.

___________
ვიცი რომ პატარაა და არც იდეალურადაა დაწერილი. ჩემი მე-2 ან მე-3 ჩანახატია 14 წლის განმავლობაში და უბრალოდ მინდა შემიფასოთ❤