მე ვარ მარიამ ჩაჩავა 14-წლის. ვცხოვრობ ქუთაიში თუმცა ვარ ბათუმელი მყავს და-ძმა ვცხოვრობ დედასთან,ბებოსთან,ბაბუსთან და და-ძმასთან ერთად.ჩემი ცხოვრება როგორც ყველა ჩვეულებრივი გოგოსი ისე მიმდინარეობს თუმცა თავს დიდად არ შევიქებ და ორი სიტყვით ჩემს თავს აგიღწერთ... (ვარ ქერა,თეძოებამდე თმებით მწვანე თვალებით,საშვალო სიმაღლით) ჩემს სკოლაში ბევრს მოვწონვარ თუმცა მე ეს არ მანაღვლებს. დიდად გამოვხატავ ადამიანის მიმართ გულთბილობას, მაგრამ ჩემი გაბრაზება უაზრო თემებთან დაკავშირებით შეუძლებელია. ნუ როგორც ყველა ადამიანს მეც მაქვს ეგრედწოდებული "კლიჩკა" ზოგი ქერას მეძახიის ზოგიც კი "ბუბუს" უმეტესობა ბუბუთი მომმართავს. დღემდე ჩემთვის ზედმეტი არავის უთქვამს ის არ იფიქროთ რომ ჩემს თავში ჩაკეტილი ადამიანი ვარ ძალიან მხიარული და პოზიტიური ადამიანი ვარ მიყვარს მეგობრების წრეში გართობა დაინტერესებული ვარ ექსტრემით. ალბათ არ არის გასაკვირი თქვენთვის რომ სიყვარულზე ვილაპარაკო,მართალია ბევრს ვუყვარვარ ვუყვარდი და მოვწონვარ თუმცაა... მხოლოდ ერთი მიყვარდა ნამდვილი გრძნობით(საბა) გვარს არ დავასახელებ, და ისე მოხდა რომ ერთმანერთს ვერ შევეწყვეთ და დავშორდით. ერთმანერთთან არ გაგვიწყვეტია ურთიერთობა რაოდენ გასაკვრიც არუნდა იყოს დაძმასავით ვართ ერთმანერთთან და ეს სულარ გვაწუხხებს ზოგს ალბათ უკვირს მაგრამ ჩვენ ამას შევეგუეთ და ძალიან კარგი ურთიერთობა გვაქვს. ორივე ერთი სპორტით ვართ დაკავებული "ფარიკაობით" და სწორედ აქ გავიცანით ერთმანერთი როცა შეჯიბრზე წაგვიყვანეს ბაათუმში 11თებერვალს. სასტიკად წვიიმდა და ყველას გვციოდა, ყველა გახარებული წამოვედით შეჯიბრიდან რადგან მოგებულები და ამაყები ვიყავით ნუ ყველა არა მაგრამ ნახევარი მაინც ამ ნახევარში მეც შევდიოდი,უი ხო სულ დამავიწყდა მყავს ორი საუკეთესო მეგობარი ანი და ანი ისინიც მოფარიკავეები არიან და ჩემსავით მხიარულები და პოზიტიურები ყველა ერთად გახარებული წამოვედით შეჯიბრიდან და მამაომ ქობულეთში თავის ბანაკში მიგვიწვია რო გვესადილა. ყველას გაგვიხარდა რადგან ვიცოდით რომ მამაოს იქვე ტაძარიც ექნებოდა აშენებული და მართალიც აღმოჩნდა ყველა დავნაყრდით და გადავწყვიტეთ ეკლესია მოგვენახულებინა. ყველანი შევიკრიბეთ და წავედით ეკლესია ისეთი ლამაზი იყო ჩუქურთმებით მორთული და როცა გავიგეთ რო ეს ყველაფერი მამაოს ნახელავია ძალიან გაგვიხარდა და აღფრთოვანებული გამოვედით ეკლესიიდან. არ გვინდოდა ბანაკში დაბრუნება რადგან იქ უნდა გავჩერებულიყავით ერთ ადგილას და ეს უაზროდ ჯღერდა და ერთფეროვნად დიდხანს ვიფიქრეთ რა გაგვეკეთებინა სად წავსულიყავით და გადავწყვიტეთ ზღვის ნაპირზე ჩასვლა, ყველას ძალიან გვციოდა წვიმდა და გაყინულები ვიყავით, სანამ ნაპირზე გადავიდოდით მანამდე ერთი ქვისგან აშენებული მწკრივში სვეტი იყო და იმაზე უნდა გადავსულიყავით რომ ნაპირზე ჩავსულიყავით, ზოგს კაბა ეცვა და ამბობდნენ რომ ვერ გადმოვიდოდნენ და გადავწყვიტეთ ჯერ ბიჭები გადაგვეშვა რომ გოგოები კაბებით გამოსულიყვნენ ეს ხომ გოგოთვის ერთგვარი კონმპლექსია... გადავედით სვეტის იქით და ნაპირისკენ გავიქეცით,ყველა ვყვიროდით სიხარულისგან აღარ ვიცოდით რა გაგვეკეთებინა ნაპირეზე ჩავედით სულ სველები ვიყავით და ხელებით ზღვას ვეხებოდით. ხელები სულ გაგვეყინა და როცა ბანაკში დაბრუნება გადავწყვიტეთ ტრეინერის ხმა მომესმა ბავშვებო სად ხართო ყვიროდა მასაც ეშინოდა წარმოიდგინეთ რა ძნელია ამდენი ბავშვის ჩაბარება, ჩვენც ცუდად გამოგვივიდა უნდა გაგვებრთხილებინა ტრეინერი და ისე უნდა წამოვსულიყავით თუმცა მარტო მაინც არ გამოგვიშვებდა თან წამოგვყვებოდა,ჩემი ტრეინერი ქალია და ძალიან მეგობრული თავისუფლად შემიძლია ვთქვა რომ ჩემი მეორე დედაა. იმ მომენტში თავს დამნაშავედ ვგრძნობდი რადგან სანაპიროზე გადასვლა ჩემი გეგმა იყო და ბავშვებიც მე დავითანხმე... ტრეინერი ძალიან გამიბრაზდა რომ გაიგო სანაპიროზე გადასვლა ჩემი გეგმა იყო თავს უხერხულად ვგრძობდი რადგან ესეთ სიტუაციაში პირველად ვიმყოფებოდი მეგობრების გარემოცვაში. ძალიან მრცხვენოდა რადგან იქ 10ამდე ტრეინერი იყო და რომ გაეგოთ სანაპიროზე გადასვლა ჩემი გეგმა იყო ყველას თვალში დავეცემოდი,დავბრუნდით ბანაკში,გაყინულები,სველები და ვცდილობდით გამათბობელზე გაგვეშრო სველი ტანსაცმელი. ცოტახნის შემდეგ საბამ შემოგვთავაზა რამეთი თავი გავერთო რომ უაზროდ არ ვყოფილიყავით და გადავწყვიტეთ რაიმე თამაში გვეთამაშა ბევრმა შემოგვთავაზა აზრი დაბოლოსდაბოლოს გადაწყდა ისრომ მოგვეყოლა ისეთი ამბავი რისი სინანულის გრძნობაც ყველაზე მეტად გვაწუხებს ყზველამ მოყვა თავისი ისტორია და ჩემი ჯერი მოვიდა, ყველას აინტერესებდა რას ვიტყოდი და ინტერესით მიყურებდნენ. ამბის მოყოლა დავიწყე და ყველა მისმენდა როცა სიტუაციას ჩავუღმავდიი ფარიკაობის ფედერაციის დირექტორმა თქვა რომმ ჩვენი წასვლის დრო იყო ყველას სახე შეეცვალა,რაღა უნდა ეთქვათ ჩემი ამბავი ძალიან აინტერესებდათ და წუხდნენ რომ ბოლომდე ვერ მოისმინეს.ყველა გამოვედით ბანაკიდან და მამაოს დიდი მადლობა გადავუხადეთ რომ მიგვიწვია და დავპირდით რომ ისევ ვესტუმრებოდით ამჯერად ზაფხულზე როდესაც სხვადასხვა ქალაქებიდან ჩამოდიოდნენ ბავშვები ბანაკში და ჩვენც გადავწყვიტეთ ვსუმრებოდით მამაოს ზაფხულზე. იქედან ღამე მოგვიხდა წამოსვლა ყველანი კმაყოფილები ვიყავით დღევანდელი დღის მხოლოდ ის ფაქტი გვაწუხებდა რომ ტრეინერებს იმედი გავუცრუეთ.
ღამის პირველი საათი იყო რომ ჩამოვედით ქუთაიში ყველანი ერთმანერთს დავემშვიდობეთ და სახლებში წავედით.
აი ეს იყო ერთი დღე ჩემი ცხოვრებიდან დიდი მადლობა იმას ვინც ეს წაიკითხა და კმაყოფილები დარჩნენ ჩემი ისტორიები ამით არ დასრულებულა მე კიდევ ბევრი მაქვს თქვენთვის მოსაყოლი, მომავალ შეხვედრამდე.