-გავიპაროთ.
-წამო.
***
ფშავში ვართ. აქ უკვე საკმაოდ ცივა და თოვს. როგორ მიყვარს თოვლი. ჩემი ფანჯაარა დაორთქლილი მხვდება. რაფაზე ვჯდები და ფანჯარაზე გულებს ვხატავ. ოთახის კარზე კაკუნი
-შემოდი-კარი იღება და ჩემი ქმარი შემმოდის.
-ცალკე მეძინა-იღიმის.
-ჰო.
-სამუდამოდ მეყვარები.-მეხუტება.
-თოვს.
-წამოდი გარეთ-გავდივართ. მიღიმის. რა ლამაზი თვალები აქვს. თეთრ თოვლში მისი თვალები მკვეთრად ანათებენ.
-რა გიყვარს ჩემში?-ვჩერდები და ვეკითხები.
-უბრალოება. რატომ მკითხე?
-უბრალოდ.
-რომ მოგაკითხონ? რომ წაგიყვანონ?
-მე უკვე ქმარი მყავს. არსად წავალ-ვეხუტები.
***
ახალი წელი! მშვიდი წელი. ბუხარი. თოვლი. მუსიკა. ქმარი... ოჯახი. შვილი? ჰო,ალბათ შვილიც. ოღონდ ჯერ კიდევ ჩემში.
***
-ნახე რაზე ოცნებობს ჯიქია?-მიაწოდა ფურცელი გამგემ მასწავლებელს.
-ჯიქია ახალია. ვერ მიეჩვია აქაურობას.
-რამდენი წლისაა?
-17.დედამ მოიყვანა და დატოვა. აღარ მოვალო. მაგიჟებს ეს ხალხი. როგორ ტოვებენ ბავშვებს თავშესაფარში.
-მომიყვანეთ ჯიქია.-ისმის გამგეს ხმა.
***
-ჯიქია! ჯიქია! გეძახიან-კარს აღებს ერთ-ერთი მოსწავლე და უკან მალე ბრუნდება.
-არაა ჯიქია ოთახში მას.
-სადაა ჯიქია? მოძებნეთ.
-წავიდა მას. გაიქცა მას.
-სად წავიდა?
-ფშავში მას!
***
-გავიპაროთ!
-წამოდი!
ახალი წელია. ოჯახი... ქმარი და ჩემში შვილიც ერთი განსხვავებით ის ყველა ასაკში იქნება ჩემთან