რა მალე გაიარა უშენოდ წლებმა...
როგორ მინდა,რომ ჩემთან ერთად გაგეზიარებინა ის სიხარული რასაც მე განვიცდი ახლა...ისევე გაგხარებოდა მისი დაბადება,როგორც ჩვენი...ისევე გეთქვა მისთვისაც ჩიტო მოხვედი?მასაც მოფერებოდი შენი ბებერი ხელებით,როგორც მე,მე მეფერებოდი...ესეც ისევე დაგლოდებოდა ჭიშკართან,როგორც მე...ისევ გეკოცნა დილით ჩემთვისაც...ხომ გაბედნიერებდა ეს ყველაფერი,შენ ხომ ცხოვრობდი ჩვენთვის?
განა რა მოხდა?
რა დავაშავეთ ასეთი?
დაიღალე?
ვერ დავიჯერებ,რომ დაიღალე...რომ მოგბეზრდა ეს ყველაფერი...რომც გეთქვა მაინც არ დაგიჯერებდი...შენ ხომ არასდროს იღლებოდი ჩვენით...
ახლა სოფელში ჩასულს ჭიშკართან შავებიანი მოხუცი მხვდება მხოლოდ,შენ კი არ ხარ...ახლა აღარ ვჩხუბობთ ვინ ბაბოსთან წვება და ვინ შენთან.,ყველამ კარგად ვიცით ჩვენი ადგილი....არც ძილის წინ იმეტებ ჩემთვის კოცნას და არც დილით მეუბნები გაიღვიძე ჩიტო...აღარც ხილი მოგაქვს ჩემთვის და აღარც კალთაში მისვავ ძველებურად..ყველზე ძალიან იმ სახლში მისვა მიჭირს სადაც ვიცი რომ აღარ ხარ და აღარასდრო აღარ იქნები...იქნებ სიზმრებში მაინც გაიმეტო ჩემთვი ძველებურად კოცნა,ჩახუტება...იქნებ სიზმრებში შემეგებო ჭიშკართან ბაბუკასთან ერთად?ისევ მომიტანო ხილი და ისევ გეჯდე კალთაში?
როგორ მინდა,რომ გამეხარებინე და მეთქვა შენთვის,რომ ბედნიერი ვარ...
ოჯახი მყავს...
ჩემს შვილსაც ყავს მსგავსი პაპა...როგორიც შენ იყავი ჩემთვის და ისიც შენი მოსახელე...მეხარებინა შენთვის რომ ჩემს შვილსაც ვაჟა ქვია...მისი პაპიკოც ძალიან გგავს შენ..ბედის ირონიაა?მახარებს და მაბდნეირებეს ჩემი შვილიც რომ იამაყებს მისი პაპიკოთი...გული იმაზე მწყდება რომ აღარ შემიძლია შენთან ყოფნა...მხოლოდ მოგონება და ტკბილი წარსული შემომრჩა შენგან,რამოდენიმე სურათი და ჩემს მეხსიერეებაში გაცოცხლებული კადრები რომელებიც არ ჩერდება...

მ ე ნ ა ტ რ ე ბ ი............
მ ე ნ ა ტ რ ე ბ ი.....

დავიღალე....

დამღალა შენმა მომანრებამ....