შენს თითოეულ სტროფს ავიღებ და ყელში გავიჩხირავ ვნახავ რანაირია
რომ ვიგრძნო პოეზია ლამაზია თუ მახინჯია, შენს მეტიჩარა გამომწვევ ტუჩებს გავს რომ კოცნი და კიდევ გინდება, არ არის საკმარისი ახლა ძნელია გადავიწყება, ვინ რას უკრავდა ნეტავ რავიცი მე შენს ხმას ვუსმენდი და ჩავბჟირდი, სიცილით არა ემოციებით სიყვარული ატირდა ჩემში როგორც უიარაღო მკვლელი, ნარკომანი ვარ პოეზიით ვკაიფობ გესმის? და შენს ნასროლ ტალახებს ვკინძავ მოვა დრო და მოხვალ თავ დახრილი და ჩუმად მკითხავ, რა იყო მაშინ, ? რატომ ატირდა შენს თვალზე უფალი რატომ ვერ გახდი შვილო შენც თავისუფალი, ნუღარ დამიწყებ დევნას რითმებზე ეს აღარ არის ჩემი კლინიკა აქ ყველა ერთად გაერთიანდა, გიჟებიც და წკვიანებიც მწერლებიც და ავადმყოფებიც, ბოლო საღამოა პოეზიის ყველა სდუმს და პოეტებს ელიან ეს ყველა სიტყვა გულიდან ნათქვამი შენია, ავტორი არ ყავს ამ ჩანაწერს არც ამ ქვეყანას არ ყავს არავინ მიგდებულია როგორც თავადი და თავადობა აღარ ღირს, ფასი დაედოთ ახლა ბოზებს და ბოზურად შემოგივლიან თუ არ გესროლეს და არ მოგკლეს შენც მკვდარი ხარ ჩემო ილია, ვინ გაგაცოცხლებს ვის ახსოვს ძმანი ყველა მკვდარია ვაი საწყალო მარტოდ ყოფილა, შენი ქუჩები რამდენჯერ დამითვლია ჩემო საქართველო ნაგავ დაყრილო და დაჩხილო სანტავიკებით რომ გაცოცხლებენ, სისხლის მორევში დაცურავს მკვდარი და შველას ითხოვს როგორც პოეტი ყველა სუნთქავს და ცხოვრობს როგორც მარიონეტი, რამდენს იტევ და მალავ შენს ლამაზ გულში რამდენჯერ გადაგწვეს და გაგყიდეს ფულში, ვიცი გჩვევია შენ ამდენი ტკვილის ატანა მე ვეღარ ვიტან და ამიტომაც ეს ჩანაწერი ამით დამთავრდა.