ყველა სახურავს დავივლიდი თუ მეცოდინებოდა ,რომ საიდანმე ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას დავინახაბდი.ყველა ქვაფენილს დავივლიდი ოღონდ სადმე დამხვედროდი...არაფერი მენდომებოდა სხვა ...სულ არაფერი...სადღაც ახლოს შენი ჩუმად ჩამოდებული ხელის გარდა.ჩვენს თითებს შორის იყო მთელი დედამიწა და დრო...დრო ერთადერთი მტერი...როგორ მძულდა ტანზე შემოტმასნილი სველი ყვავილები.პირველად მძულდა წვიმა ,რადგან არ ჩანდნენ ვარსკვლავები.ყველაფერი მქონდა იმ ღამეს ,გარდა იმ პატარა ბრჭყვიალა წერტილებისა იმედებად,რომ ჩამწკრივდებოდნენ ხოლმე ცაზე,ცაზე,რომელიც გვაერთიანებდა და მე იმ ღამეს ვთქვი კარგი ანუ ...ანუ დავნებდი უშენობას.
მე ახლა ტანზე შემოტმსნული ეს თეთრი ფერი მგუდავს...
როგორ ვერ ვიტან კაბებს ეს მხოლოდ შენ იცი...
და მენანება ჩვენი დაგეგმილი,მაგრამ ვერ შემდგარი კედებიანი ჯვრისწერა...
არ მჭირდებოდა ფრიალა კაბა შენს უგვირგვინოს...
არაფერია ჩემში ქალური გარდა გრძნოების...
და ეს რძნობებიც ყველაზე მეტად ფერგადასული...
არ უნდა დაგეტოვებინე მარტო...
არ იყო ჩემი ქალური სისუსტე ასეთი სანდო...
ბოლო ღამეა შენზე ოცნება ,რომ არ ჰგავს ღალატს...
ბოლო ღამეა შენი ერთგულების... ხვალ გავსხვისდები...