კვლავ პესიმიზში ვიხრჩობი და გთხოვთ ჟანგბადს, რომელსაც ფასი არა აქვს ჩვენს წრეში და მაინც არ მაწვდით, მე დამოკიდებულს მასზე.
ისევ ჩემს ოთახში ვზივარ, სადაც მწუხარე სიმშვიდე სუფევს, ჰარმონიულად მოწყობილ კედლებში და აუღელვებლივ ვადევნებ თვალს ყველაზე სასტიკ ომს, რომლის განრისხებულ ერთ მხარეს შესაძლებლობები ჰქვია, მეორე მხარეს კი სურვილები რაც საერთო ჯამში წარმომიდგენს მძიმე დეპრესიას. დეპრესიის სიმძიმე და აუტანლობა, ჩემი თავის დაკარგვაში მდგომარეობს. ომობენ ჩემი უცნობი სურვილები, რომელნიც მიგზავნიან მე ამ მშვენიერ შიზოფრენიას და ვხდები წინ მჭვრეტელი, რადგანაც თვალ წინ მიდგას ბნელ ღამეებში ის ფსიქიატრიული კლინიკა სადაც მე მოვკვდები და ფეხს ავიდგამ სხვა განზომილებაში მშვენიერ ბნელ სიკვდილთან, რომლის მონატრება ამ ცოდვით სავსე ქვეყანაში მაცოცხლებს. რამდენადაა სიცოცხლე გამუდმებით წერაზე ფიქრი, ტანჯვა აუხსნელი მიზეზის გამო, და მწუხარება ამ უსასრულო სივრცეზე, თქვენ გადაწყვიტეთ. ასევე გადამიწყვიტეთ ის, თუ რამდენად ვარ ცოცხალი მე, როდესაც ეს ლამაზი სულები ეკვრიან ჩემს კედლებს.
მე შემიძლია გავანადგურო ჩემი უმიზეზო მძიმე მწუხარება ? მე შემიძლია ავდგე და გავიდე ჩემი ოთახიდან, სადაც რჩებიან შავი სულები და შიზოფრენია. არა, მე ისინი მიყვარს. მე ბავშვობიდან ვწუხდი ამ ჩემს სიგიჟეზე, მაგრამ ახლა მასზე ვარ შეყვარებული. ან მწუხარება რომ გამექცეს, ან ეს სულები, თუნდ შიზოფრენია, განა მე შევძლებ კვლავ წერას და უსაზღვრო სიყვარულს ხელოვნებისადმი, რომელიც საერთოდ არ მესმის.
ვდგავარ მდუმარედ სადღაც ჩემს შექმნილ ადგილას, და ველი ღმერთს, კრშნას, ბუდას ან ქრისტეს. ველი ღმერთს, რადგან მწამს არა მისი, არამედ მისი საუბრის, რომ შვებას მომგვრის, რომელსაც დაადასტურებს ბედნიერების ჟრუანტელი და იმედით სავსე ღიმილი.
გადაწყვეტილია ის, რომ ყველაფერი შემიძლია, რადგან ვარ ღმერთი. ნეტა განახათ ის მომენტები როცა მე დავფრინავ, ან შემოგეხედათ იმ დროს როცა ვთქვი „ იქმნას ნათელი–მეთქი“
ჩემი შესაძლებლობები ნათელს ჰფენს უმაღლესი ჭკუა გონების არსებობას, მაგრამ მაინც შეშინებული, ისევ ვწუხვარ სიკვდილთან მოგზაურობაზე, ვაითუ ვცდებოდე და ეს მტვრის ტოლფასი არსებობა შევწყვიტო.
არ შემიძლია წერა ოპტიმისტურად ადამიანის შესაძლებლობებზე... მე მწამს ამ კაცობრიობის, რომელსაც არაფრის გაკეთება შეუძლია. მე მწამს საკუთარი თავის. მე მწამს ჩემი უსაზღვრო შესაძლებლობების რომელსაც ვერავინ ხედავს, რადგან მხოლოდ ჩემს გონებაში ხდება ის, რაც მე მსურს. და აჰა, გჩუქნით ჩემს პესიმიზმს, რომელიც რელობაა, და მოგიწოდებთ ოპტიმიზმის გაუქმებისკენ, რადგან არ მომწონს რომ გიყურებთ თვალებ ახვეულებს, სახეზე ღიმილით.