***
- მხოლოდ უფრო ძლიერს შეუძლია დავიწყება, მეტს არაფერს. უფრო გემრიელს. უფრო ტკბილს. უფრო მწარეს.
- მეგრულს.
- ელარჯი.
- ჰო.
- ელოდები?
- ელარჯს?
- იცი შენ. ნუ იქლიბავ ტვინს.
- არა.
- ახალს და უფრო ძლიერს ელოდები?
- არა.
- კარგი ახლა. გულწრფელად.
- გულწრფელი რომ არ ვიყო, გეტოდი ველოდები-მეთქი.
- გეშინია. მესმის.
- შეიძლება.
- იგივე იქნება ყოველდღიურობა. ერთფეროვანი, ცარიელი. მაგიტომ გეშინია.
- ჰო და სულ ეგეთი იქნება. მე კიდევ არ მაქვს გლობალური ცვლილებების ტ*აკი.
- იყოს.

***
- მომიახლოვდები?
- არა რა. ვერ ვიქნები შენი სასწაული.
- ნუ იქნები.
- არ შეიძლება ეგრე.
- ნუ შეიძლება.

***
- უკანა გზა მოჭრილია.
- რატომ?
- ედემში ვერ დაბრუნდები.
- იქნებ საერთოდ არ მოვდივარ მე იქიდან.
- ყველანი სიწმინდიდან მოვდივართ.
- და?
- და გავსინჯეთ ტკბილი შხამი.
- და?
- და უკან ვერ დაბრუნდები. ისევ აქ ვართ, თუ ხვდები.
- ვართ. ოღონდ მე ვარ. შენ ხარ. ერთად არ ვართ.
- ვართ.
- არა.
- უკვე დიდი ხანია, ერთად ვართ.
- ჰო?
- კი.
- მაინც?
- დრო არ დამინიშნავს.
- მე კიდევ მგონია, რომ ვერასდროს ვიქნებით ერთად.

***
- შევერწყათ, გავიაროთ ერთმანეთში.
- როგორ?
- შენთან მოვალ.
- სად?
- სადაც იქნები.
- მერე?
- მერე გაშიშვლდები და შევერთდებით, როგორც არასდროს არავინ.
- მერე რა იქნება?
- სინაზე, სითბო, უხეშობა, სიმწარე, სიტკბო.
- არა, მაგის მერე...
- კარტის კოშკი, რომელსაც ძალიან ფრთხილად ავაწყობთ, რომ არ დაიშალოს.
- მე და შენ?
- მე და შენ.
- რომ ვერ ავაწყოთ?
- რწმენა მეგობრობის...

***
- მე არ ვარ მზად ცვლილებებისთვის. მართალი ხარ. უკვე დამსხვრეული სისულელე ვარ.
- ....
- აი ზუსტად ამას გაძლევ - სიცარიელეს.
- ვფიქრობ... დაისვარე?
- არა.
- შეცდი?
- არ ვიცი.
- მე გიორგი მქვია. გამარჯობა.
- თეონა. დილამშვიდობისა.
- მოვკლათ ეს განთიადი?
- მოკვდება?
- ჩვენთვის.
- უნამუსოდ გათენდება მაინც.
- კვდები.
- ვიცი.
- მეც მკლავ.
- არა.
- კი. ვფართხალებ და შენ მკლავ შენი სიკვდილით.
- არა-მეთქი. შენ შეგიძლია, ეძებო სასწაული. მე ახლა არ შემიძლია.
- ახლა ისევ დავურეკავ და ეს სიკვდილი იქნება.


***
არ არის ეს ჩანახატი. ერთი სიტყვა არ არის ჩემი ფანტაზიიდან აქ. ნამდვილია ყველაფერი.