მენატრები...აი იცი როგორ მენატრები,ისე როგორც ტკივილამდე მონატრება შეუძლია ადამიანს.ისე როგორც სიყვარულით სავსე მონატრები შეუძლია გულს,ისე როგორც ლოდინით გადაღლის შეუძლია მონატრება.არ ვიცი,არ ვიცი კიდევ რითი გამოვხატო ეს აუტანელი ტკივილი რომელსაც უზომოდ მონატრება ჰქვია.არ ვიცი კიდევ როდემდე გავძლებ ასეტ გარემოსი ყოფნას.ალბათ არც ისე დიდხანს.შენ რომ არ მყავდე აზრი არ ექნებოდა არაფერს,არც სიცოცხლეს და არც სიყვარულს. ჩემთვის ყველაფერი დაკარგული და ერთფეროვანი იქნებოდა მაშინ შენ ჩემს ცხოვრებაში რომ არ გამოჩენილიყავი.მაგრამ მაგით რა დროებით გამიფერადე და გამილამაზე ტველაფერი,ცხოვრება ნათელ ფერებში მასწავლე.ეხლა რაღა მოხდა რატომ წახვედი,რატომ აღარ მოდიხარ ჩემთან ჩემო ცხოვრება.მიყვარს ეს სიტყვა რადგან შენ ყოველთვის ასე მომმართავ.სულ მეუბნები ,,ჩემი ცხოვრება ხარო,ჩემი დახატული გოგოვო''ეს სიტყვები შენგან როცა მესმის გული ისე მიფრთხიალებს როგორც პირველაად,ჩვენი გაცნობის დღეს.როდესც პირველად დავინახე შენი სევდიანი თაფლისფერი თვალები და მაშინვე დამატყვევეს.იმ დღესვე ვიგემე შენგან შენი სილის სიმწარე მაგრამ ეს არა იყო მარტო ფიზიკური ტკივილი,ეს იყო სულიერი ტკივილიც, მაგრამ შენ მაშინ ვერ მიხვდი პატარა გოგონას როგორ ატკინე იმ სილის გარტყმით გული.არა გული არა სული ატკინე მაშინ თან ძალიან მაგრად.მხოლოდ იმიტომ გაარტყი რომ გოგონამ თქვა ,,არასოდეს გამიკეთებია ისეთი რამ და არც არასოდეს გავკეთებ რომ როდესმე ბიჭისგან გარტყმა დავიმსახუროვო.''შენ კი ასე ადექი და გამარტყი.არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა ჩემი ცრემლების დასამალად ბევრი ძალისხმევა დამჭირდა,მაგრამ ეს მაინც მოვახერხე.მაშინ პირველად გავივლე გულში რომ შენ აუცილებლად ჩემი იქნებოდი და ასეც მოხდა საბოლოოდ.ეხლა ვზივარ და იმ სევდიან წუთებს ეხლა მხიარულად ვიხსენებ,არადა რა მტკივნეული იყო მაშინ,ჩემზე მეტად ეს ხომ არავინ იცის.ხოდა ასე მტკივა ეხლაც გული რომ შენ არ ხარ ჩემს გვერდით,ვერ გეხუტბი და ვერ გეუბნები როგორ მიყვარხარ. არ მყოფნის ასე საუბარი.მინდა გეხებოდე,მინდაა გგრძნობდე რომ შენ ჩემთან ხარ და სულ მუდამ ჩემთან იქნები.მკლავს ეს მონატრება და უფრო და უფრო მანადგურებს.დღითიდღე სევდა მერევა და უძილო ღამეებიც უფრო მეტად მატულობს ჩემს ცხოვრებაში.მტკივა ყოველი უშენოდ გატარებული წამი თუ წუთი საშინლად მტკივა.ყველას ძლიერი გოგო ვგონივარ,რადგან არასოდეს ვაჩვენებ მათ ჩემს სისუსტეს.ყველას ჰგონია რომ მე უცრემლოდ ვუძლებ ამ მონატრებას და შენს სიშორეს.მაგრამ ის კი არავინ იცის რომ მე მხოლოდ საკუთარ თავთან როცა ვრჩები მხოლოდ მაშინ მაქვს სისუსტის უფლება.მაშინ როდესააც არავის არ შეუძლია ჩემი ამ მდგომარეობაში დანახვა.არ ვიტყვი რომ ყოველ ღამე ვტირივარ,მაგრამ ყოველ ღამე შენზე ფიქრებში მათენდება თავზე და აღარ ვიცი ეს ყველაფერი როდემდე გაგრძელდება.ან როდემდე შევძლებ ამ ყველაფრის ატანას და გაძლებას.მტკივა სხეულის თითოეული უჯრედი და ვგრძნობ რომ სიცოცხლის ხალისს ვკარგავ.ვერ ვხედავ შენს ლამაზ თვალებს და ვერ ვეხები შენს წითელ და ჩემს საყვარელ ბაგეებს.ვერ გეხუტები და ვერ ვიძინებ შენს მკერძე დადებული თავით მთელი ღამე.ვერ გესაუბრები იმ სიყვარულზე,იმ განცდებზე,იმ ტკივილზე რაც ჩემს გულშია დაგროვილი და რომელიც შიგნიდან ნელ ნელა მჭამს.მხრავს და ერთ დღსაც ალბატ ბოლოს მომიღებს.არ ვიცი მეტი რა უნდა გითხრა არ რა უნდა მოგწერო,ამ სიტყვებს შენ მაინც ვერ გაიგებ რადგან არ მინდა შენც ისევე გტკიოდეს როგორც მე ეხლა მტკივა,მაგრამ ის კი ვიცი რომ შენც არანაკლებ გენატრებიი ტკივილამდე როგორც მე ეხლა მენატრები.მოვა დრო ალბათ როდესაც ამ ყველაფერს მხიარულად გავიხსენებტ მაგრამ მე ეხლა მტკივა და არ მინდა ეს დრო გვიან დადგეს.მინდა დასრულდეს ეს ტანჯვა,განშორება,მონატრება და ვიყო მხოლოდ შენთან ახლოს ისე ახლოს რომ ვგრძნობდე შენს სუნთქვას ჩემს სახეზე და ნაზ ამბორს ბაგეებზე.მინდა მიტოვებდე ჩემს საყვარელ კოცნას ყელზე და ამ კოცნის დროს მეღიმებოდეს ტუჩის კუთხესი.მენატრები ცხოვრება ტკივილამდე და ძლივს ვუძლებ ამ ყველაფერს.ცრემლი გაშრა.უკვე აღარ მოდის,არც მინდა ვიტირო რადგან მერე უარესად ვხდები.ამბბენ ცრემლი ტკივის ამსუბუქებსო,ეს ტყუილია რადგან ცრემლი მე უფრ მიკლავს ყველაფერს და უარეს მდგომარეობაში მაგდებს.ამიტომ მირჩევნია ცრემლის გარეშე მტკიოდეს და მენატრებოდეს.ცუდად ვარ ცხოვრებაა და მტკივა სხეული ამ მონატრებისგან...