მონატრებაა..
ამ დროს იცის ადამიანმა რაარის ცრემლი,რა არის ტკივილი,რა არის იმ ადამიანის გარეშე ცხოვრება რომელის მეშვეობითაც ცხოვრებას ცხოვრება ერქვა.ყველაზე მწიწკვნელი გრძნობაა მონატრება,მაშინ როცა აცნობიერებ რომ უმისოდ ჰაერი ვერ აღწევს შენს ფილტვებამდე,არ გიხარია თუნდაც ის რომ მეორე დილა თენდება და შენ კვლავ ცოცხალი ხარ,გინდა რომ მანაც იგრძნოს თუ როგორ გტკივა,როგორ გიჭირს სუნთქვა,როგორ გეწვის თითოეული უჯრედი და მაში არსებული თითოეული მოლეკულა.გინდა იყვირო თითქოს ეს დაგეხმარება განთავისუფლდე იმ ძლიერი ტკივილისგან,რასაც შენი სული ეჯაჯგურება,ყოველდღე რომ გჭამს უმისობა და დღე დღე აღარ არის და ღამე ღამე,ჰო რო არ გინდა მასზე იფიქრო და ეს მხოლოდ ''არ გინდა'' ვერ ახერხებ მასზე არფიქრს და შემდეგ ცრემლების შეკავებას.მაგრამ ეს ყველაფერი იმისთვისაა რომ სულიერად მყარად დადგე რომ შენთვის ნებისმიერი დაპრკოლება დაძლევადი იყოს,ჰო დღესს და ხვალ გტკივა თუნდაც ზეგაც ან წლების მერეც მაგრამ აუცილებლად დადგება მომენატი როცა შვებას იგრძნობ,როცა მიხვდები რომ ეს ტკივილი სჰენ აუცილებლად უნდა გამოგეცადა იმისათვის რომ სხვა ტკივილებთან ბრძოლა გესწავლა და როცა ამ ყველაფერს გადალახავ შენ,მას დაეწყება იგივე რამაც სიტყვა ''ტანჯვის'' არსს მიგახვედრა,ინანებს კიდეც,მოენატრები კიდეც,სინდისი შეაწუხებს კიდეც და გაივლის იმ გოგლგოთას რაც შენ გამოგატარა.