ოთახში, სადაც, გოგონა იმყოფება სუსტი სინათლის სხივები ნივთებს არც თუ ისე მკვეთრ ფერებს აძლევს. უეცრად სინათლე ჩაქრა და სიბნელე ჩამოწვა. ნიქტოფობიამ გოგონას სხეულში გაიღვიძა და ნერვიულმა სისტემამ რეაგირება დაიწყო... მაგრამ არა!
სინათლის სხივები წარსულ მდგომარეობას დაუბრუნდნენ და ყველაფერი ჩაწყნარდა, თუ შეიძლება ამ ყოველივეს ჩაწყნარება ეწოდოს.
ოთახის კედლებზე ახალი სულიერის ჩრდილი გამოჩდა, რამაც გოგონას აზვირთება გამოიწვია. რამდენიმე წუთი მისი ხშირი გულისცემის გარდა არაფერი ისმოდა. გამეფებული სიჩუმე იმ სულიერმა დაარღვია.
-გეშინია?
-ვინ ხარ?
-გეშინია?
-ხომ...-თვითონაც ძლივს გაიგონა მისი ბგერები.
-რისი?
-იქნებ...
-იქნებ რამე დაგიშავო?-ლოყაზე შეხებას გრძნობს და არასასიამოვნო გრძნობა ეუფლება.
-თუნდაც.
-ცოტა ხნის წინ ‘დავნაყრდი’.
-დამამშვიდე?
-ყოველ შემთხვევაში ვეცადე.
-რითი დანაყრდი?
-წასვლის დროა. შეხვედრამე.
-წახვედი?
-.....
~~~~~~~~~~~~~
დიდი ხანი გავიდა იმ დიალოგის შემდეგ, ალბათ სამი-ოთხი თვე, მაგრამ გოგონას გულიდან სულიერი არ ამოდის. დღესაც ცდილობს იმ დღის აურა დააბრუნოს ოთახში, მაგრამ ის ჰარმონია რასაც ის სულიერი განაპირობებდა არ აძლევს საშუალებას მას, ყველაფერი შეავსოს. პესიმისტურმა განწყობამ აქაც იჩინა თავი. გოგონამ დანებების ნიშნად თავი ჩაღუნა.

-რატომ მოიწყინე?-ნაცნობი ბგერების გაგონებისას გაოცდა, ამავდროულად შიშმაც იჩინა თავი.
-შენ... არ მოხვედი.
-ხომ გეშინოდა?
-ახლაც მეშინია.
-მაშინ წავალ.
-არა! აქ იყავი.
-რატომ?
-მაინტერესებ.
-მე?
-რატომ გაგიკვირდა?
-ჩემი ეშინიათ. შენ კი... შენ აქ დარჩენას მთხოვ.
-უნდა მეშინოდეს სულიერის, რომელსაც არ ვიცნობ და ამავდროულად რომც ვიცოდე ვინ არის „უნდა მეშინოდეს“.
-გამიცნობ და უფრო შეშინდები.
-ახლა მაშინებ.
-რამდენიმე წუთის წინაც გეშინოდა.
-საუბრის თემა არ მომწონს.
-გარდაუვალი თემაა.
-იმ შემთხვევაში თუ შენზე ინფორმაციის გაგებას განვიზრახავ.
-არამგონია ახლა ის ჭია გასვენებდეს.
-გეთანხმები.
-წასვლის დროა.
-ჭია?
-„წიგნის ქურდი“- წაიკითხე და ჩემზე ზედაპირულ ინფორმაციას მოიპვებ.
-აუცილებლად...

~~~~~~~~~~~~~
რა თქმა უნდა, წიგნი მეორე დღეს გოგონას ბატონ-პატრონობის ქვეშ იმყოფებოდა. ხელში უჭირავს მარკუს ზუზაკის ნაწარმოები და ყდაზე დაწერილ მოკლე შინაარს კითხულობს. თვალში დიდი ყვითელი ასოები ხვდება, რომელიც მასზე (არა)სასიამოვნო შთაბეჩტილებას ტოვებს:
„არ იფიქროთ, რომ გემუქრებით, მაგრამ გახსოვდეთ, თქვენ მოკვდებით!“
„ეს რომანი თვით სიკვდილის მოთხრობილია“
ვერ იჯერებს. არ იჯერებს, რომ ის სულიერი სიკვდილია. ნუთუ ის, ის არის?
-გაგიკვირდა?-დაუპატიჟებელი სტუმარივით არასასიამოვნო დროს იცის სტუმრობა.
-სიკვდილი? სიკვდილმა მომაკითხა? რისთვის?
-ნორმალური ადამიანი პანიკაში ჩავრდებოდა, მაგრამ... სწორედ ამიტომ ხარ ცოცხალი.
-ვერ ვიჯერებ.
-შეეჩვევი.
-შევეჩვევი?
-შეგიძლია წიგნის კითხვა დაიწყო?
-აღარ მიზიდავს!
-ჭია?
-მხოლოდ და მხოლოდ ჭიის გამო.
-კეთილი. დაიწყე!
წიგნი აიღო და კითხვა განაგრძო.
-ხმამაღლა.
-„ერთი პატარა ფაქტი-თქვენ მოკვდებით“-ერთი წინადადება , მხოლოდ ერთი წინადადება წაიკითხა და წიგნი დახურა.
-ჭიასაც დაეკარგა სურვილი წიგნის წაკითხვის.
-მე წავალ.
-კარგს იზამ.
-აღარ მოიწყინო.
-ვიღაცა მიდიოდა.
-არ მოიწყინო!
-კარგად!
-...
~~~~~~~~~~~~~
ერთი თვე გავიდა. ყველაზე დიდი ერთი თვე. განადგურებული, გაწამებული გოგონა დღეს უძვირფასესი წიგნის ბოლო დანამულ გვერდს დაჰყურებს და წაბლისფერ თვალებს მარილიანი სითხით ავსებს.
„უკანასკნელი შენიშვნა თქვენი მთხრობელისგან - მოსვენება დამიკარგეს ადამიანებმა“
-არა!-კიოდა.-შენ დამიკარგე მე მოსვენება!
-მეძახდი?
-...
-შენც ძალიან კარგად იცი, ეს ჩემი მოთხრობილი არ არის!
-მე...
-რატომ მოგენატრე?
-მე? ნუ მაცინებ!
-ნუ მატყუებ!
-ნუ მიყვირი!
-ნუ ბრძანებლობ!
-წადი!
-მე?
-დიახ, შენ!
-თეთრი!
-რა?
-კარგად.
-დამაბრმავებელი თეთრი? შავი? წითელი?
-მაკვირვებ!
-ლიანდაგები, დაბნელება და დროშა.
-მაგრამ...
-ეს წიგნი სხვა სიკვდილის მოთხრობილია!
-მე, მე მხოლოდ თეთრი მომწონს ამ ფერებიდან და ისიც ჩემი შეხედულებებით.
-მოგისმენ.
-წასვლა?
-გადაიდო. გისმენ.
- თეთრი-ლურჯი-შავი.
-თეთრი?
-სიკვდილი, რომელიც დაგეგმილია ზეციური სამყაროს მიერ.
-ლურჯი?
-სუიციდი.
-თვითმკვლელობა. ყველაზე ბნელი ფერი კი-მკვლელობა.
-სწორი ხარ! ერთის მიერ მეორის სიცოცხლის ხელყოფა.
-გოგო შემეცოდა.
-მატყუებ.
-მე ის ჩემ თავთან დავაკავშირე.
-მე ასე არ მოვიქცევი. გპირდები!
-ერთხელ მეც მომაკითხვას რომელიმე თქვენთაგანი.
-თეთრო!
-შავო!
-გისმენ.
-რამდენი წლის ხარ?
-უამრავი.
-ახალგაზრდა ჩანდი.
-ვარ კიდევაც.-უეცრად მხურვალე შეგრძნება იგრძნო, წამიერი, მაგრამ მკაფიო. თვალის დახამხამება და სულიერი იქ აღარ იყო.


~~~~~~~~~~~~~
-დღეს უნდა წავიყვანო.
-ვინ?
-დედაშენი.-უეცრად ყველაფერი გაიყინა. გულის ცემა შეწყდა. მხოლოდ გრძნობა მოძრაობდა და ნაცრისფრად ღებავდა ოთახს. დაპირდა, მაგრამ ამოდ. ნელ-ნელა ტყდებოდა მისი გრძნობები, გულიც, სისხლიც, სხეულიც, ნაცრისფრად იფერფლებოდა ყველაფერი, იწვოდა და მაინც არ ტკიოდა. გაბრუებული იყო. არ ელოდა და მოხდა. არამხოლოდ ერთი, არამედ ორი მოუკვდა. ადამიანი და სული,
-შენ... წადი!
-ახსნა?
-წადი!-გატყდა.
-აუცილებლად დავბრუნდები! სათქმელი ბევრი დამრჩა!
-იცი? შემძულდი!
~~~~~~~~~~~~~
-მოვედი.
-რაღაც უნდა გითხრა.
-გისმენ.
-მინდა შენნაირი გავხდე!
-არა!
-კი!
-რატომ?
-„სიკვდილი“ უკეთესია, ვიდრე ადამიანი!
-ნაცრისფერი!
-რა?
-შენ ახალი ფერი შექმენი.
-ნაცრისფერი?
-როდესაც ადამიანი ხდება სიკვდილი და ის არ კვდება!
-ნაცრისფერი ლიზელი.
-ლიზელი?
-დიახ, ლიზელის საპატივცემლოდ!