იყო დრო, როცა რეალობა ფერადი იყო... ახლა გაუფერულდა.
იყო დრო, როცა სიცოცხლე მიხაროდა... ახლა გაუბრალოვდა.
იყო დრო, როცა თოვლი მაციებდა... ახლა მახურებს.
იყო დრო, როცა მზე მათბობდა... ახლა მაციებს.
იყო დრო, როცა ყველაფერი მიღირდა... ახლა გაუფასურდა.
იყო დრო, როცა თავი თოლია ჯონათანი მეგონა... ახლა ფრთები მეკეცება.
იყო დრო, როცა შესაძლებლობები უსაზღვრო მეჩვენებოდა... ახლა ჩარჩოები მაფერხებს.
***
მაშინ ვეხვეოდი. მაშინ ვეფერებოდი. მაშინ ვკოცნიდი... ახლა მეშინია. მეშინია, რომ ეს სამყარო ჩამჭირებს კლანჭებს და ჩამითრევს მასში.
დრო მიდის. მე ჯერაც ალტერნატივას ვეზიარები დღევანდელობის, მაგრამ დრო მაფერხებს... დრო მაშინებს... დრო სასრულად მეჩვენება, მგონია გახსნის პირს და შთამინთქავს. მთელ ჩემს ფანტაზიებს შთანთქავს და მე ჩავიძირები ამ უმარილო ზღვაში... ამ მშრალ ზღვაში... ამ უსიცოცხლოსა და უგრძნობში.
მაკანკალებს. გგონიათ მცივა? ერთ–ერთი ვარსკვლავი დურბინდად გამიხდია და ქვემოთ შემყურე თვალები იცინიან. დასცინიან? დიახ, დასცინიან.
დრო მიდის და შესაძლებლებლობების თითქოს უსასრულო, ამ დროს კი სასრულ მორევში ვიძირები.
***
–ქალბატონო? – წრიპინი ისევ და მომაბეზრებლად გადატრიალებული თვალები.
–გისმენთ, – მისკენ ვტრიალდები და ხელებს მუცელზე ვიკრებ.
–მუშაობთ? – აგრძელებს მომაბეზრებლად.
–ვმუშაობთ. – მოკლე პასუხებით ვიფარგლები.
–ტრანზაქცია? – არ ჩერდება. ტვინში მიკაკუნებს.
–დროებით შეჩერებულია, – მხრებს ვიჩეჩ და თვალი აციმციმებულ კომპიუტერს ეპარება.
–აბა როგორ მუშაობთ?! – დუდღუნებს თავისთვის, ტრიალდება და მიდის.
–უბრალო, – მობეზრებულად ტრიალებს ჩემი თვალები, ვარსკვლავებად ქცეული და უსაზღვრო გალაკტიკას შესცქერის.
ერთფეროვნება მოდის და მჭამს. ფეხის თითებიდან იწყებს და თავამდე ამოდის. ვემუდარები, რომ ფანტაზია დამიტოვოს. დამინდობს ვითომ? შეუძლია ვითომ?
–მან რა დაგიშავა... – ვემუდარები.
–არ შემიძლია, – მკბიჩავს, მახრამუნებს – გემრიელად.
–ის ხომ უდანაშაულოა... – ცრემლები მახრჩობს. მინდა დავემშვიდობო და ვერ ვემშვიდობები.
–არ შემიძლია! – აგრძელებს.
–კი, შეგიძლია! – დახშული ხმით ვყვირი.
–არა, არ შემიძლია! – მისი ფანტაზიაც უმატებს ტონს.
–შესაძლებლობები უსაზღვროა... – თითქმის ჩემთვის ვჩურჩულებ, მაგრამ ზუსტად ვიცი – ესმის.
–მაშინ რისთვის არსებობს ზღვარი? – მაბნევს.
–ზღვარი?! რისთვის არსებობ შენ? – ახლა ის იბნევა.
–ყველაფერს თავისი დანიშნულება აქვს... მეც მაქვს, – აღარ მჭამს. ისვენებს და ხმამაღლა ხვნეშის.
–ჰოდა, ზღვარსაც აქვს თავისი დანიშნულება! ოღონდ ყველაფერში არა! დამიჯერე, შენს ქვეცნობიერს დაუჯერე და ნახე, შესაძლებლობები უსაზღვროა...
–არ შე... – წინადადებას წყვეტს, ტრიალდება და მიდის.
ერთფეროვნებისგან ნახევრად შეჭმული, მაგრამ, რაც მთავარია, ფანტაზია სავსე „მე“ მრჩება.
***
ერთფეროვნება ჯდება და ფიქრობს ბევრს. „ნუთუ მართალია? არასდროს მიცდია...“.
–ცდა ბედის მონახევრეა! – ჩასძახის ალტეგო.
–რა ვცადო? – ეკითხება დაბნეული.
–სცადე, შესაძლებლობებს ჩარჩოები მოხსნა და ზღვარი გაუუქმო! – ყვირის და აყრუებს.